Władysław Rubin

polski duchowny katolicki, kardynał

Władysław Rubin (ur. 20 września 1917 w Tokach, zm. 28 listopada 1990 w Rzymie) – polski duchowny rzymskokatolicki, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1964–1979, sekretarz Synodu Biskupów w latach 1967–1979, prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich w latach 1980–1985, kardynał od 1979. Kawaler Orderu Orła Białego.

Władysław Rubin
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Herb duchownego Crux Domini spes et victoria
Krzyż Pana nadzieją i zwycięstwem
Kraj działania

Watykan

Data i miejsce urodzenia

20 września 1917
Toki

Data i miejsce śmierci

28 listopada 1990
Rzym

Prefekt Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich
Okres sprawowania

1980–1985

Sekretarz Synodu Biskupów
Okres sprawowania

1967–1979

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

30 czerwca 1946

Nominacja biskupia

17 listopada 1964

Sakra biskupia

29 listopada 1964

Kreacja kardynalska

30 czerwca 1979
Jan Paweł II

Kościół tytularny

S. Maria in Via Lata

Odznaczenia
Order Orła Białego (1921–1990) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

29 listopada 1964

Konsekrator

Stefan Wyszyński

Współkonsekratorzy

Karol Wojtyła
Stefan Bareła

Życiorys

edytuj

Był bratem oficera Jana Kazimierza Rubina[1]. Kształcił się w I Państwowym Gimnazjum im. Wincentego Pola w Tarnopolu, w którym w roku szkolnym 1928/1929 uzyskał Państwową Odznakę Sportową III klasy I stopnia[2], a w 1935 zdał egzamin dojrzałości. Następnie wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie. Przerwał jednak naukę w seminarium i wstąpił do Szkoły Podchorążych w Tarnopolu. Następnie studiował teologię na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[3].

Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej, po czym próbował przedostać się do Rumunii, jednak został zatrzymany przez Sowietów na granicy z Węgrami i uwięziony[3]. Był przerzucany z więzienia do więzienia, w końcu zesłany do Archangielska i przydzielony do ciężkiej pracy przy karczowaniu lasu[3]. Po powstaniu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR wstąpił w ich szeregi.

Po opuszczeniu ZSRR został skierowany do Bejrutu, gdzie w latach 1943–1946 studiował teologię na Uniwersytecie Świętego Józefa. 30 czerwca 1946 w Bejrucie został wyświęcony na prezbitera przez arcybiskupa Rémy'ego-Louisa Leprêtre, delegata apostolskiego w Syrii, i został duszpasterzem uchodźców polskich, a szczególnie młodzieży i studentów. Następnie udał się na studia do Rzymu (1949–1952). Uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Gregoriańskim. Ukończył też Studia Rotalne. W 1953 został mianowany przez Kongregację Konsystorialną duszpasterzem Polaków. Następnie objął stanowisko rektora Kolegium Polskiego w Rzymie. Pełnił tę funkcję w latach 1959–1964.

W listopadzie 1964 papież Paweł VI prekonizował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Serty[3]. 29 listopada 1964 otrzymał sakrę biskupią z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego, arcybiskupa Karola Wojtyły i biskupa Stefana Bareły. Po śmierci biskupa Józefa Gawliny został delegatem prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego do opieki nad emigracją i uchodźstwem polskim (1964–1980). Objął stanowisko rektora kościoła i hospicjum św. Stanisława w Rzymie.

Brał udział w III i IV sesji soboru watykańskiego II[4]. W latach 1967–1979 był sekretarzem generalnym Synodu Biskupów. W latach 1967–1977 kierował pracami pięciu zgromadzeń ogólnych i dwóch nadzwyczajnych.

30 czerwca 1979 papież Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej. W latach 1980–1985 pełnił funkcję prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich. Wielokrotnie w swoich wystąpieniach i opracowaniach poruszał tematykę związaną z kultem Miłosierdzia Bożego[5].

Zmarł po ciężkiej chorobie w Rzymie, pochowany w krypcie prokatedry w Lubaczowie.

Odznaczenia

edytuj

Dekretem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego z 10 października 1990 został odznaczony Orderem Orła Białego[6][7].

16 marca 1976 został uhonorowany francuskim Orderem Narodowym Legii Honorowej[8].

17 grudnia 1970 został odznaczony srebrną odznaką honorową Koła Lwowian i udekorowany nią podczas swojego pobytu w Londynie 7 marca 1971[9].

Przypisy

edytuj
  1. Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 58. ISBN 978-83-7188-964-6.
  2. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum I. im. W. Pola w Tarnopolu za rok szkolny 1932/33. Tarnopol: 1930, s. 37, 63. [dostęp 2019-10-26].
  3. a b c d O Lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Jego Eminencja Kardynał Władysław Rubin. „Biuletyn”. Nr 36, s. 56, Czerwiec 1979. Koło Lwowian w Londynie. 
  4. B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A-Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
  5. Maria Winowska, Prawo do miłosierdzia. Posłannictwo siostry Faustyny, Wstęp opr. kard. Władysław Rubin, Prawo do miłosierdzia, "Recogito" I-III/2002
  6. Komunikat o nadaniu Orderu Orła Białego. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 51, Nr 4 z 20 grudnia 1990. [dostęp 2022-09-14]. 
  7. Krzysztof Filipow: Order Orła Białego. Białystok: 1995, s. 50.
  8. „Kultura”, wyd. 344–347. Instytut Literacki, 1976, s. 151.
  9. Odznaka honorowa Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 19-20, s. 116, Lipiec 1971. Koło Lwowian w Londynie. 

Linki zewnętrzne

edytuj