Stefan Zielke (ur. 14 grudnia 1897 w Zelewie, zm. 17 lutego 1958 w Warszawie) – oficer armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, pułkownik Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Stefan Zielke
Ilustracja
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

14 grudnia 1897
Zelewo

Data i miejsce śmierci

17 lutego 1958
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

2 pap Wlkp.
17 pułk artylerii polowej
27 pułk artylerii polowej
25 pułk artylerii lekkiej
Flotylla Rzeczna MW
16 pułk artylerii lekkiej
38 Dywizja Piechoty

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
oficer sztabowy artylerii Flotylli
dowódca pułku
dowódca artylerii dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Marcelego i Idy z Baszkich. Absolwent szkoły średniej w Bydgoszczy. W 1914 wcielony do armii niemieckiej i w stopniu podporucznika walczył na frontach I wojny światowej[1].

W okresie rozkładu armii niemieckiej zdezerterował i w grudniu 1918 wstąpił do oddziałów Służby Straży i Bezpieczeństwa. W styczniu 1919 mianowany dowódcą batalionu czarnkowskiego i na jego czele walczył w powstaniu wielkopolskim[1]. Za bohaterstwo wykazane w okresie walk powstańczych odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W maju 1919 wyznaczony został na stanowisko dowódcy baterii w 2 pułku artylerii polowej Wielkopolskiej i na jej czele walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu, pozostając oficerem nadetatowym 25 pułku artylerii polowej w Kaliszu[2][3]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 90. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. Później ukończył kurs Wyższych Dowódców Artylerii i dowodził I dywizjonem 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu Wołyńskim[5]. W kwietniu 1929 został przeniesiony do 25 pułku artylerii polowej (od 31 grudnia 1931 – 25 pułk artylerii lekkiej) w Kaliszu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[6][7]. Od 1 stycznia 1936 był oficerem sztabowym artylerii Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku. Na tym stanowisku 19 marca 1938 został awansowany na stopień pułkownika[8]. 22 listopada 1938 został dowódcą 16 Pomorskiego pułku artylerii lekkiej w Grudziądzu.

We wrześniu 1939 był dowódcą artylerii 38 Dywizji Piechoty. Po klęsce wojsk polskich dostał się do niemieckiej niewoli[1]. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[9].

Po wyzwoleniu powrócił do kraju, wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i organizował Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu. Aresztowany przez UB i skazany na 8 lat więzienia. W 1956 zrehabilitowany[1].

Zmarł 17 lutego 1958[10] w Warszawie, pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A30-półkole II-13)[11].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 166.
  2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 763, 818, 1522.
  3. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 684, 741, 1382.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
  5. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 401, 455.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 122.
  7. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 179, 693.
  8. Dyskant 1994 ↓, s. 205, 213, 215.
  9. Straty ↓.
  10. Spis zmarłych. Nazwiska z zakresu Zielk-Zięc » Lista zmarłych « www.nekrologi-baza.pl [online] [dostęp 2021-05-31] (pol.).
  11. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  12. Stylo 1929 ↓, s. 24.
  13. M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  15. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  16. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 179.

Bibliografia

edytuj