Trzcinica (województwo podkarpackie)

wieś w województwie podkarpackim

Trzcinicawieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie jasielskim, w gminie Jasło[5][6].

Trzcinica
wieś
Ilustracja
Skansen archeologiczny w Trzcinicy
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

jasielski

Gmina

Jasło

Liczba ludności (2021)

2255[2][3]

Strefa numeracyjna

13

Kod pocztowy

38-207[4]

Tablice rejestracyjne

RJS

SIMC

0353112[5]

Położenie na mapie gminy wiejskiej Jasło
Mapa konturowa gminy wiejskiej Jasło, po lewej znajduje się punkt z opisem „Trzcinica”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Trzcinica”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Trzcinica”
Położenie na mapie powiatu jasielskiego
Mapa konturowa powiatu jasielskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Trzcinica”
Ziemia49°44′25″N 21°24′43″E/49,740278 21,411944[1]
Skansen-średniowieczna zabudowa

W roku 2021 w Trzcinicy mieszkało 2255 mieszkańców, z czego 50,1% stanowiły kobiety, a 49,9% mężczyźni[2][3].

Miejscowość leży nad rzeką Ropą[7] w pobliżu drogi krajowej 28 i linii kolejowej nr 108[2] z najbliższą stacją w Przysiekach.

Trzcinica nazywana jest „Troją Północy” z racji wykopalisk archeologicznych. Znajduje się tu skansen archeologiczny Karpacka Troja.

W Trzcinicy znajduje się zabytkowy kościół św. Doroty włączony do szlaku architektury drewnianej województwa podkarpackiego.

Części wsi

edytuj
Integralne części wsi Trzcinica[5][6]
SIMC Nazwa Rodzaj
0353129 Barzykówka część wsi
0353135 Dąbrowy część wsi
0353141 Granice część wsi
0353158 Przerwa część wsi
0353164 Topoliny część wsi

Środowisko

edytuj

Położenie geograficzne

edytuj

Trzcinica leży w Obniżeniu Gorlickim na Pogórzu Karpackim w południowo-wschodniej Polsce. Południową i wschodnią część miejscowości stanowi rozległa równina zamknięta rzeką Ropą, która stanowi tu granicę wsi. Przez wieś od strony Opacia płynie potok Młynówka i w Trzcinicy uchodzi do Ropy. Trzcinica jest najdalej wysuniętą na zachód miejscowością gminy Jasło. Wieś graniczy od strony zachodniej z Przysiekami, od południa z Osobnicą i Brzyściem, od strony wschodniej z miastem Jasłem (z osiedlami: Wądoły, Gądki i Gamrat) i od północy z Jareniówką, Opaciem i Bączalem Dolnym. Najbliższymi miastami są: Jasło, z którym wieś graniczy bezpośrednio, Krosno odległe o 32 km oraz Biecz (województwo małopolskie) odległy o 15 km na zachód. Powierzchnia wsi wynosi 1087 ha, co stanowi 11,7% obszaru gminy.
W przysiółku Topoliny znajduje się punkt pomiaru stanu wody na rzece Ropa najbliższy ujścia do Wisłoki[8].

Ochrona środowiska

edytuj

W Trzcinicy znajduje się fragment specjalnego obszaru ochrony siedlisk w ramach sieci Natura 2000 o nazwie „Wisłoka z dopływami”. Obejmuje obszar koryta rzeki Ropy wraz z wiklinami nadrzecznymi na odcinku granicy z Brzyściem i z miastem Jasłem. W Ropie występuje 21 gatunków ryb z dominacją klenia, a znacznym udziałem brzany i lipienia.

Środowisko – galeria

Dzieje

edytuj

Pochodzenie nazwy

edytuj

Nazwa wsi jest nazwą topograficzną i wywodzi się od trzciny[9]. W początkach osadnictwa na tym terenie rozległą równinę nad rzeką Ropą stanowiły tereny podmokłe porośnięte sitowiem i trzciną. Pierwszy znany zapis nazwy wsi Tsczenecz pochodzi z roku 1376. Późniejsze to:Tczenicze z 1395, Trzciennica – 1396, Tsczenicza – 1398 i Trczenycza – 1497 (dwie ostatnie nazwy w księdze grodzkiej bieckiej), Trzenicza (u Jana Długosza), Trzcienica – XVI wiek[10], Trzcienica – 1629.

Wieś podzielona jest na rejony o nazwach: Barzykówka, Dąbrowy, Granice, Przerwa, Topoliny[11] oraz Góry, Łąki, Wieś, Wygon, Zagrody, Zajączkowice[12].

Historia

edytuj

Obszar dzisiejszej Trzcinicy i okolic był zamieszkiwany od bardzo dawna. Świadczą o tym wyniki badań archeologicznych przeprowadzonych na położonym we wschodniej części wsi grodzisku. Na ich podstawie udało się ustalić, że w Trzcinicy w przeszłości istniały:

  • osada obronna powstała we wczesnej epoce brązu w latach 2100–1650 p.n.e. założona przez plemiona grupy pleszowskiej kultury mierzanowickiej. Miała obszar około 0,6 ha. Mieszkańcy osady zajmowali się hodowlą zwierząt i uprawą pszenicy płaskurki i samopszy. Około 1650 zaczęły na nią silnie oddziaływać ludy zakarpackie kultury Otomani-Füzesabony. Nowi przybysze umocnili i rozbudowali ją, bo zajmowała powierzchnię 2 ha. Około 1350 p.n.e. osada opustoszała z nieznanych powodów[13].
  • grodzisko warowne powstałe w latach 770–780[14] na miejscu poprzedniej osady obronnej założone przez Słowian. Ufortyfikowany gród miał powierzchnię 3 ha i był otoczony kilkoma osadami otwartymi gdzie uprawiano jęczmień, pszenicę, proso, orkisz, groch, bób i samopaszę oraz hodowano bydło, świnie i owce. Około 1031 lub w latach 1034–1039 gród został spalony. Pozostałości obwarowań grodu nazywane są Wałami Królewskimi[13].

Trzcinica jako osada ukształtowała się w XII w., gdy rody rycerskie zakładają na tym terenie wsie. Po roku 1340 król Kazimierz Wielki rozpoczyna powtórną akcję kolonizacyjną tych terenów poprzez ich rewindykację z rąk prywatnych i kościelnych. W tym to okresie, w drugiej połowie XIV w. (zapewne w 1365[15]) Trzcinica została lokowana na prawie niemieckim i należała do kasztelani bieckiej. Królewszczyzną pozostawała aż do roku 1772. Przez ten czas dość często zmieniali się jej tenutariusze (dzierżawcy):

  • 1376 wieś Trzcinica po raz pierwszy wzmiankowana w dokumencie historycznym w „Kodeksie mogilskim” i trzyma ją Borko de Tsczenecz do 1396[16]
  • lata 1396–1547 wieś w rękach rodu Gamratów herbu Sulima: Stanisława, później jego synów i dalszych spadkobierców, a kończąc na Janie Gamracie (od 1531) i wdowie po Stanisławie Gamracie Zofii z Marszowic(od 1544)[12][17]
  • lata 1547–1634 wieś trzyma ród Ocieskich herbu Jastrzębiec: Jana i Zofii z Marszowic następnie ich syna Joachima[18][19]. W tym czasie Trzcinica wchodzi w skład klucza dóbr królewskich, czyli starostwa niegrodowego z siedzibą w Trzcinicy, do którego należą jeszcze Siedliska Sławęcińskie, Przysieki, Pusta Wola i Jareniówka[20].
  • 1629 – podatek z wsi płaci Wieruski od 4 2/12 łanów[21]
  • 1680 – podatek z wsi płaci także Wieruski od 4 1/12 łanów[22]
  • 1772 – starostwo trzcinickie dzierżawią Wilhelm i Petronela (z Reklewskich) Siemieńscy[15][20]

Po I rozbiorze Polski władze austriackie przystąpiły do zbywania królewszczyzn. Starostwo trzcinickie w 1777 zostało sprzedane[10], a nabył je Stanisław Jabłonowski, zięć Siemieńskich. Stanisław (zm. 1806) i jego żona Anna (zm. 1836) są pochowani w krypcie ołtarza bocznego kościoła w Trzcinicy. Stanisław Jabłonowski był założycielem fundacji kulturalno-oświatowej „Jablonovianum”, a jej działalność miała służyć patriotycznym celom[15]. W następnych latach kolejnymi już właścicielami wsi byli[12]:

  • lata 1828–1855 – Stadniccy: Antoni z żoną Anną z Jabłonowskich i ich synowie Aleksander, Kazimierz, Zygmunt i Władysław (od 1847 roku)
  • lata 1856–1872 – Żyd z Jasła Józef Bärenreither i jego żona Józefa Bärenreither
  • lata 1872–1906 – Włodkowie: hr. Szczęsny Włodek, potem jego żona Jadwiga z Podoskich Włodkowa z dziećmi, a od około 1900 syn hr. Samuel Onufry Włodek i część wsi także drugi syn Stanisław Włodek[23].
  • lata 1906–1945 – rodzina Wojtynkiewiczów: hr. Wincenty Wojtynkiewicz, dyrektor Banku Zaliczkowego, następnie od 1909 jego syn Stanisław, a później córka Stanisława Barbara Kierpiec

W 1845 Czech Jan Klominek zakupił od Stadnickich 100 ha gruntów położonych w Trzcinicy i Przysiekach i założył największy w regionie browar parowy. Browar, produkujący znane w całej Polsce piwo, funkcjonował do 1936[12].

W 1884 wybudowano biegnącą wzdłuż rzeki Ropy linię kolejową Stróże - Jasło (fragment Galicyjskiej Kolei Transwersalnej)ze stacją w Trzcinicy (od 1952 stacja nazywa się Przysieki).

W 1945 cały majątek dworski ówczesnej właścicielki Barbary Kierpiec o powierzchni 100,61 ha zostaje znacjonalizowany. Z tego na cele reformy rolnej dla służby folwarcznej i chłopów rozdysponowano 70,07 ha, a resztę, to jest obszar 30,54 ha z siedmioma budynkami i parkiem o powierzchni 3,50 ha, przeznaczono dla organizowanej szkoły rolniczej[24].

W 1995 Trzcinica obchodziła jubileusz 600-lecia swego istnienia. Na początku XXI w. linia kolejowa Przysieki-Gamrat przebiegająca przez Trzcinicę została zlikwidowana. Na nasypie utworzono drogę.

W dniu 25 października 2014 dla upamiętnienia 25 lat wolności w Polsce odpowiadając na akcję prezydenta Bronisława Komorowskiego i Lasów Państwowych posadzono w Trzcinicy dąb wolności przy udziale miejscowej OSP[25].

Przynależność państwowa i administracyjna

edytuj

Historycznie wieś należała do:

w czasie zaborów w Monarchii Habsburgów w Królestwie Galicji i Lodomerii:

Czasy współczesne

edytuj

Demografia

edytuj

Według danych na koniec 2011 na ogólną liczbę 2360 mieszkańców było 1133 mężczyzn i 1227 kobiet. Na 100 mężczyzn przypadało 108 kobiet.

  • Wykres liczby ludności w miejscowości Trzcinica na przestrzeni lat[20][26][27]
wykształcenie
dane z Narodowego Spisu Powszechnego z 2002
brak podstawowe zawodowe średnie wyższe
osób 79 680 572 503 91
kobiet 57 393 199 296 58
mężczyzn 22 287 373 207 33
  • Ludność w wieku 13 lat i więcej według płci i poziomu wykształcenia w 2002[27]:

Oświata i kultura

edytuj

W dziedzinie szkolnictwa w miejscowości znajdują się:

  • Zespół Szkół w Trzcinicy, w skład którego wchodzą: Szkoła Podstawowa im. św. Jana Kantego i Publiczne Gimnazjum Nr 2[28]. Pierwsze wzmianki o szkole w Trzcinicy pochodzą z 1595. Istniała wtedy szkoła parafialna i miała swojego rektora, w której nauczano głównie katechizmu i śpiewu kościelnego. Taki stan rzeczy przetrwał aż do końca XIX w. W latach 1880–1881 ówczesny właściciel wsi hrabia Szczęsny Włodek z żoną Jadwigą wybudowali nową szkołę w Trzcinicy. Parterowy budynek okazał się za ciasny ze względu na dużą liczbę uczniów i w 1893 właściciel browaru w Trzcinicy Jan Klominek rozbudowuje szkołę. 13 czerwca 1909 szkoła otrzymała sztandar, a 20 października 1910 figurę patrona św. Jana Kantego fundacji hr. Stanisława Włodka. W 1932 kiedy wprowadzono szkolnictwo powszechne szkoła w Trzcinicy otrzymuje status III stopnia i uczy się w niej 378 uczniów. 8 września 1939 szkołę zajęły wojska niemieckie i w okresie okupacji stacjonowały w szkole w maju 1940 i styczniu 1945. Nowy powojenny rok szkolny 1945/46 rozpoczyna 490 uczniów. 25 stycznia 1957 szkołę zelektryfikowano. W 1971 wybudowano dom nauczyciela. 20 października 1995 ponownie nadano szkole imię św. Jana Kantego i rodzice ufundowali odnowiony sztandar. Od 1 września 1999 w wyniku reformy oświaty szkoła podstawowa funkcjonuje jako sześcioklasowa. Powstaje w Trzcinicy 3-letnie Publiczne Gimnazjum nr 2, które początkowo mieści się w szkole podstawowej[12]. 16 października 2004 oddano do użytku nowy budynek gimnazjum, znajduje się tuż obok szkoły[29].
  • Zespół Szkół Stowarzyszenia Absolwentów Szkół Rolniczych im. prof. Teodora Marchlewskiego w Trzcinicy, który prowadzi następujące typy szkół: sportowe liceum ogólnokształcące, technika: informatyczne, hotelarskie, kelnerskie, żywienia i usług gastronomicznych, weterynaryjne i ogrodniczo-florystyczne oraz policealne i gimnazjalne[30].

Wieś posiada własną bibliotekę i świetlicę w domu parafialnym.

12 lipca 2015 w Trzcinicy na stadionie koło zabytkowego kościoła odbył się XII Międzynarodowy Festiwal Folkloru Karpat. Ma on charakter konkursu kapel ludowych, które rywalizują o statuetkę Karpackiego Grajka. Festiwal jest imprezą cykliczną i ma na celu kultywowanie i upowszechnianie bogactwa folkloru karpackiego oraz ocalenie i podtrzymywanie zanikających tradycji ludowych.

W Trzcinicy działa zespół folklorystyczny „Trzcinicoki” założony w 1995, laureat wielu nagród na przeglądach dorobku kultury ludowej.

Infrastruktura społeczna i budownictwo mieszkaniowe – galeria

Gospodarka i życie społeczne

edytuj

Wieś ma charakter rolniczy i nie posiada większych zakładów przemysłowych czy usługowych. Największy rozwój wsi nastąpił w drugiej połowie XX wieku. Z roku na rok przybywa nowych budynków mieszkalnych nowocześnie wyposażonych. W 2002 było w Trzcinicy 523 budynki mieszkalne[27].

We wsi działa Ochotnicza Straż Pożarna, której początki sięgają 1921. 07.05.2011 OSP otrzymała budynek nowej remizy.

W wyborach prezydenckich w 2005, 2010, 2015 i w 2020 wieś głosowała zdecydowanie na kandydatów konserwatywno-chadeckiej partii Prawo i Sprawiedliwość (2005: Lech Kaczyński, 80,28%, 2010: Jarosław Kaczyński, 76,15%, 2015: Andrzej Duda, 82,57%, 2020: Andrzej Duda, 82,29%) i wygrali oni z przedstawicielami chrześcijańsko-demokratycznej Platformy Obywatelskiej (2005: Donald Tusk, 19,72%, 2010: Bronisław Komorowski, 23,85%, 2015: Bronisław Komorowski, 17,43%, 2020: Rafał Trzaskowski, 17,71%)[31][32][33].

W czerwcu 2020 roku wieś Trzcinica nawiedziła powódź błyskawiczna, która spowodowała uszkodzenie wielu domów i przyczyniła się do zniszczenia własności kilkudziesięciu mieszkańców. Była to wówczas jedna z najmocniej dotkniętych skutkami ulewnych deszczy miejscowości w powiecie jasielskim oraz województwie podkarpackim[34].

Infrastruktura techniczna – galeria

Religia

edytuj

Mieszkańcy Trzcinicy w zdecydowanej większości to wyznawcy kościoła rzymskokatolickiego. We wsi znajduje się parafia należąca do diecezji rzeszowskiej w dekanacie Jasło Zachód i dwa kościoły, parafialny z 1987 i zabytkowy drewniany.

Architektura sakralna – galeria

Zabytki

edytuj
  • Kościół pw. św. Doroty

Kościół pw. Św. Doroty – wzniesiony prawdopodobnie pod koniec XV w. W końcu XVI w. do nawy dobudowano od zach. wieżę-dzwonnicę, pokryty gontem. Remontowany i częściowo przekształcony w początkach XIX i XX w. Wnętrze dekorowane cenną polichromią renesansową z ok. poł. XVI w. oraz manierystyczną z ok. poł. VII w. (świątynia należy do najstarszego typu konstrukcyjnego zrębowych kościołów drewnianych zwanego systemem więźbowo-zaskrzynieniowo-zaczepowym). Kościół znajduje się na szlaku architektury drewnianej województwa podkarpackiego (Trasa VIII).

  • Dzwonnica murowana z 1906 (nr rej.: A-734 z 30.01.2012)
  • Zespół dworski wpisany do rejestru zabytków pod numerem A-45 z dnia 04.07.1984[35] w skład którego wchodzą:
    • dwie oficyny parterowe wschodnia i zachodnia wysoko podpiwniczone, nakryte czterospadowymi dachami rozplanowane wokół dziedzińca z przełomu XVIII i XIX w.
    • oranżeria z charakterystyczną trójkondygnacyjną, nakrytą namiotowym dachem wieżą o strołukowych oknach i blendach z 1907
    • oficyna, pocz. XIX
    • spichrz, pocz. XIX
    • fragment ściany stodoły z zegarem słonecznym, XIX
    • park, XVIII/XIX
    • ogrodzenie z bramą, XVIII/XIX
Osobny artykuł: Dwór w Trzcinicy.

Pozostałe zabytki i obiekty historyczne to:

  • Cmentarz parafialny
  • Cmentarz z I wojny światowej nr 25

Zabytki – galeria

Turystyka

edytuj
  •   Szlak Architektury Drewnianej – Trasa nr VIII (jasielsko-dębicko-ropczycka)
  • szlak tematyczny: Podkarpacki Szlak Winnic utworzony w 2009, który obejmuje dwie winnice w Trzcinicy: „Winnicę Zacisze” i „Winnicę Milena”.

Szlaki piesze

W Trzcinicy otwarto w dniu 12 października 2014 Nordic Walking Park „Gmina Jasło” z trzema trasami do uprawiania nie tylko marszu z kijkami, ale także dla biegaczy, rowerzystów i narciarzy biegowych. Punktem startowym wszystkich tras jest parking przy zabytkowym kościele św. Doroty w Trzcinicy, a trasa nr 2 i 3 przebiega między innymi przez skansen archeologiczny Karpacka Troja.

  •   Trasa nr 1 Jasło: łatwa, pętla o długości 5,8 km
  •   Trasa nr 2 Jasło: średnia, pętla o długości 11,3 km
  •   Trasa nr 3 Jasło: trudna, pętla o długości 15,8 km

Związani z Trzcinicą

edytuj
  • Zuzanna Stusowska – najstarsza mieszkanka Polski na początku lat 70. XX wieku; urodziła się w Trzcinicy 5 maja 1866 roku w rodzinie Cetnarów, wyszła za mąż za Antoniego Stusowskiego (1870–1912) i zamieszkali w Przysiekach; wychowali siedmioro dzieci. Zmarła 19 czerwca 1973 roku i pochowana została na cmentarzu w Sławęcinie[36].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 140814
  2. a b c Wieś Trzcinica w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-06-02], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. a b NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-06-02].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1297 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT.
  6. a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  7. Trzcinica - Gmina Jasło [online], Gmina Jasło [dostęp 2023-09-19] (pol.).
  8. Aktualne stany rzek w Polsce. [dostęp 2019-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-25)].
  9. Henryk Rutkowski, Atlas Historyczny Polski. Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku, cz.2, Instytut Historii PAN Warszawa 2008, s. 116.
  10. a b Józef Garbacik – redakcja, Studia z dziejów Jasła i powiatu jasielskiego, PWN Kraków 1964 s. 343, 588.
  11. GUS TERYT. [dostęp 2015-08-19].
  12. a b c d e Małgorzata Madej, Trzcinica-historia wsi, parafii i szkoły w zarysie, Tuchów 2006 s. 12–18, 26-66.
  13. a b Jan Gancarski, Skansen Archeologiczny Karpacka Troja w Trzcinicy, Krosno 2012, s. 28–41.
  14. Jan Gancarski, Trzcinica-Karpacka Troja, Krosno 2011, s. 8.
  15. a b c Sylwester Polakowski, Pozostałości założeń dworskich województwa podkarpackiego, Krosno 2012, s. 149–151.
  16. Stanisław Tomkiewicz, Inwentarz zabytków powiatu jasielskiego, Muzeum Narodowe w Krakowie, 2001, s. 91.
  17. Piotr Łopatkiewicz, Drewniany kościół Św. Doroty w Trzcinicy, Trzcinica 2013, s. 16–17.
  18. Henryk Rutkowski, Atlas Historyczny Polski. Województwo krakowskie w drugiej połowie XVI wieku, cz. 2, Instytut Historii PAN Warszawa 2008, s. 77, 97.
  19. Kazimierz Przyboś, Lubomirscy herbu Drużyna, Almanach Muszyny str. 89.
  20. a b c Władysław Sarna, Opis powiatu jasielskiego, 1908 reprint JDK Jasło 1995, s. 166, 167.
  21. Stefan Inglot – redakcja, Rejestr poborowy województwa krakowskiego z 1629, Wrocław 1956. Zakład Ossolińskich str. 264.
  22. Stefan Inglot – redakcja, Rejestr poborowy województwa krakowskiego z roku 1680 wraz z aneksem miast według rejestru z roku 1655, Wrocław 1959. Wrocławskie Towarzystwo Naukowe, Tom II, s. 295.
  23. Piotr Libicki, Dwory i pałace wiejskie w Małopolsce i na Podkarpaciu, Poznań 2012, s. 468–469.
  24. Praca zbiorowa, Na śladach dworów i dworków Jasielszczyzny, Jasło 2005, s. 290–292, 301.
  25. Raport OSP RP. [dostęp 2015-08-14].
  26. Mieczysław Wieliczko, Jasielskie w latach drugiej wojny światowej, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej wyd.I, 1974, s. 79, 168, 240, 243, 337, 361.
  27. a b c Trzcinica – Bank Danych Lokalnych-GUS. [dostęp 2015-08-10].
  28. Statut-Podstawowe informacje o Zespole Szkół – strona szkoły. [dostęp 2015-09-03].
  29. Historia – strona Zespołu Szkół w Trzcinicy. [dostęp 2015-09-17].
  30. Rekrutacja 2015/2016 – strona szkoły. [dostęp 2015-09-03].
  31. Jasło gm. –wyniki głosowania – strona PKW. [dostęp 2015-08-14].
  32. Jasło gm. –wyniki głosowania – strona PKW. [dostęp 2015-08-14].
  33. Ponowne głosowanie, gm. Jasło: Trzcinica – strona PKW. [dostęp 2015-08-14].
  34. Informacja o powodzi na portalu tvn24.pl.
  35. Rejestr zabytków ruchomych województwa podkarpackiego. s. 29. [dostęp 2015-08-10].
  36. J. Kozioł Zuzanna Stusowska – Najstarsza mieszkanka Polski, Podkarpacie nr 47 (61) z 25.11.1971, s. 6. [dostęp 2015-11-22].

Bibliografia

edytuj
  • Jan Gancarski, Skansen Archeologiczny Karpacka Troja w Trzcinicy, Krosno: Muzeum Podkarpackie, 2012, ISBN 978-83-930273-2-3, OCLC 848220736.
  • Jan Gancarski, Trzcinica-Karpacka Troja, Krosno 2011, ISBN 978-83-923562-3-3.
  • Józef Garbacik – redakcja, Studia z dziejów Jasła i powiatu jasielskiego, PWN Kraków 1964
  • Wiesław Hap, Ziemia Jasielska naszą Małą Ojczyzną, Jasło 2014, wyd.II, ISBN 978-83-63105-04-4.
  • Piotr Libicki, Dwory i pałace wiejskie w Małopolsce i na Podkarpaciu, Poznań 2012, ISBN 978-83-7510-597-1.
  • Piotr Łopatkiewicz, Drewniany kościół Św. Doroty w Trzcinicy, Trzcinica 2013, ISBN 978-83-937475-0-4.
  • Małgorzata Madej, Trzcinica – historia wsi, parafii i szkoły w zarysie, Tuchów 2006, ISBN 83-86744-40-5.
  • Sylwester Polakowski, Pozostałości założeń dworskich województwa podkarpackiego, Krosno: Wydawnictwo Lygian, 2012, ISBN 978-83-935995-0-9, OCLC 832725955.
  • Na śladach dworów i dworków Jasielszczyzny, Aleksandra Dacyl, Zbigniew Dranka, Zdzisław Świstak, Jasło: Mała Poligrafia Redemptorystów, 2005, ISBN 83-86744-58-8, OCLC 749753089.
  • Władysław Sarna, Opis powiatu jasielskiego, 1908 reprint JDK Jasło 1995, ISBN 83-903825-2-0.
  • Stanisław Tomkiewicz, Inwentarz zabytków powiatu jasielskiego, Muzeum Narodowe w Krakowie, 2001, ISBN 83-87312-72-X.
  • Mieczysław Wieliczko, Jasielskie w latach drugiej wojny światowej, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej wyd. I, 1974

Linki zewnętrzne

edytuj