Wikipedia

Wikipedysta:Zala/brudnopis5

< Wikipedysta:Zala
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Zala (dyskusja | edycje) o 12:41, 13 lip 2024. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
SM UC-17
Ilustracja
SM UC-56, jednostka siostrzana UC-17
Klasa

okręt podwodny

Typ

UC II

Projekt

41

Historia
Stocznia

Blohm & Voss, Hamburg

Wodowanie

19 lutego 1916

 Kaiserliche Marine
Wejście do służby

21 lipca 1916

Wycofanie ze służby

listopad 1918

Los okrętu

przekazany Wielkiej Brytanii, złomowany w latach 1919–1920

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


417 ton
493 tony

Długość

49,35 m

Szerokość

5,22 m

Zanurzenie

3,68 m

Zanurzenie testowe

50 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Materiał kadłuba

stal

Napęd
2 silniki Diesla o łącznej mocy 368 kW (500 KM)
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 340 kW (460 KM)
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


11,6 węzła
7 węzłów

Zasięg

powierzchnia: 9430 Mm przy 7 węzłach
zanurzenie: 55 Mm przy 4 węzłach

Uzbrojenie
18 min UC/200, 1 działo kal. 88 mm, 7 torped
Wyrzutnie torpedowe

3 × 500 mm

Załoga

26

SM UC-17 – niemiecki okręt podwodny (podwodny stawiacz min) z okresu I wojny światowej, jedna z 64 zbudowanych jednostek typu UC II. Zwodowany 29 lutego 1916 roku w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, został wcielony do służby w Kaiserliche Marine 21 lipca 1916 roku. W czasie służby operacyjnej we Flotylli Flandria okręt odbył 21 patroli bojowych, podczas których za pomocą torped i min zatopił 96 statków o łącznej pojemności 144 423 BRT (w tym duży brytyjski parowiec „Rotorua” o pojemności 11 140 BRT), zaś dziewięć statków o łącznej pojemności 27 855 BRT zostało uszkodzonych. SM UC-17 został poddany Brytyjczykom 26 listopada 1918 roku w wyniku podpisania rozejmu w Compiègne, a następnie złomowany w latach 1919–1920.

Projekt i budowa

Dokonania pierwszych niemieckich podwodnych stawiaczy min typu UC I, a także zauważone niedostatki tej konstrukcji, skłoniły dowództwo Cesarskiej Marynarki Wojennej z admirałem von Tirpitzem na czele do działań mających na celu budowę nowego, znacznie większego i doskonalszego typu okrętu podwodnego. Opracowany latem 1915 roku projekt okrętu, oznaczonego później jako typ UC II, tworzony był równolegle z projektem przybrzeżnego torpedowego okrętu podwodnego typu UB II[1]. Głównymi zmianami w stosunku do poprzedniej serii były: instalacja wyrzutni torpedowych i działa pokładowego, zwiększenie mocy i niezawodności siłowni oraz wzrost prędkości i zasięgu jednostki – kosztem rezygnacji z możliwości łatwego transportu kolejowego, ze względu na powiększone rozmiary[1][2].

Przyszły UC-17 zamówiony został 29 sierpnia 1915 roku jako druga jednostka z I serii okrętów typu UC II (numer projektu 41, nadany przez Inspektorat Okrętów Podwodnych), w ramach wojennego programu rozbudowy floty[3][4]. Został zbudowany w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu jako jeden z 24 okrętów tego typu zamówionych w tej wytwórni[5][6][7]. Stocznia oszacowała czas budowy okrętu na 8 miesięcy[7]. UC-17 otrzymał numer stoczniowy 267 (Werk 267)[4]. Stępkę okrętu położono w 1915 roku[8], a zwodowany został 19 lutego 1916 roku[9][10]. Koszt budowy okrętu wyniósł 1 mln 729 tys. marek[11].

Dane taktyczno-techniczne

 
Wnętrze siostrzanego okrętu UC-58

UC-17 był średniej wielkości przybrzeżnym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[12]. Długość całkowita wynosiła 49,35 metra[a], szerokość 5,22 metra i zanurzenie 3,68 metra[8][11]. Wykonany ze stali kadłub sztywny miał 39,3 metra długości i 3,65 metra szerokości, a wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,46 metra[14]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 417 ton, a w zanurzeniu 493 tony[5][11]. Jednostka miała wysoki, ostry dziób przystosowany do przecinania sieci przeciwpodwodnych; do jej wnętrza prowadziły trzy luki: pierwszy przed kioskiem, drugi w kiosku, a ostatni w części rufowej, prowadzący do maszynowni[15]. Cylindryczny kiosk miał średnicę 1,4 metra i wysokość 1,8 metra, obudowany był opływową osłoną[15].

Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne MAN S6V23/34 o łącznej mocy 368 kW (500 KM), zaś pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym BBC o łącznej mocy 340 kW (460 KM)[5][11]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby wykonane z brązu manganowego (o średnicy 1,9 metra i skoku 0,9 metra)[15]. Okręt osiągał prędkość 11,6 węzła na powierzchni i 7 węzłów w zanurzeniu[5][11]. Zasięg wynosił 9430 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym oraz 55 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą[5][11][b]. Zbiorniki mieściły 56 ton paliwa[8][11][c], a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów 26 MAS po 62 ogniwa, zlokalizowanych pod przednim i tylnym przedziałem mieszkalnym załogi[7][16]. Okręt miał siedem zewnętrznych zbiorników balastowych[15]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[14][17], zaś czas wykonania manewru zanurzenia 40 sekund[18].

Głównym uzbrojeniem okrętu było 18 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej jeden za drugim w osi symetrii okrętu, pod kątem do tyłu (sposób stawiania – „pod siebie”)[2][19]. Układ ten powodował, że miny trzeba było stawiać na zaplanowanej przed rejsem głębokości, gdyż na morzu nie było do nich dostępu (co znacznie zmniejszało skuteczność okrętów)[20][19]. Wyposażenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (umiejscowione powyżej linii wodnej na dziobie, po obu stronach szybów minowych), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kalibru 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kalibru 88 mm TK L/30 C/08, z zapasem amunicji wynoszącym od 100 do 133 naboi[8][21]. Okręt wyposażony był w trzy peryskopy Zeissa oraz kotwicę grzybkową o masie 272 kg[15].

Załoga okrętu składała się z trzech oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy[18][22].

Służba

1916 rok

SM[d] UC-17 został wcielony do służby w Kaiserliche Marine 21 lipca 1916 roku[4]. Dwa dni później dowódcą jednostki mianowany został por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Ralph Wenninger(inne języki)[23]. Po okresie szkolenia okręt został 2 października przydzielony do Flotylli Flandria[4].

Od października do grudnia UC-17 wraz z innymi podwodnymi stawiaczami min Flotylli Flandria postawiły 10 zagród minowych liczących łącznie 70 min u wschodnich wybrzeży Wielkiej Brytanii, 41 zagród liczących 161 min przy brytyjskim brzegu kanału La Manche i 15 zagród liczących 72 miny u wybrzeży Francji[24]. 6 listopada w odległości 18 Mm na południowy zachód od Beachy Head U-Boot zatrzymał i po ewakuacji załogi zatopił zbudowany w 1890 roku francuski drewniany trójmasztowy szkuner „Fanelly” o pojemności 307 BRT, płynący pod balastem z Le Tréport do Cardiff[25]. Następnego dnia załoga UC-17 zatopiła na wodach kanału La Manche trzy parowce: zbudowany w 1895 roku norweski „Furulund” (1817 BRT), transportujący węgiel z Newcastle upon Tyne do Rouen (zatrzymany i zatopiony po zejściu załogi w odległości 40 Mm na północny zachód od Sainte-Adresse)[26]; pochodzący z 1903 roku norweski „Thuhaug” o pojemności 948 BRT, płynący z ładunkiem węgla ze Swansea do Rouen (zatopiony bez strat w załodze w odległości 35 Mm od Sainte-Adresse)[27] i zbudowany w 1913 roku brytyjski „Suffolk Coast” (780 BRT), przewożący drobnicę z Glasgow do Fécamp (zatrzymany i zatopiony po ewakuacji załogi w odległości 14 Mm na południowy wschód od Barfleur)[28]. 10 listopada na postawioną przez U-Boota nieopodal Dartmouth minę wszedł zbudowany w 1914 roku brytyjski uzbrojony trawler HMT[e] „Benton Castle” (283 BRT)[f], który zatonął ze stratą 10 członków załogi[29]. Nazajutrz na pozycji 49°57′N 5°38′W/49,950000 -5,633333 okręt zatopił zbudowany w 1899 roku norweski parowiec „Seirstad”, płynący z ładunkiem węgla z Newport do Tonnay-Charente (nikt nie zginął)[30]. 14 listopada lista wojennych osiągnięć załogi UC-17 powiększyła się o dwie pozycje: w odległości 54 Mm na południowy zachód od Lizard Point (na pozycji 49°09′N 5°15′W/49,150000 -5,250000) został zatopiony zbudowany w 1907 roku hiszpański parowiec „Oiz Mendi” o pojemności 2104 BRT, transportujący ładunek rudy żelaza na trasie Agua Amarga(inne języki) – Middlesbrough, a w odległości 25 Mm na północ od Ouessant został zatrzymany i po ewakuacji załogi zatopiony zbudowany w 1909 roku francuski drewniany szkuner „Alcyon” (59 BRT)[31][32]. Następnego dnia w odległości 15 Mm na południowy zachód od Lizard Point (na pozycji 49°52′N 5°34′W/49,866667 -5,566667) został zatrzymany i zatopiony zbudowany w 1902 roku francuski trzymasztowy bark ze stalowym kadłubem „La Rochejacquelein” (2199 BRT), przewożący jęczmień z San Francisco do Ipswich, a w odległości 30 Mm na północny wschód od Ouessant został zatopiony pochodzący z 1909 roku norweski parowiec „Torridal” o pojemności 688 BRT, płynący z ładunkiem surówki na trasie Middlesbrough – Hennebont (na pozycji 48°50′N 4°39′W/48,833333 -4,650000)[33][34]. 16 listopada na południe od Lizard Point załoga UC-17 zatopiła dwa francuskie żaglowce: zbudowany w 1900 roku „Eugenie” (66 BRT), przewożący węgiel z Cardiff do Lannion oraz pochodzący z 1910 roku szkuner „Petit Jean” (126 BRT), płynący z Cardiff do Bajonny (obyło się bez strat w ludziach)[35][36]. 21 listopada na postawionej przez U-Boota w odległości 14 Mm na południowy wschód od Flamborough Head(inne języki) minie zatonął zbudowany w 1891 roku szwedzki parowiec „Faunus” o pojemności 749 BRT, płynący z Donsö do Londynu z ładunkiem drewna (nikt nie zginął)[37].

15 grudnia w odległości 20 Mm na północny wschód od Barfleur okręt podwodny zatrzymał i zatopił po ewakuacji załogi zbudowany w 1875 roku brytyjski drewniany trójmasztowy szkuner „Constance Mary” (177 BRT), płynący z ładunkiem rudy żelaza z Caen do Swansea[38]. Dwa dni później w odległości 40 Mm na zachód od wyspy Les Casquets ten sam los spotkał zbudowany w 1903 roku francuski drewniany szkuner „Alerte” (176 BRT), przewożący ładunek asfaltu na trasie Morlaix – Le Tréport (na pozycji 49°42′N 3°25′W/49,700000 -3,416667, nikt nie zginął)[39]. 18 grudnia w zachodniej części kanału La Manche załoga UC-17 zatrzymała i po zejściu załóg zatopiła trzy kolejne francuskie żaglowce: zbudowany w 1899 roku drewniany szkuner „Vague” o pojemności 167 BRT (na pozycji 49°11′N 4°52′W/49,183333 -4,866667)[40]; pochodzący z 1878 roku szkuner „Maria Louis” (108 BRT), przewożący stemple kopalniane na trasie Vannes – Cardiff (na pozycji 49°17′N 5°02′W/49,283333 -5,033333)[41] oraz zbudowany w 1901 roku drewniany szkuner „Quo Vadis” o pojemności 110 BRT, transportujący węgiel ze Swansea do Mortagne-sur-Gironde (na pozycji 49°39′N 5°06′W/49,650000 -5,100000)[42]. 20 grudnia u ujścia Żyrondy (na pozycji 45°25′N 1°40′W/45,416667 -1,666667) okręt po ewakuacji załogi zatopił z działa pokładowego zbudowany w 1896 roku francuski trawler „Otarie II” (109 BRT) oraz, na wysokości Bordeaux, francuską łódź rybacką „Saint Antoine De Padoue” (32 BRT)[43][44]. Nazajutrz na postawioną przez U-Boota nieopodal St Anthony Head(inne języki) minę wszedł zbudowany w 1909 roku brytyjski uzbrojony trawler HMT „St. Ives” (325 BRT), który zatonął ze stratą 11 członków załogi[45]. 24 grudnia w odległości 25 Mm na północ od Ouessant okręt zatopił zbudowany w 1911 roku brytyjski parowiec „Bargany” o pojemności 872 BRT, transportujący węgiel z Cardiff do Lorient (na pozycji 48°52′N 5°19′W/48,866667 -5,316667, bez strat w załodze)[46]. Następnego dnia w odległości 25 Mm na północny wschód od wyspy Île Vierge(inne języki) UC-17 zatrzymał i zatopił zbudowany w 1912 roku francuski drewniany szkuner „Courlis” (181 BRT), płynący z ładunkiem soli i wina z Lizbony do Paimpol[47]. 28 grudnia nieopodal Start Point U-Boot zatopił dwa kolejne żaglowce: zbudowany w 1868 roku brytyjski trójmasztowy szkuner „Pitho” o pojemności 150 BRT, płynący z Cardiff do Cherbourga z ładunkiem węgla oraz pochodzący z 1891 roku norweski „Union” (563 BRT), przewożący kampesz z Aquin(inne języki) do Hawru (na obu jednostkach nikt nie zginął)[48][49].

1917 rok

W styczniu 1917 roku podwodne stawiacze min Flotylli Flandria postawiły 26 zagród minowych[50]. 20 stycznia w odległości 13 Mm od Portland Bill(inne języki) UC-17 zatrzymał i po ewakuacji załogi zatopił zbudowany w 1900 roku duński drewniany trójmasztowy szkuner „Standard” o pojemności 217 BRT, płynący z ładunkiem gliny z Fowey do Leith[51]. Dwa dni później załoga okrętu zatopiła nieopodal Ouessant dwie kolejne jednostki: zbudowany w 1895 roku francuski żaglowiec „Gaulois” (76 BRT), który wypłynął z Camaret-sur-Mer z ładunkiem stempli kopalnianych (zatrzymany i po zejściu załogi zatopiony ogniem artyleryjskim na pozycji 49°05′N 5°14′W/49,083333 -5,233333)[52] oraz pochodzący z 1915 roku szwedzki parowiec „O.A. Brodin” o pojemności 1798 BRT, transportujący węgiel z South Shields do St. Vincent[53].


22 marca 1917 roku duży brytyjski parowiec „Rotorua” o pojemności 11 140 BRT[54]

22 maja 1917 roku nastąpiła zmiana na stanowisku dowódcy okrętu: por. mar. Ralph Wenninger został zastąpiony przez por. mar. Wernera Fürbringera(inne języki)[55]. Jego sukcesem było zatopienie 10 statków o łącznej pojemności 27 372 BRT i uszkodzenie jednego żaglowca o pojemności 164 BRT[56].

4 sierpnia 1917 roku nowym dowódcą UC-17 został por. mar. Ulrich Pilzecker[57]. Załoga okrętu pod jego dowództwem zatopiła osiem statków o łącznej pojemności 20 527 BRT, zaś dwie jednostki o łącznej pojemności 10 675 doznały uszkodzeń[56].

1918 rok

16 stycznia 1918 roku okręt otrzymał nowego kapitana, którym został por. mar. Erich Stephan[58]. Jego osiągnięciem było zatopienie siedmiu jednostek o łącznym tonażu 17 206 BRT (w tym 26 marca 1918 roku brytyjskiego statku amunicyjnego RFA[g] „Lady Cory-Wright”(inne języki) o pojemności 2516 BRT)[59] i uszkodzenie jednego parowca o pojemności 3282 BRT[56].

5 maja 1918 roku dowództwo UC-17 objął por. mar. Freiherr Nikolaus von Lyncker[60]. Do listy wojennych sukcesów okrętu dodał on pięć zatopionych jednostek o łącznej pojemności 4965 BRT i jeden statek uszkodzony (2748 BRT)[56].

19 października 1918 roku okręt został włączony do 1. Flotylli U-Bootów Hochseeflotte[4].

SM UC-17 doczekał zakończenia działań wojennych, po czym w myśl postanowień rozejmu w Compiègne został wraz z innymi ocalałymi niemieckimi okrętami podwodnymi 26 listopada 1918 roku poddany Brytyjczykom[4][10]. Złomowano go w Preston w latach 1919–1920[2][4].

Podsumowanie działalności bojowej

W latach 1916–1918 SM UC-17 odbył łącznie 21 misji bojowych, podczas których za pomocą torped, min, artylerii oraz ładunków wybuchowych zatopił 96 statków o łącznej pojemności 144 423 BRT, a dziewięć statków o łącznej pojemności 27 855 BRT zostało uszkodzonych[56]. Na pokładach zatopionych i uszkodzonych jednostek zginęło co najmniej 237 osób, w tym 39 na brytyjskim statku amunicyjnym RFA „Lady Cory-Wright”[59][56]. Pełne zestawienie strat przedstawia poniższa tabela[56]:

Data Nazwa Państwo Tonaż[h] Los jednostki
6 listopada 1916 „Fanelly”   Francja 307 zatopiony
7 listopada 1916 „Furulund”   Norwegia 1817 zatopiony
„Suffolk Coast”   Wielka Brytania 780 zatopiony
„Thuhaug”   Norwegia 948 zatopiony
10 listopada 1916 HMT „Benton Castle”   Royal Navy 283 zatopiony
11 listopada 1916 „Seirstad”   Norwegia 995 zatopiony
14 listopada 1916 „Oiz Mendi”   Hiszpania 2104 zatopiony
„Alcyon”   Francja 59 zatopiony
15 listopada 1916 „La Rochejacquelein”   Francja 2199 zatopiony
„Torridal”   Norwegia 688 zatopiony
16 listopada 1916 „Eugenie”   Francja 66 zatopiony
„Petit Jean”   Francja 126 zatopiony
21 listopada 1916 „Faunus”   Szwecja 749 zatopiony
15 grudnia 1916 „Constance Mary”   Wielka Brytania 177 zatopiony
17 grudnia 1916 „Alerte”   Francja 176 zatopiony
18 grudnia 1916 „Vague”   Francja 167 zatopiony
„Maria Louis”   Francja 108 zatopiony
„Quo Vadis”   Francja 110 zatopiony
20 grudnia 1916 „Otarie II”   Francja 109 zatopiony
„Saint Antoine De Padoue”   Francja 32 zatopiony
21 grudnia 1916 HMT „St. Ives”   Royal Navy 325 zatopiony
24 grudnia 1916 „Bargany”   Wielka Brytania 872 zatopiony
25 grudnia 1916 „Courlis”   Francja 181 zatopiony
28 grudnia 1916 „Pitho”   Wielka Brytania 150 zatopiony
„Union”   Norwegia 563 zatopiony
20 stycznia 1917 „Standard”   Dania 217 zatopiony
22 stycznia 1917 „Gaulois”   Francja 76 zatopiony
„O.A. Brodin”   Szwecja 1798 zatopiony
23 stycznia 1917 „Egypte”   Belgia 2416 zatopiony
„Ophelia”   Francja 159 zatopiony
31 stycznia 1917 „Epsilon”   Holandia 3211 zatopiony
16 lutego 1917 „Hermine”   Francja 3940 zatopiony
18 lutego 1917 „Thorgny”   Norwegia 734 zatopiony
19 lutego 1917 „Centurion”   Wielka Brytania 1828 zatopiony
HMT „Picton Castle”   Royal Navy 245 zatopiony
20 lutego 1917 „Falls of Afton”   Norwegia 1965 zatopiony
21 lutego 1917 „Manningham”   Szwecja 1988 zatopiony
22 lutego 1917 „Ajax”   Norwegia 1468 zatopiony
„Saint Sauveur”   Francja 158 zatopiony
23 lutego 1917 „Belgier”   Wielka Brytania 4588 zatopiony
„Iser”   Wielka Brytania 2160 zatopiony
„Nyland”   Norwegia 1824 zatopiony
24 lutego 1917 „Salamis”   Królestwo Grecji 995 zatopiony
25 lutego 1917 „Kleber”   Francja 95 zatopiony
26 lutego 1917 „Le Lamentin”   Francja 716 zatopiony
7 marca 1917 „Antonio”   Wielka Brytania 2652 zatopiony
19 marca 1917 „Rhodora”   Francja 38 zatopiony
21 marca 1917 „Huntscape”   Wielka Brytania 2933 uszkodzony
22 marca 1917 „Curlew”   Wielka Brytania 51 zatopiony
„Rotorua”   Wielka Brytania 11 140 zatopiony
23 marca 1917 „Maine”   Wielka Brytania 3616 zatopiony
„Mexico”   Wielka Brytania 5549 uszkodzony
24 marca 1917 „Alice”   Wielka Brytania 61 zatopiony
„Boy Walter”   Wielka Brytania 43 zatopiony
„Endeavour”   Wielka Brytania 25 zatopiony
„Enigma”   Wielka Brytania 24 zatopiony
„H.C.G.”   Wielka Brytania 24 zatopiony
„May Flower”   Wielka Brytania 38 zatopiony
„Qui Vive”   Wielka Brytania 22 zatopiony
„Reindeer”   Wielka Brytania 28 zatopiony
„Satanita”   Wielka Brytania 30 zatopiony
9 maja 1917 „Marchiena”   Holandia 170 zatopiony
10 maja 1917 „Veni”   Norwegia 654 zatopiony
12 maja 1917 „G.L.C.”   Wielka Brytania 24 zatopiony
„Galicia”   Wielka Brytania 5922 zatopiony
13 maja 1917 „Anna”   Dania 610 zatopiony
„Hudson”   Norwegia 817 zatopiony
14 maja 1917 „Farley”   Wielka Brytania 3692 zatopiony
16 maja 1917 „L’hermite”   Francja 2189 uszkodzony
19 maja 1917 HMT „Kumu”   Royal Navy 315 uszkodzony
18 czerwca 1917 HMT „Borneo”   Royal Navy 211 zatopiony
19 czerwca 1917 „Kate And Annie”   Wielka Brytania 96 zatopiony
„Mary Ann”   Wielka Brytania 164 uszkodzony
21 czerwca 1917 „Childe Harold”   Stany Zjednoczone 781 zatopiony
„Scheria”   Włochy 2727 zatopiony
24 czerwca 1917 „Clan Davidson”   Wielka Brytania 6486 zatopiony
„Crown of Arragon”   Wielka Brytania 4550 zatopiony
25 czerwca 1917 „Galena”   Stany Zjednoczone 1073 zatopiony
„Saxon Monarch”   Wielka Brytania 4828 zatopiony
20 lipca 1917 „City Of Florence”   Wielka Brytania 5399 zatopiony
21 lipca 1917 „Augustus Welt”   Stany Zjednoczone 1221 zatopiony
19 sierpnia 1917 „Brema”   Wielka Brytania 1537 zatopiony
21 sierpnia 1917 „Norhilda”   Wielka Brytania 1175 zatopiony
8 września 1917 „Askelad”   Norwegia 2823 zatopiony
9 września 1917 „Tuscarora”   Wielka Brytania 7106 uszkodzony
16 września 1917 „Thomas Krag”   Norwegia 3569 uszkodzony
2 listopada 1917 „Cape Finisterre”   Wielka Brytania 4380 zatopiony
4 listopada 1917 „Border Knight”   Wielka Brytania 3724 zatopiony
2 grudnia 1917 „Tasmania”   Imperium Rosyjskie 2089 zatopiony
4 grudnia 1917 „Forfar”   Wielka Brytania 3827 zatopiony
6 grudnia 1917 „Asaba”   Wielka Brytania 972 zatopiony
7 lutego 1918 „Creosol”   Wielka Brytania 1179 zatopiony
„Elfi”   Norwegia 1120 zatopiony
23 marca 1918 HMD „New Dawn”   Royal Navy 93 zatopiony
24 marca 1918 „War Knight”   Wielka Brytania 7951 zatopiony
26 marca 1918 RFA „Lady Cory-Wright”(inne języki)   Royal Fleet Auxiliary 2516 zatopiony
26 kwietnia 1918 „Sif”   Norwegia 3282 uszkodzony
29 kwietnia 1918 „Frogner”   Norwegia 1476 zatopiony
30 kwietnia 1918 „Isleworth”   Wielka Brytania 2871 zatopiony
24 maja 1918 HMT „Gabir”   Royal Navy 219 zatopiony
HMT „Yucca”   Royal Navy 198 zatopiony
26 maja 1918 „Thames”   Wielka Brytania 1327 zatopiony
30 maja 1918 „Dungeness”   Wielka Brytania 2748 uszkodzony
28 czerwca 1918 „Sunniva”   Wielka Brytania 1913 zatopiony
8 października 1918 „Thalia”   Wielka Brytania 1308 zatopiony
RAZEM zatopione: 96
uszkodzone: 9

Uwagi

  1. ↑ Od 1917 roku: 52,15 metra[5][13].
  2. ↑ Opracowania znacznie różnią się wartościami zasięgu na powierzchni: Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313 podają, że wynosił on 6910 mil morskich przy prędkości 7 węzłów, zaś Hutchinson 2001 ↓, s. 52 – 6430 Mm przy prędkości 7 węzłów.
  3. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182 podaje, że zbiorniki okrętu mieściły 63 tony paliwa.
  4. ↑ SM – Seiner Majestät – [okręt] Jego Mości.
  5. ↑ HMT – His Majesty’s Trawler – Trawler Jego Mości.
  6. ↑ Ponieważ uzbrojone trawlery były pierwotnie jednostkami cywilnymi, podana jest ich pojemność brutto, występująca w źródłach, zamiast wyporności podawanej standardowo dla jednostek wojennych.
  7. ↑ RFA – Royal Fleet Auxiliary – [Jednostka] Pomocnicza Królewskiej Floty.
  8. ↑ Tonaż statków handlowych i innych cywilnych jednostek podany jest w tonach rejestrowych brutto.

Przypisy

  1. ↑ a b Fontenoy 2007 ↓, s. 106.
  2. ↑ a b c Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182.
  3. ↑ Rössler 1989 ↓, s. 50–53.
  4. ↑ a b c d e f g UC 17 ↓.
  5. ↑ a b c d e f Möller i Brack 2004 ↓, s. 56.
  6. ↑ Williamson 2016 ↓, s. 13.
  7. ↑ a b c Rössler 1989 ↓, s. 53.
  8. ↑ a b c d Gogin 2024 ↓.
  9. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 105.
  10. ↑ a b Hutchinson 2001 ↓, s. 53.
  11. ↑ a b c d e f g Gröner 1985 ↓, s. 58.
  12. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 181–182.
  13. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 563.
  14. ↑ a b UC II ↓.
  15. ↑ a b c d e Knott 2015 ↓.
  16. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 247.
  17. ↑ Showell 2006 ↓, s. 56.
  18. ↑ a b Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313.
  19. ↑ a b Holicki 2020 ↓, s. 92, 95.
  20. ↑ Showell 2006 ↓, s. 57.
  21. ↑ Gröner 1985 ↓, s. 59.
  22. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 246.
  23. ↑ Ralph Wenninger ↓.
  24. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 271.
  25. ↑ Fanelly ↓.
  26. ↑ Furulund ↓.
  27. ↑ Thuhaug ↓.
  28. ↑ Suffolk Coast ↓.
  29. ↑ Benton Castle ↓.
  30. ↑ Seirstad ↓.
  31. ↑ Oiz Mendi ↓.
  32. ↑ Alcyon ↓.
  33. ↑ La Rochejacquelein ↓.
  34. ↑ Torridal ↓.
  35. ↑ Eugenie ↓.
  36. ↑ Petit Jean ↓.
  37. ↑ Faunus ↓.
  38. ↑ Constance Mary ↓.
  39. ↑ Alerte ↓.
  40. ↑ Vague ↓.
  41. ↑ Maria Louis ↓.
  42. ↑ Quo Vadis ↓.
  43. ↑ Otarie II ↓.
  44. ↑ Saint Antoine De Padoue ↓.
  45. ↑ St. Ives ↓.
  46. ↑ Bargany ↓.
  47. ↑ Courlis ↓.
  48. ↑ Pitho ↓.
  49. ↑ Union ↓.
  50. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 292.
  51. ↑ Standard ↓.
  52. ↑ Gaulois ↓.
  53. ↑ O.A. Brodin ↓.
  54. ↑ Rotorua ↓.
  55. ↑ Werner Fürbringer ↓.
  56. ↑ a b c d e f g uboatsucc ↓.
  57. ↑ Ulrich Pilzecker ↓.
  58. ↑ Erich Stephan ↓.
  59. ↑ a b Lady Cory-Wright ↓.
  60. ↑ Freiherr Nikolaus von Lyncker ↓.

Bibliografia

  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
  • Ivan Gogin: UC II type coastal submarine minelayers (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.).
  • Guðmundur Helgason: Ajax. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Alcyon. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Alerte. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Anna. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Antonio. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Asaba. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Askelad. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Augustus Welt. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Bargany. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Belgier. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Benton Castle. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Border Knight. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Borneo. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Brema. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Cape Finisterre. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Centurion. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Childe Harold. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: City Of Florence. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Clan Davidson. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Constance Mary. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Courlis. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Creosol. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Crown Of Arragon. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Curlew. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Dungeness. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Egypte. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Elfi. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Epsilon. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Eugenie. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Falls Of Afton. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Fanelly. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Farley. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Faunus. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Forfar. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Frogner. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Furulund. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: G.L.C.. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Galena. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Galicia. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Gaulois. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Hermine. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: HMD New Dawn. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: HMT Gabir. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: HMT Kumu. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Hudson. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Huntscape. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Iser. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Isleworth. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Ralph Wenninger. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Werner Fürbringer. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Kate And Annie. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Kleber. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: L’hermite. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: La Rochejacquelein. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Lady Cory-Wright. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Le Lamentin. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Maine. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Manningham. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Marchiena. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Maria Louis. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Mary Ann. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Mexico. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Norhilda. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Nyland. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: O.A. Brodin. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Erich Stephan. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Freiherr Nikolaus von Lyncker. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Ulrich Pilzecker. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Oiz Mendi. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ophelia. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Otarie Ii. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Petit Jean. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Picton Castle. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Pitho. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Rhodora. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Rotorua. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Quo Vadis. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Saint Antoine De Padoue. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Saint Sauveur. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Salamis. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Saxon Monarch. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Scheria. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Seirstad. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ships hit by UC 17. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Sif. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: St. Ives. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Standard. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Suffolk Coast. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Sunniva. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Tasmania. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Thalia. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Thames. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Thomas Krag. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Thorgny. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Thuhaug. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Torridal. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Tuscarora. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: UC 17. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: UC II. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Union. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Vague. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Veni. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: War Knight. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Yucca. uboat.net. [dostęp 2024-07-13]. (ang.).
  • Wojciech Holicki. Niemieckie okręty podwodne typu UC II. Część I. „Technika Wojskowa Historia”. Nr specjalny 6, 2020. Magnum X. ISSN 2080-9743. 
  • Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).
  • Peta Knott: UC-6 Thames Estuary: Archaeological Report. historicengland.org.uk. [dostęp 2022-08-13]. (ang.).
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
  • Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).
  • Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century: German Submarine Warfare 1906–2006. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-241-2. (ang.).
  • Gordon Williamson: U-booty Kajzera. Niemieckie okręty podwodne I wojny światowej. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-73-7.
Okręty podwodne typu UC II

 


Kategoria:Nazwy okrętów niemieckich Kategoria:Okręty podwodne typu UC II Kategoria:Okręty zbudowane w Blohm + Voss

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Zala/brudnopis5&oldid=74256994”