Bitwa pod Krasnem (IX 1920)

bitwa z okresu wojny polsko-bolszewickiej

Bitwa pod Krasnemwalki polskiej 6 Dywizji Piechoty gen. Mieczysława Lindego z oddziałami sowieckiej grupy Jakira w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Bitwa pod Krasnem
wojna polsko-bolszewicka
Czas

3–6 września 1920

Miejsce

pod Krasnem

Terytorium

Polska

Przyczyna

Operacja lwowska

Wynik

bitwa nierozstrzygnięta

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Mieczysław Linde Jona Jakir
Siły
6 Dywizja Piechoty Grupa Jony Jakira
brak współrzędnych

Geneza

edytuj

Od 1 do 3 września grupa gen. Władysława Jędrzejewskiego w składzie 5 Dywizja Piechoty oraz 6 Dywizja Piechoty prowadziła walki na kierunku Gliniany i Stronibaby. Działania grupy zmusiły Sowietów do opuszczenia Krasnego, a 3 września miasto obsadził 17 pułk piechoty[1].

Walczące wojska

edytuj
Jednostka Dowódca Podporządkowanie
  Wojsko Polskie
dowództwo 6 Dywizji Piechoty gen. Mieczysław Linde 6 Armia
17 pułk piechoty mjr Ignacy Oziewicz 6 Dywizja Piechoty
16 pułk piechoty mjr Henryk Więckowski
20 pułk piechoty ppłk Stanisław Schuster-Kruk
12 pułk piechoty mjr Franciszek Alter
  Armia Czerwona
dowództwo grupy Jony Jakira Iona Jakir 14 Armia
dowództwo 45 Dywizji Strzelców
⇒ 133 Brygada Strzelców 45 Dywizja Strzelców
⇒ 134 Brygada Strzelców
⇒ 135 Brygada Strzelców
⇒ 139 Brygada Strzelców

Walki pod Krasnem

edytuj

3 września 17 pułk piechoty mjr. Ignacego Oziewicza wyszedł z podporządkowania 5 Dywizji Piechoty i przeszedł pod rozkazy 6 Dywizji Piechoty. W tym też dniu otrzymał rozkaz zajęcia podstawy wyjściowej do dalszych działań. Nieprzyjaciel uprzedził jednak działania jednostek polskich i uderzył na pozycje I batalionu między Stronibabami a torem kolejowym Krasne – Brody. Natarcie zostało odparte[2]. W Krasnem 17 pp przyjął uzupełnienia i w stanie bojowym liczył 1759 żołnierzy. Jako że znaczną część uzupełnień stanowili byli dezerterzy, jego morale było dość niskie[3]. Przez dwa kolejne dni Krasne ostrzeliwane było przez sowieckie pociągi pancerne, a 5 września na miasto uderzyła 134 Brygada Strzelców. Po całodziennych walkach rozbiła ona I batalion 17 pułku piechoty i opanowała Stronibaby. Także III/17 pp poniósł w walkach na przedmościu poważne straty i wycofał się za Gołogórkę. Cały 17 pułk piechoty wycofał się do dawnych okopów niemieckich na linię Bortków – Skniłów – Firlejówka[1].

 
Krasne – mogiła z 1920 roku

6 września kontratakowali Polacy. W kierunku na Stronibaby – Krasne ruszyły 17., 16. i 20 pułki piechoty. 17 pułk piechoty otrzymał rozkaz zajęcia stacji Krasne, Stronibaby i Mogiłki. III batalion, wsparty ogniem artylerii, zajął stację Krasne i współdziałając z I batalionem nacierał dalej na Stronibaby[4].

Po ciężkich walkach z oddziałami sowieckich 133, 134 i 139 Brygad Strzelców udało się Polakom odzyskać obie miejscowości. Wtedy na oddziały polskie uderzył mały, liczący zaledwie około 50 Kozaków oddział sowieckiej kawalerii. Śmiała szarża na tyły 16. i 17 pułku piechoty spowodowała wybuch paniki w polskich szeregach. Rozbite zostały III/16 pp i II/17 pp, a miejscowości utracone[5]. Zagrożone zostały też tabory 6 Dywizji Piechoty. Dopiero zdecydowany kontratak 20 pułku piechoty ppłk piech. Stanisława Schustera-Kruka zatrzymał atakujących Kozaków[5].

7 września po raz kolejny uderzyły trzy polskie pułki piechoty. Odzyskano Krasne, nie zdołano natomiast odzyskać Stronibab[5]. 16 pułk piechoty we współdziałaniu z 12 pułkiem zdobył Łysogóry, Rozdołów i Kazimierówkę. W ostatniej miejscowości zajął pozycje i pozostawał tam do dnia 15 września[6].

Bilans walk

edytuj

Ponieważ obie strony poniosły bardzo wysokie straty, walki przerwano, a do połowy września w rejonie Krasnego dochodziło tylko do drobnych utarczek. 16 września ruszyło polskie natarcie. Z rejonu Krasnego ruszyły dwie dywizje: 6 Dywizja Piechoty uderzyła z powodzeniem na Złoczów, a 5 Dywizja Piechoty na Brody[3].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj