Ella Baker: Różnice pomiędzy wersjami

W 1927 roku ukończyła Shaw University w Raleigh{{odn|Bryson|2015|s=268}}, po czym wyjechała do kuzynki w [[Harlem (Nowy Jork)|Harlemie]]. Pierwszą wypłatę wysłała rodzicom na pokrycie zaległych rodzinnych podatków. Po I wojnie światowej do Harlemu zjechali czarni literaci, muzycy oraz inni artyści, a na miejscu pojawiły się pierwsze pokaźne przedsiębiorstwa prowadzone przez czarnoskórych właścicieli. W lokalnej społeczności wytworzył się nowy archetyp pewnego siebie, kulturalnego czarnego Amerykanina. Ferment artystyczno-społeczny doprowadził do okresu rozkwitu kultury afroamerykańskiej zwanej [[Renesans harlemski|renesansem harlemskim]]{{odn|Moye|2013|s=30}}. Harlem był kuźnią radykalnych myślicieli, co pozwoliło Baker poszerzyć i uaktualnić wiedzę zdobytą na studiach{{odn|Moye|2013|s=31}}. Pomimo solidnego wykształcenia, nie było jej łatwo – ze względu na kolor skóry – znaleźć dobrą pracę. Z początku utrzymywała się jako pokojówka, a później jako kelnerka{{odn|Moye|2013|s=32}}.

 

 

=== Praca w Krajowym Stowarzyszeniu na Rzecz Popierania Ludności Kolorowej ===

16 kwietnia 1960 zorganizowała na Shaw University w Raleigh weekendową konferencję dla studentów, którzy zaczęli tego roku protestować z własnej inicjatywy, wybierając ''sit-ins'' jako nową formę konfrontacji. Celem wydarzenia było wsparcie i sieciowanie młodych działaczy, by wzmocnić i zachęcić nową generację do aktywności. Obawiała się, że starsze i bardziej konserwatywne organizacje, takie jak Kongres Równości Rasowej (CORE), będą chciały utemperować działalność młodych. Konferencja, na którą przybyło dwustu studentów, była jednym z najistotniejszych wydarzeń ruchu praw obywatelskich: podczas weekendu założony został bowiem [[Pokojowy Komitet Koordynacyjny Studentów]] (SNCC){{odn|Bryson|2015|s=274}}. [[James Forman]] – jeden z działaczy SNCC – później stwierdził, że organizacja nie powstałaby, gdyby nie Baker. Ella przeniosła się do [[Atlanta|Atlanty]], gdzie zaangażowała się w organizację działań i struktur SNCC, wspierając aktywizm młodych studentów swoim wieloletnim doświadczeniem{{odn|Bryson|2015|s=275}}. Wraz z Jane Stembridge zbudowała od podstaw SNCC. Przez pierwsze sześć lat działalności organizacji Baker działała w roli mentorki nowego pokolenia aktywistów{{odn|Ransby|2003|s=248}}{{odn|Bryson|2015|s=275}} i wzoru postępowego aktywizmu dla młodych kobiet{{odn|Ransby|2003|s=256–258}}. Odegrała także kluczową rolę w odrzuceniu przez SNCC mieszczańskiego konserwatyzmu SCLC, dzięki czemu organizacja otworzyła się na marginalizowane wcześniej grupy ubogich Afroamerykanów{{odn|Ransby|2003|s=259}}. Pierwszą ogólnokrajową akcją, w którą włączyło się SNCC, były zainicjowane przez CORE rajdy wolności: wspólne jazdy białych i czarnych studentów autobusami z [[Waszyngton]]u na Południe. Gdy działacze CORE pod wpływem narastającej przemocy m.in. ze strony [[Ku Klux Klan]]u zaczęli się wycofywać, SNCC kontynuowało akcję za pobitych działaczy{{odn|Bryson|2015|s=276–277}}. Gdy aktywizm SNCC zaczął zagrażać życiu młodych działaczy, Baker angażowała się w minimalizowanie zagrożeń{{odn|Ransby|2003|s=293}}.

 

 

Poza pracą dla SNCC w pierwszej połowie lat 60. Baker działała także na rzecz Southern Conference Education Fund. Organizacja kontynuowała zbieranie funduszy dla lokalnych działaczy, które zapoczątkowało In Friendship, oraz angażowała się w zacieśnianie więzów w społeczności, które zostały osłabione przez polowania na działaczy komunistycznych{{odn|Ransby|2003|s=286}}.