Blackburn Rovers F.C.

Blackburn Rovers Football Clubangielski klub piłkarski z siedzibą w Blackburn, jeden z założycieli (w 1888 r.) angielskiej ligi. Trzykrotny mistrz Anglii, jeden z siedmiu klubów (obok Arsenalu, Manchester United, Manchester City, Chelsea, Leicester City i Liverpoolu), który zdobył tytuł mistrzowski (w 1995) od czasu powstania Premier League. W 1992 roku klub uzyskał awans do nowo utworzonej ligi Premier League, rok po tym, jak został przejęty przez lokalnego przedsiębiorcę Jacka Walkera, który na stanowisko menedżera mianował Kenny’ego Dalglisha. W sezonie 1998/99 klub spadł z najwyższej klasy rozgrywkowej, jednak ponownie awansował dwa lata później, w sezonie 2000/2001. Klub czterokrotnie zakwalifikował się do Pucharu UEFA; raz jako zdobywca Pucharu Ligi, dwa razy jako szósty zespół w Premier League i raz poprzez rozgrywki Pucharu Intertoto.

Blackburn Rovers
ilustracja
Pełna nazwa

Blackburn Rovers
Football Club

Przydomek

Rovers (Wędrowcy)
Blue & Whites (Niebiesko-Biali)
The Mighty Blue & Whites (Potężni Niebiesko-Biali)
The Riversiders (Nabrzeżni)[1]

Barwy

niebiesko-białe

Data założenia

1875

Liga

Championship

Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Adres

Blackburn, BB2 4JF

Stadion

Ewood Park,
Blackburn

Właściciel

Venky’s London Limited

Prezes

Mike Cheston

Trener

John Eustace

Asystent trenera

Mark Venus

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Strona internetowa

W sezonie 2011/12 zespół zajął 19. miejsce w rozgrywkach Premiership i spadł do Championship.

Blackburn Rovers występuje na stadionie Ewood Park.

Historia

edytuj

Klub został założony po spotkaniu w hotelu Leger w miejscowości Blackburn 5 listopada 1875 roku[2]. Spotkanie zostało zorganizowane przez dwóch młodych mężczyzn, a mianowicie przez Johna Lewisa i Arthura Constantine’a. Celem zebrania było przedyskutowanie możliwości utworzenia klubu piłkarskiego do gry zgodnie z zasadami stowarzyszenia. Pierwszy mecz Blackburn Rovers odbył się w Church 18 grudnia 1875 roku, w którym padł remis 1:1[2].

 
Drużyna Blackburn w 1894 roku, podczas triumfu w FA Cup.

28 września 1878 roku Blackburn Rovers stał się jednym z 23 klubów tworzących Lancashire Football Association. 1 listopada 1879 roku klub po raz pierwszy zagrał w rozgrywkach o Puchar Anglii, pokonując Tyne A.F.C. 5:1. Zostali ostatecznie wyeliminowani w trzeciej rundzie po porażce 0:6 z Nottingham Forest[2].

25 marca 1882 roku klub ponownie zagrał w finale Pucharu Anglii, jednak nie sprostał Old Etonians i przegrał 0:1[2].

Po raz pierwszy w tych rozgrywkach Rovers triumfowali 29 marca 1884 roku, wygrywając 2:1 ze szkocką drużyną Queen’s Park[3]. Te same zespoły ponownie rozegrały finał Pucharu Anglii w kolejnym sezonie, a Blackburn Rovers ponownie odniósł zwycięstwo, tym razem 2:0[3]. Rovers powtórzyli ten sukces jeszcze raz w następnym sezonie, wygrywając 2:0 z West Bromwich Albion. Trzy zwycięstwa z rzędu w Pucharze Anglii, spowodowały, że klubowi przyznano specjalną srebrną tarczę[3].

Blackburn Rovers był jednym z założycieli Football League w 1888 roku[3]. Drużyna ponownie dotarła do finału Pucharu Anglii 29 marca 1890 roku. Klub zdobył puchar po raz czwarty, pokonując The Wednesday 6:1, a napastnik William Townley strzelił trzy gole i stał się pierwszym zawodnikiem, który zdobył hat tricka w finale tych rozgrywek[2].

Blackburn Rovers borykało się z problemami w pierwszych latach XX wieku, ale wyniki zespołu zaczęły się stopniowo poprawiać. Na Ewood Park przeprowadzono gruntowne remonty. W ciągu pierwszych trzech dziesięcioleci XX wieku Blackburn Rovers wciąż uważano za najlepszą drużynę w lidze angielskiej. Zostali mistrzami Anglii w sezonach 1911/1912 i 1913/1914 oraz zdobyli Puchar Anglii w sezonie 1927/1928, po pokonaniu Huddersfield Town 3:1[2]. W 1936 Blackburn spadł do Division Two, jednak po trzech latach powrócił do ekstraklasy[2].

Po II wojnie światowej wznowiono rozgrywki w Anglii, a Blackburn spadł w roku 1948. Klub pozostał w drugiej lidze przez następne dziesięć lat. Po awansie w 1958 roku sezon skończyli w okolicach środka tabeli. W tych latach Rovers nie odnosiło już takich sukcesów, jednak w 1960 roku dotarli do finału Pucharu Anglii, gdzie przegrali 0:3 z Wolverhampton Wanderers[2].

Fani drużyny mieli nadzieję na ponowny powrót do czołówki, kiedy podczas sezonu 1963/1964 po zwycięstwie nad West Hamem 8:2 w Boxing Day, znaleźli się na pozycji lidera tabeli. Przewaga punktowa okazała się krótkotrwała, a tytuł został zdobyty przez Liverpool. Blackburn ponownie został zdegradowany z Division One w 1966 roku, co zapoczątkowało 26-letni okres gry w niższych ligach[2].

W latach 70. Blackburn Rovers rozgrywał mecze pomiędzy Division Two a Division Three[2]. Po przejęciu klubu przez Jacka Walkera, Rovers skończył rozgrywki na 19. miejscu w drugiej lidze pod koniec sezonu 1990/1991, a nowy właściciel zatrudnił Kenny’ego Dalglisha na stanowisko menedżera w październiku 1991 roku[2]. Klub zapewnił sobie awans do nowo utworzonej FA Premier League pod koniec sezonu 1991/1992, jako zwycięzcy play-offów, kończąc 26-letni okres grania poza ścisłą czołówką.

W 1992 roku Blackburn ustanowił rekord transferowy w wysokości 3,5 miliona funtów za 22-letniego napastnika Southampton Alana Shearera[2]. Po zajęciu czwartego miejsca w sezonie 1992/1993 i zdobycia wicemistrzostwa Anglii w sezonie 1993/1994, w 1995 roku Rovers zdobyli mistrzostwo Anglii[2].

Blackburn Rovers słabo rozpoczęło kolejne rozgrywki i przez większą część pierwszej połowy sezonu znajdowało się w dolnej części tabeli. Rovers walczyli w Lidze Mistrzów, gdzie zmagania grupowe zakończyli z dorobkiem zaledwie czterech punktów. Po zmianach personalnych i na stanowisku trenera słaby początek kampanii Premier League w sezonie 1996/1997, przyczynił się do dziesięciu porażek w pierwszych kolejkach sezonu. Klub pod wodzą Tonye’go Parkesa utrzymał się w lidze. Tego lata pracę menedżera objął Roy Hodgson. Tak jak w ostatnim czasie klub znowu nie najlepiej rozpoczął kampanię ligową, a Hodgson został zwolniony w grudniu po przegranej 0:2 z Southampton, kiedy Blackburn znalazło się w strefie spadkowej. Został zastąpiony przez Briana Kidda, który nie pomógł w uniknięciu spadku.

W październiku 1999 Kidd został zwolniony, a w marcu zastąpił go Graeme Souness. Blackburn powrócił do Premier League po udanym sezonie 2000/2001, zajmując drugie miejsce za Fulham.

W sezonie 2001/2002 do drużyny dołączył Andy Cole, który stał się najdroższym piłkarzem w historii drużny[4]. Rovers zdobył pierwszy w historii Puchar Ligi, pokonując w finale Tottenham Hotspur 2:1[5]. W następnym sezonie zajęli szóste miejsce premiowane udziałem w rozgrywkach o Pucharu UEFA. Souness odszedł z klubu przed rozpoczęciem nowego sezonu[6], a jego miejsce zajął walijski trener Mark Hughes[7]. Blackburn pod jego wodzą dotarło do półfinału Pucharu Anglii, przegrywając z Arsenalem, a w Premier League zajęli 15. miejsce. Poprowadził drużynę do szóstego miejsca w następnym sezonie i trzeciego awansu do europejskich pucharów w ciągu pięciu lat.

 
Mecz pomiędzy Blackburn, a Chelsea w grudniu 2009 roku.

Rovers dotarł do półfinału Pucharu Anglii 2006/2007, ale przegrali z Chelsea w dogrywce i zakończyli ligę na dziesiątym miejscu, kwalifikując się do Pucharu Intertoto. W maju 2008 roku Mark Hughes odszedł z Blackburn do Manchesteru City. Został zastąpiony przez Paula Ince’a, który po słabym początku został zwolniony w grudniu. Sam Allardyce został wyznaczony jako jego następca, a w latach 2009/2010 poprowadził drużynę do dziesiątego miejsca w lidze i półfinału Pucharu Ligi Angielskiej.

Ostatnie lata

edytuj

W listopadzie 2010 roku klub został przejęty przez indyjską firma V H Group, pod nazwą Venky’s London Limited za 23 miliony funtów[8]. Nowi właściciele natychmiast zwolnili Sama Allardyce’a i zastąpili go Steve’em Keanem, który prowadził drużynę do stycznia 2011 roku[9]. Otrzymał on pełnoetatowy kontrakt do czerwca 2013 roku.

W grudniu 2011 roku Blackburn Rovers zanotował roczną stratę podatkową w wysokości 18,6 miliona funtów. Mimo to właściciele zapewnili ciągłość finansowania klubu, nawet jeśli spadli by z Premier League[10]. W maju 2012 roku klub został zdegradowany do Championship[11] po porażce z Wigan Athletic, kończąc jedenastoletni pobyt w najwyższej klasie rozgrywkowej[2].

Na początku sezonu 2012/2013 Steve Kean, menedżer odpowiedzialny za poprzedni spadek, otrzymał od właścicieli szansę na awans i utrzymanie swojej pozycji. 29 września zrezygnował z pełnienia tej funkcji[12].

7 maja 2017 roku, pięć lat po opuszczeniu Premier League, klub spadł z Championship do League One[2]. 24 kwietnia 2018 r. awansowali z powrotem do drugiego poziomu dzięki wygranej 1: 0 w Doncaster Rovers[13].

Trenerzy

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Blackburn Rovers F.C..

Zawodnicy

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Blackburn Rovers F.C..

Osiągnięcia

edytuj

Obecny skład

edytuj

Stan na 6 sierpnia 2018[14]

Nr Poz. Piłkarz
1 BR   David Raya
2 OB   Ryan Nyambe
3 OB   Derrick Williams
6 PO   Richard Smallwood
7 NA   Adam Armstrong (wypożyczony z Newcastle United)
8 PO   Joe Rothwell
9 NA   Dominic Samuel
10 NA   Danny Graham
11 PO   Peter Whittingham
13 BR   Jayson Leutwiler
14 OB   Charlie Mulgrew (kapitan)
16 PO   Paul Caddis
17 OB   Amari’i Bell
18 PO   Jacob Davenport
Nr Poz. Piłkarz
22 PO   Ben Gladwin
23 PO   Bradley Dack
25 OB   Paul Downing
26 PO   Darragh Lenihan
27 OB   Lewis Travis
28 PO   Willem Tomlinson
29 PO   Corry Evans
30 OB   Sam Hart
31 PO   Elliott Bennett
32 PO   Craig Conway
33 BR   Andrew Fisher
37 NA   Joe Nuttall
44 PO   Kasey Palmer (wypożyczony z Chelsea)

Europejskie puchary

edytuj

  Legenda do wszystkich tabel:

  • Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
  • k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
Sezon Rozgrywki Runda Przeciwnik Dom Wyjazd Ogólnie
1994/95 Puchar UEFA 1R   Trelleborgs FF 0–1 2–2 2–3
1995/96 Liga Mistrzów Grupa B   Spartak Moskwa 0–1 0–3 4. miejsce
  Rosenborg BK 4–1 1–2
  Legia Warszawa 0–0 0–1
1998/99 Puchar UEFA 1R   Olympique Lyon 0–1 2–2 2–3
2002/03 Puchar UEFA 1R   CSKA Sofia 1–1 3–3 4–4, w.
2R   Celtic F.C. 0–2 0–1 0–3
2003/04 Puchar UEFA 1R   Gençlerbirliği SK 1–1 1–3 2–4
2006/07 Puchar UEFA 1R   Red Bull Salzburg 2–0 2–2 4–2
Grupa E   Wisła Kraków 2–1 1. miejsce
  FC Basel 3–0
  Feyenoord 0–0
  AS Nancy 1–0
1/16   Bayer 04 Leverkusen 2–3 0–0 2–3
2007 Puchar Intertoto 3R   FK Vėtra 4–0 2–0 6–0
2007/08 Puchar UEFA 2Q   Myllykosken Pallo-47 2–0 1–0 3–0
1R   AE Larisa 2–1 0–2 2–3

Gracz roku w klubie

edytuj
 
Rok Zwycięzca
1980–81   Mick Speight
1981–82   Mick Rathbone
1982–83   Derek Fazackerley
1983–84   Simon Garner
1984–85   Terry Gennoe
1985–86   Simon Barker
1986–87   David Mail
1987–88   Colin Hendry
1988–89   Howard Gayle
1989–90   Scott Sellars
 
Rok Zwcyięzca
1990–91   Kevin Moran
1991–92   David Speedie
1992–93   ???
1993–94   David Batty
1994–95   Alan Shearer
1995–96   Alan Shearer
1996–97   Colin Hendry
1997–98   Chris Sutton
1998–99   John Filan
1999–2000   Lee Carsley
 
Rok Zwycięzca
2000–01   Matt Jansen
2001–02   Damien Duff
2002–03   Brad Friedel
2003–04   Andy Todd
2004–05   Andy Todd
2005–06   Craig Bellamy
2006–07   David Bentley
2007–08   Roque Santa Cruz
2008–09   Stephen Warnock
2009–10   Steven N’Zonzi
 
Year Winner
2010–11   Paul Robinson
2011–12   Yakubu Aiyegbeni
2012–13   Jordan Rhodes
2013–14   Tom Cairney
2014–15   Marcus Olsson
2015–16   Grant Hanley
2016–17   Derrick Williams

Stadion

edytuj
Osobny artykuł: Ewood Park.

Przypisy

edytuj
  1. Nicknames. [w:] Club Nicknames [on-line]. The-Football-Club.com, 2 sierpnia 2009. [dostęp 2009-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 września 2009)].
  2. a b c d e f g h i j k l m n o Blackburn History. Blackburn Rovers. (ang.).
  3. a b c d Blackburn Rovers: Pre Football League FA Cup; Football League; Past Season’s History. Ewood park. [dostęp 2013-11-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 listopada 2013)].
  4. Blackburn sign Cole for 8 million pounds. „The Daily Telegraph”, 29 grudnia 2001. 
  5. Cole strike stuns Spurs – Blackburn won the League Cup. BBC Sport, 24 lutego 2002.
  6. Souness takes Newcastle job. BBC Sport, 6 września 2004.
  7. Blackburn appoint Hughes. BBC Sport, 16 września 2004. (ang.).
  8. Rao family buy Blackburn Rovers from Jack Walker Trust. [w:] bbc.co.uk [on-line]. BBC, 19 listopada 2010. [dostęp 2016-08-19].
  9. Blackburn Rovers board’s dismay at Venky’s conduct revealed in letter. The Guardian, 15 stycznia 2012.
  10. Venky’s stress commitment to Blackburn despite £18.6m pre-tax loss. „The Guardian (Wielka Brytania)”, 28 grudnia 2011. [dostęp 2012-01-05]. 
  11. Blackburn Rovers relegated after defeat by Wigan – CBBC Newsround.
  12. Steve Kean ‘forced to resign’ as Blackburn Rovers manager.
  13. "Doncaster Rovers 0-1 Blackburn Rovers"..
  14. First Team. rovers.co.uk. [dostęp 2018-08-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 kwietnia 2020)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj