Wilhelmshaven – miasto na prawach powiatu w północno-zachodniej części Niemiec, w kraju związkowym Dolna Saksonia, nad zatoką Jadebusen Morza Północnego. Najbliżej położone duże miasta to: Oldenburg ok. 50 km na południe, oraz holenderskie Groningen ok. 100 km na zachód.

Wilhelmshaven
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Niemcy

Kraj związkowy

Dolna Saksonia

Zarządzający

Andreas Wagner

Powierzchnia

106,91 km²

Wysokość

2 m n.p.m.

Populacja (31 grudnia 2011[1])
• liczba ludności
• gęstość


76 926
720 os./km²

Nr kierunkowy

04421-04423, 04425

Kod pocztowy

26382–26389

Tablice rejestracyjne

WHV

Plan
Położenie na mapie Dolnej Saksonii
Mapa konturowa Dolnej Saksonii, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Wilhelmshaven”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Wilhelmshaven”
Ziemia53°31′N 8°08′E/53,516667 8,133333
Strona internetowa
Ratusz
Zatoka Jadebusen

Przez miasto przebiega Droga krajowa B210 oraz Autostrada A29.

Dzielnice

edytuj

W skład miasta wchodzą następujące dzielnice: Aldenburg, Altengroden, Bant, Ebkeriege, Fedderwarden, Fedderwardergroden, Heppens, Heppenser Groden, Himmelreich/Coldewei, Innenhafen, Innenstadt, Langewerth, Maadebogen, Neuende, Neuengroden, Rüstersiel, Rüstersieler Groden, Rüstringer Stadtpark, Schaar, Sengwarden, Siebethsburg, Voslapp i Voslapper Groden.

Historia

edytuj

20 lipca 1853 roku Królestwo Prus odkupiło od Wielkiego Księstwa Oldenburga 313 hektarów ziemi wraz z wioskami Heppens i Neuende nad zatoką Jadebusen. 23 listopada 1854 roku teren ten zwany Königliches Preußisches Jadegebiet przekazano admirałowi pruskiej marynarki, Księciu Adalbertowi von Preußen. Zadaniem Księcia było stworzenie pierwszego pruskiego portu wojennego dla marynarki KP. Od tego czasu losy miasta są ściśle powiązane z Marine.

W 1856 roku zapada decyzja o budowie portu i miasta. Początkowo nazywane Hafen Heppens od 1869 roku nosi nazwę Wilhelmshaven. Po powstaniu w 1871 roku II Rzeszy Niemieckiej Wilhelmshaven nad Morzem Północnym oraz Kilonia nad Bałtykiem zostały podniesione do rangi Portów Rzeszy. Wilhelmshaven stało się siedzibą Kaiserliche Marine. W 1873 roku miejscowość otrzymała prawa miejskie. 1 kwietnia 1937 roku na mocy ustawy o utworzeniu Wielkiego Hamburga do Wilhemshaven przyłączone zostało miasto Rüstringen, a nowy organizm włączono do kraju Oldenburg.

5 maja 1945 roku po jedenastodniowej bitwie w porcie wojennym w Wilhelmshaven gen. Stanisław Maczek, dowódca 1 Dywizji Pancernej, przyjął kapitulację dowództwa twierdzy, bazy Kriegsmarine, floty „Ostfriesland”, 10 Dywizji Piechoty i ośmiu pułków piechoty i artylerii.

Demografia

edytuj
Rok Ludność
1853 335
1864 1451
1871 3053
1875 10 200
1885 13 982
1895 19 422
1905 26 012
1910 35 044
1916 21 393
1925 25 484
1935 30 858
Rok Ludność
1937 91 109
1939 125 059
1945 89 096
1955 98 535
1965 101 294
1975 103 417
1985 95 570
1995 90 667
2005 83 552
2007 82 797
2008 81 411

Polityka

edytuj

W radzie miejskiej zasiada 44 radnych: SPD 17, CDU 14, FDP 5, Zieloni 3, inni 4, NDP 1.

Osoby urodzone w mieście

edytuj

Współpraca

edytuj

Miejscowości partnerskie:

Przypisy

edytuj
  1. Dane statystyczne – Statistisches Bundesamt – Gemeinden in Deutschland nach Bevölkerung am 31.12.2011 auf Grundlage des Zensus 2011 und früherer Zählungen.

Bibliografia

edytuj
  • Jerzy Majka, Generał Stanisław Maczek, Rzeszów: Libra, 2005, s. 83, ISBN 83-89183-10-2, OCLC 69312537.
  • Die Kaiser-Wilhelm-Brücke in Wilhelmshaven – ein Jahrhundertbauwerk, Freuke Adrian, Wilhelmshaven: Brune-Mettcker, 2007, ISBN 3-930510-33-2, OCLC 244018300.
  • Werner Brune (Hrsg.): Wilhelmshavener Heimatlexikon, Band 1–3. Brune, Wilhelmshaven 1986–1987.
  • Edgar Grundig: Chronik der Stadt Wilhelmshaven. Band I und II, Wilhelmshaven 1957.
  • Gerhard Koop, Erich Mulitze: Die Marine in Wilhelmshaven – eine Bildchronik zur deutschen Marinegeschichte von 1853 bis heute. Bernard & Graefe Verlag, Bonn 1997, ISBN 3-7637-5977-8.
  • Louise von Krohn, Vierzig Jahre in einem deutschen Kriegshafen – Heppens – Wilhelmshaven. Die Wilhelmshavener Erinnerungen der Louise von Krohn, Wilhelmshaven: Lohse-Eissing, 2001, ISBN 3-920602-38-2, OCLC 52387413.
  • C. Lohse (Hrsg.): Wilhelmshaven – Ein Führer für Fremde und Einheimische. Nachdruck Brune-Mettcker, Wilhelmshaven 2003, ISBN 3-930510-22-7.