Cyklaminiany
Cyklaminiany (E 952) – sole sodowe kwasu cykloheksylosulfaminowego, w produktach spożywczych oznaczane są symbolem E-952. Należą do grupy tzw. substancji intensywnie słodzących, które wykazują dużą siłę słodzącą w porównaniu do sacharozy.
Właściwości fizyczne
- odporność na wysokie temperatury;
- siła słodząca cyklaminianów jest ok. 35 razy większa od sacharozy, jednak duże stężenia mogą powodować pojawienie się nieprzyjemnego posmaku w ustach[potrzebny przypis].
- długie odczucie słodyczy w ustach.
Zastosowanie
Związki te wykorzystuje się przy produkcji napojów gazowanych, gum do żucia, wypieku ciast.
Dopuszczalne dzienne spożycie (ADI)
Ustalona przez Światową Organizację Zdrowia, maksymalna ilość cyklaminianów, jaką człowiek może spożywać codziennie, przez całe życie, bez uszczerbku na zdrowiu (tzw. ADI – Acceptable Daily Intake) wynosi obecnie ok. 11 mg na kilogram masy ciała. Kilkakrotnie zmieniano dopuszczalne dawki, ze względu na podejrzenie działań niepożądanych[potrzebny przypis].
Stosowanie tych związków przed długi czas było zakazane w Wielkiej Brytanii, USA, Kanadzie i Polsce[1]
Zmiany ADI z 50 mg / kg / dzień w latach 60., poprzez 4 mg / kg / dzień w latach 70., aż do obecnego, obowiązującego od lat 80. były spowodowane obserwacjami skutków ubocznych jakie te związki powodowały u zwierząt doświadczalnych. Udowodniono zwiększenie częstości występowania raka pęcherza moczowego i innych nowotworów u zwierząt z cyklaminianami w diecie. Zaobserwowano również wzrost ilości zaburzeń psychicznych i fizycznych u dzieci matek spożywających duże ilości tych związków[potrzebny przypis].
Informacje dodatkowe
Bardzo często w przemyśle spożywczym, szczególnie przy produkcji napojów gazowanych stosowana jest mieszanina sacharyny i cyklaminianów (w stosunku 1:10), charakteryzuje się ona większą siłą słodzącą i nie pozostawia przykrego posmaku w ustach[potrzebny przypis].
Interakcje
- ↑ F. Świderski, Żywność wygodna i żywność funkcjonalna, WNT, Warszawa 2003
Bibliografia
- Substancje decydujące o smaku, Małgorzata Deska, Akademia im. Jana Długosza, Instytut Chemii i Ochrony Środowiska, link