Zamach stanu w Brazylii (1964): Różnice pomiędzy wersjami

Przyczynami zamachu były stale pogarszająca się sytuacja ekonomiczna państwa (m.in. wysoka inflacja), zacofanie technologiczne, [[korupcja]], szereg niepopularnych reform (nacjonalizacja przemysłu naftowego, reforma rolna), silna opozycja w kręgach [[kościół katolicki|Kościoła katolickiego]] i [[Siły zbrojne|sił zbrojnych]], a przede wszystkim obawa zamachowców przed wprowadzeniem ustroju [[komunizm|komunistycznego]], do którego ich zdaniem miała prowadzić polityka Goularta.

System rządów wojskowych miał być przejściowy<ref>Gaspari, A Ditadura Envergonhada, s. 141–142.</ref> jednak szybko zmienił się w dyktaturę<ref>Gaspari, A Ditadura Envergonhada, s. 35.</ref>. [[Reżim]] szeroko stosował represje polityczne względem swoich przeciwników, w tym artystów i dziennikarzy. W opozycji przeciw rządom wojskowym doszło do powstania zbrojnych ruchów partyzanckich<ref>Richard Young, Odile Cisneros „Historical Dictionary of Latin American Literature and Theater” Scare Crow Press 2011, s.224</ref><ref>Crocitti, John J. „Brazil Today; an Encyclopedia of Life in the Republic” ABC-Clio 2012 {{ISBN|9780313346729}} s. 395</ref>. Rząd Brazylii zobowiązał się w ramach [[operacja Kondor|operacji Kondor]] wyeliminować także opozycję na emigracji<ref>Laurence Burgorgue-Larsen & Amaya Úbeda de Torres „The Inter-American Court of Human Rights: Case Law and Commentary” Oxford University Press 2011 {{ISBN|9780199588787}} s.29</ref>. W 1967 roku w regionie Goiás rozpoczęła się regularna rebelia zorganizowana przez [[maoizm|maoistowską]] [[Komunistyczna Partia Brazylii|KPB]]. Trwała ona do 1972 roku<ref>Marcelo Ridenti , O fantasma da revolução brasileira, São Paulo: UNESP, 1993, s.232</ref>. W większych miastach z kolei działalność rozpoczęły miejskie guerille w tym m.in. Armia Wyzwolenia Narodowego<ref>Rose, R. S. (2005). The unpast: elite violence and social control in Brazil, 1954-2000. Ohio University Press. s. 170–178. {{ISBN|978-0-89680-243-8}}.</ref>. Pomimo brutalności i metod zbliżonych do [[totalitaryzm]]u, system na początku lat 70. zdobył poparcie sporego grona Brazylijczyków ze względu na ówczesny boom gospodarczy<ref>Crocitti 2012, s. 395-397</ref>. W 1973 r. Brazylia osiągnęła najwyższą na świecie stopę wzrostu dochodu narodowego w ciągu roku, który wyniósł 14%. W 1980 r. nadmiernie rozdmuchana gospodarka przeżyła załamanie, w wyniku którego stała się najbardziej zadłużonym krajem świata. Lata dyktatorskiej władzy skutecznie zniechęciły społeczeństwo. Mimo rozbicia wojsk partyzanckich, rząd kontynuował politykę represji (która wcześniej była argumentowana walką z rebelią)<ref>Bradford Burns 1993, s. 457</ref>.

W obliczu narastającego kryzysu społecznego i serii porażek gospodarczych rządu generał [[Ernesto Geisel]] zgodził się na pewną liberalizację życia publicznego<ref>Fausto 1999, Rozdział 6 „The military government and the transition to democracy (1964-1984)</ref>, w 1979 roku wprowadził on ustawę o amnestii która zapoczątkowała mozolny powrót do demokracji w okresie dekady lat 80. [[Dyktatura]] wojskowa rządziła [[Brazylia|Brazylią]] do 1985 roku, gdy prezydentem został [[Tancredo Neves]], a w wyniku jego choroby i śmierci przed objęciem urzędu – [[José Sarney]]. W 1988 roku przyjęto nową konstytucję, która zlikwidowała pozostałości poprzedniego systemu.

* {{cytuj stronę|url=http://educacao.uol.com.br/disciplinas/historia-brasil/golpe-militar-de-1964-1-elites-e-militares-derrubaram-o-governo-de-jango.htm|tytuł=Golpe militar de 1964 (1): elites e militares derrubaram o governo de Jango|opublikowany=educacao.uol.com.br|data dostępu=25 stycznia 2013-01-25|język=pt}}

* {{cytuj stronę|url=http://www.igeduca.com.br/biblioteca/que-dia-e-hoje/golpe-derruba-o-presidente-joao-goulart-e-instaura-a-ditadura-militar-no-brasil.html|tytuł=Que dia é hoje? - Golpe derruba o Presidente João Goulart e instaura a ditadura militar no Brasil|opublikowany=igeduca.com.br|data dostępu=25 stycznia 2013-01-25|język=pt}}

[[Kategoria:1964 w Ameryce PołudniowejBrazylii]]