Beryllium

grunnstoff med kjemisk symbol Be og atomnummer 4
4 LitiumBerylliumBor


Be

Mg
Generelle eigenskapar
Namn, kjemisk symbol,
atomnummer
Beryllium, Be, 4
Kjemisk serie Jordalkalimetall
Gruppe, periode, blokk 2, 2, s
Tettleik, hardleik 1850 kg/m3, 5,5 (ikkje SI)
Utsjånad Stålgrått
Beryllium
Atomeigenskapar
Atommasse 9,012182 u (ikkje SI)
Atomradius (berekna) 105 (112) pm
Kovalent radius 90 pm
Ioneradius 31 pm (ladning: +2)
van der Waals radius (?) pm
Elektronkonfigurasjon [He]2s2
Elektron per energinivå 2, 2
Oksidasjonstrinn (oksid) +2 (amfotært)
Krystallstruktur Heksagonal
Fysiske eigenskapar
Tilstandsform Fast stoff
Smeltepunkt 1560 K (1287°C)
Kokepunkt 2742 K (2469°C)
Molart volum 4,87 cm3/mol
Fordampingsvarme 297 kJ/mol
Smeltevarme 11,71 kJ/mol
Damptrykk 10 Pa ved 1608 K
Ljodfart 12870 m/s ved 25 °C
Diverse eigenskapar
Elektronegativitet 1,57 (Paulings skala)
Spesifikk varmekapasitet 1825 J/(kg·K)
Elektrisk konduktivitet 28,1 MS/m
Termisk konduktivitet 200 W/(m·K)
Ioniseringspotensial 899,5 kJ/mol
1757,1 kJ/mol
14849 kJ/mol
Mest stabile isotopar
Iso-
top
Naturleg
førekomst
Halverings-
tid
 (ikkje SI)
NM NE MeV
(ikkje SI)
NP
7Be (kunstig) 53,12 døgn ε
γ
(?)
0,556
7Li
9Be 100% (stabilt)
10Be (spor) 1,51 mill. år β 0,556 10B
SI-einingar og STP er brukt unntatt der det er avmerkt

Beryllium er eit grunnstoff med atomnummer 4 og kjemisk symbol Be. Beryllium er eit jordalkalimetall som er stålgrått, sterkt og lett, men skjørt. Samanlikna med dei andre jordalkalimetalla er det forholdsvis sjeldant i jordskorpa. Edelsteinar som akvamarin og smaragd er beryllium-aluminium silikat. På grunn av høg styrke og smeltepunkt, vert beryllium brukt i fly og forsvarsindustrien, oftast i legeringar. Sidan beryllum har låg elektrontettleik og derfor slepp gjennom røntgenstrålar, blir beryllium brukt som vindauge i røntgenapparat. Beryllium virker som nøytronreflektor, og vert derfor nytta i kjernereaktorar og kjernevåpen.

Historie

endre

Berylliumsambindingar har vore kjent sidan antikken, i form av edelsteinar som smaragd og akvamarin (som er mineralet beryll med ulike ureiningar), men det var ikkje kjent som eit grunnstoff før Louis-Nicolas Vauquelin studerte beryll i 1798. Metallet er kalla opp etter dette mineralet. Beryllium vart første gong framstilt i rein form i 1828 av Friedrich Wöhler og Antoine Bussy uavhengig av kvarandre.

Særskilde kjenneteikn

endre

Beryllium er eitt av lettmetalla som har dei høgast smeltepunkt. I tillegg til å vera lett er det sprøtt. Det er i tillegg svært giftig og relativ sjeldant i jordskorpa. Det vert brukt berre i relativt liten grad. Mange berylliumsambindingar smakar søtt, men dei er giftige.

Fysiske kjenneteikn

endre

Beryllium er svært hardt og uelastisk, om lag 50% mindre elastisk enn stål. Smeltepunktet er det høgste av alle lettmetall, 1287 °C.

Kjemiske kjenneteikn

endre

Beryllium er eit jordalkalimetall, og i likskap med dei andre metalla i gruppa, dannar beryllium nesten utelukkande sambindingar der beryllium har oksidasjonstilstand Be(II).

Beryllium er mindre reaktivt enn dei andre alkalimetalla. I luft dannast eit lag av Berylliumoksid (BeO), som hindrar vidare oksidering. Dette laget gjer og at beryllium kan ripe glas. Oksidlaget gjer og at beryllium ikkje vert oppløyst i oksiderande syrer som salpetersyre, men vert oppløyst i saltsyre og ein del andre ikkjeoksiderande syrer.

Beryllium er mindre reaktivt enn ein dei andre jordalkalimetalla, og har eigenskapar som tyder på at det er tale om kovalente bindingar, eller ein har ionet  . Eit døme er at smelta berylliumfluorid( ) ikkje leier straum, slik ein skulle vente dersom det var eit ionesamband.

Framstilling

endre

Beryllium vart framstilt ved å varme opp med natrium-silisium heksafluorid ( ) og beryll, som gir berylliumfluorid( ). Berylliumfluorid blir sidan redusert med magnesium til beryllium metall. Ein alternativ metode er elektrolyse av berylliumklorid ( ) i løyst opp i natriumklorid ( ).

Beryllium vert mykje brukt i som forsterkande del i legeringar.

Grunnstoffet vert brukt som nøytronreflektor i kjernereaktorar.

Historie

endre

Louis Vauquelin oppdaga stoffet i 1798 som oksidet i beryll. Det vart isolert av to forskarar som arbeida uavhengig av kvarandre, Friedrich Wöhler og A. A. Bussy, i 1828. Dei brukte begge kalium som reagerte med berylliumklorid.

Namnet beryllium kjem frå gresk beryllos (βήρυλλος), eit gresk ord av indisk opphav som viser til beryll - eit mineral som inneheld beryllium, eller ein grøn edelstein. Ordet briller har same opphav.

Stoffet har òg vore kjent under namnet glucinium. Dette kjem frå gresk glykys (γλυκυς), søtt, og vart brukt fordi salt laga med beryllium ofte er søte.

Førekomst

endre

Beryllium finst i mange mineral, mellom anna i beryll.

Isotopar

endre

Tryggleik

endre

Beryllium og berylliumsambindingar er giftige og kan vera kreftframkallande.

Sjå også

endre

Bakgrunnsstoff

endre