Pogoń Katowice

katowicki klub sportowy (1920–1949)

TS Pogoń Katowice – klub sportowy z Katowic założony w 1920.

Pogoń Katowice
ilustracja
drużyna piłkarska Pogoni
Data założenia

1920

Data rozwiązania

1949

Państwo

 Polska

Siedziba

Katowice

Adres

ul. Kościuszki 84

Sekcje

piłka nożna, hokej, lekkoatletyka, piłka ręczna, pływanie, szermierka, tenis, żużel

Historia

edytuj

Powstał 16 lutego 1920 jako klub piłkarski. Czołowymi działaczami z tamtego okresu byli Czesław Bloch, Baltazar Szaflik, Paweł Wybierski i Alojzy Budniok. Prawdopodobnie był to najstarszy polski klub w Katowicach. W dniu 7 października 1920 r. do Klubu dołączył KS "Siła"-Zawodzie. W połowie 1921 r. "Pogoń"-Katowice zrzeszała 270 członków[1]. Od 1928 roku klub stał się klubem wielosekcyjnym. Pod koniec 1938 r. liczył 700 członków i posiadał sześć sekcji. W sekcji hokeja i piłki ręcznej grał Ernest Wilimowski[2], piłkarz Erster Fussball-Club Katowice, a następnie Ruchu Hajduki Wielkie.

W 1949 roku klub został odgórnie połączony z KS Baildon Katowice lub ze Zrzeszeniem Sportowym "Stal". W następnych latach działacze próbowali reaktywować Pogoń, jednak władze na to nie zezwoliły ponieważ był to klub zbyt "inteligencki". Być może miało to związek z tym, że podczas meczu Polska - ZSRR kibice "Pogoni" skandowali na widok radzieckich sportowców "Bierzcie zegarki i rowery i jedźcie do jasnej cholery".

Stadion Pogoni powstał w 1925 r., dziś jest to stadion AWF Katowice przy ul. Kościuszki.

Sekcje sportowe i sukcesy

edytuj

Zawodnicy

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: Sportowcy Pogoni Katowice.

Pogoń wychowała pięciu olimpijczyków: przed wojną Wilhelma Schneidera, a po wojnie Rajmunda Karwickiego, Jana Nawrockiego, Antoniego Sobika i Teodora Zaczyka.

Przypisy

edytuj
  1. Verwaltungsbericht des Magistrats der Stadt Kattowitz für die Zeit vom 1. April 1890 bis 31. März 1897, s. 122
  2. Nasze kluby: Pogoń Katowice. katowice.gazeta.pl. [dostęp 2014-07-07]. (pol.).
  3. Pogoń katowicka mistrzem hokejowym Śląska. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 27 z 4 lutego 1939. 
  4. Dyskwalifikacja Tarłowskiego i Bratka na półtora roku. „Nowy Dziennik”, s. 8, Nr 200 z 21 lipca 1937.