Nasieniowody, przewody nasienne (łac. ductus deferens) – przewody wyprowadzające plemniki z męskich gruczołów płciowych – jąder. U kręgowców nasieniowody wychodzą z najądrza i mają ujście na zewnątrz albo w cewce moczowej. Ponadto u kręgowców nasieniowody wytwarzają pewne substancje zwiększające ruchliwość plemników[1]. U ssaków nasieniowody współtworzą powrózek nasienny.

Po prawej stronie widoczny nasieniowód – ductus deferens

Histologia narządu

edytuj

Gruba, mocno umięśniona ściana narządu składa się, idąc od wewnątrz, z następujących warstw:

  • błona śluzowa, początkowo ma światło okrągłe i wyścielona jest nabłonkiem dwurzędowym, dalej zaś wyściela ją nabłonek jednowarstwowy walcowaty, a światło staje się pofałdowane;
  • błona mięśniowa, najgrubsza z warstw, zbudowana z 3 pokładów mięśniówki o przebiegu podłużnym, okrężnym i ponownie podłużnym;
  • przydanka łącznotkankowa, mocująca nasieniowód w tkance łącznej powrózka nasiennego, w skład którego wchodzi.

W pobliżu gruczołu krokowego nasieniowód rozszerza się, tworząc bańkę. Jej cechą charakterystyczną jest szerokie światło i obecność wysokich, rozgałęzionych fałdów błony śluzowej. Nabłonek tworzy tu równie gruczołowe wpuklenia w głąb blaszki właściwej.

Krótki odcinek łączący bańkę z ujściem nasieniowodu nazywa się przewodem wytryskowym. Tu również błona śluzowa tworzy podłużne fałdy, choć nie tak wysokie jak w bańce. Do przewodu tego otwierają się ujścia pęcherzyków nasiennych[2].

Dodatkowe obrazy

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Słownik tematyczny. Biologia, cz. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 99, ISBN 978-83-01-16530-7.
  2. Kompendium histologii. Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 1996. ISBN 83-86101-55-5.