Polifem (także Polifemos, Polyfem, Polyfemos; gr. Πολύφημος Polýphēmos, łac. Polyphemus) – w mitologii greckiej jeden z cyklopów.

Polifem
Πολύφημος
cyklop
Ilustracja
Odyseusz w jaskini Polifema, obraz olejny na płótnie autorstwa Jacoba Jordaensa z XVII w., Muzeum Sztuk Pięknych im. Puszkina w Moskwie
Inne imiona

Polifemos, Polyfem, Polyfemos

Występowanie

mitologia grecka

Rodzina
Ojciec

Posejdon

Matka

Toosa

Uchodził za syna boga Posejdona[1][2] i jego kochanki, nimfy Toosy[1]. Mieszkał na Sycylii.

Według Odysei Homera Polifem uwięził w swojej jaskini Odyseusza i jego towarzyszy, zamykając wejście wielkim głazem. Następnie pożarł kilku z nich. Odyseusz jednak zdołał upić go winem, a kiedy Polifem zasnął, wypalił mu rozżarzonym drągiem jedyne oko. Ponieważ Odyseusz wcześniej przedstawił mu się jako: "Nikt", krzyki Polifema: "Nikt mnie oślepił" (co w grece jest równoważne do nikt mnie nie oślepił) zostały zignorowane przez innych cyklopów. Oślepiony Polifem odsunął następnie głaz u wejścia do pieczary i czekał tam na uchodzących Greków. Odyseusz przywiązał wówczas siebie i towarzyszy do podbrzuszy baranów. Polifem gładził wychodzące barany jedynie po grzbietach, i w ten sposób Grecy razem ze stadem wyszli na wolność. Powodowany dumą Odys, gdy znalazł się w bezpiecznej odległości, wyjawił cyklopowi swe prawdziwe imię, ten zaś przeklął go, co sprowadziło na Odyseusza gniew Posejdona, który następnie krzyżował plany jego powrotu do Itaki.

Grecki poeta Teokryt napisał około 275 p.n.e. dwa poematy, w których opisał miłość Polifema do nimfy morskiej Galatei. Kiedy Galatea pokochała śmiertelnika Akisa, Polifem zabił go rzucając olbrzymią skałę. Galatea następnie zamieniła jego krew w sycylijską rzekę Acis.

Obecność w kulturze popularnej

edytuj

Odniesienia literackie i artystyczne

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 294. ISBN 83-04-04673-3.
  2. Kiklop. W: Homer: Odyseja. Warszawa: Biblioteka Klasyki Polskiej i Obcej. Czytelnik, 1972, s. 153. O-019-277.