Sztuka islamu, czyli sztuka państw muzułmańskich, rozwijała się na terenach podbitych przez Arabów w VII w. i na początku VIII w. Objęła swoim zasięgiem Palestynę, Syrię, Mezopotamię, Persję, Turkiestan, Afganistan, Indie, Afrykę Północną oraz Półwysep Iberyjski. Zachowała trwałość i jednolitość form w ciągu wielu wieków. Powodem tego była monoteistyczna religia będąca religią życia publicznego, bez podziału na sferę religijną i świecką.

Meczet w Agrze

Artyści muzułmańscy, zainspirowani nota bene sztuką bizantyjską, na całym tym ogromnym terenie wpływów odcisnęli swoje piętno.

Periodyzacja

edytuj

Podział sztuki islamu jest związany z dynastiami panującymi. Do najważniejszych należą: sztuka epoki Omajjadów (głównie Syria, 661–750), Abbasydów (Irak, 750–945), Fatymidów (Egipt, 969–1171), Seldżuków (Iran, Anatolia, połowa XI–XIII w.), Mameluków (Egipt, Syria, 1250–1517), Mongołów (Iran, Transoksania, połowa XIII–XV w.), Turków osmańskich (Anatolia, Bałkany, XIV–XIX w.), Safawidów (Iran, 1502–1857).

Charakterystyka

edytuj

Istotną cechą formalną jest niezwykły rozwój dekoracji pokrywającej każdą powierzchnię przedmiotu niezależnie od materiału z jakiego został wykonany. Wobec zakazu przedstawiania zwierząt i ludzi, najczęstszą formą dekoracji był ornament roślinny i geometryczny, który przerodził się w arabeskę.

Architektura

edytuj
Osobny artykuł: architektura islamu.

Sztuka islamu wprowadziła nowe detale architektoniczne:

Płaszczyzny ścian budowli zdobione są malowanymi płytkami fajansowymi lub mozaiką.

Zobacz też

edytuj