German III (patriarcha Konstantynopola)

German III, gr. Γερμανός Γ, Germanos III (zm. 1278) – patriarcha Konstantynopola w 1267.

German III
Γερμανός Γ
Patriarcha Konstantynopola
Kraj działania

Cesarstwo Bizantyńskie

Data śmierci

1278

Patriarcha Konstantynopola
Okres sprawowania

1267

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Patriarchat Konstantynopolitański

Chirotonia biskupia

do 1259

Wybór patriarchy

1267

Życiorys

edytuj

Do 1235 r. German był mnichem na Czarnej Górze w pobliżu Antiochii. Stamtąd udał się do Jerozolimy, a następnie do Nicei. Za jego nauczyciela w Palestynie uważa się patriarchę jerozolimskiego Atanazego II, wielkiego zwolennika unii Kościołów Wschodniego i Zachodniego. W Nicei mentorem Germana został ówczesny patriarcha German II. Najpóźniej na początku 1259 r. German został arcybiskupem Adrianopola. Pod koniec rządów cesarza Teodora II Laskarysa (1254–1258) znalazł się w opozycji do panującej dynastii[1].

W 1259 r. poparł uzurpację cesarza Michała VIII Paleologa. Po usunięciu przez cesarza patriarchy Arseniusza, odmawiającego cofnięcia nałożonej na cesarza ekskomuniki za oślepienie współcesarza, ośmioletniego Jana IV Laskarysa[2], patriarchą został w 1267 r. German III[3]. Ponieważ nie ośmielił się cofnąć nałożonej na cesarza ekskomuniki, jeszcze w tym samym roku został usunięty ze stolicy patriarszej przez swego następcę Józefa I[4] Po złożeniu urzędu German usunął się do klasztoru Mangano w Konstantynopolu[1].

Po wycofaniu się z Konstantynopola German pozostał czynnym uczestnikiem polityki cesarskiej i jego doradcą. W 1272 r. wraz z Michałem Laskarysem stał na czele poselstwa bizantyńskiego na Węgry, które przywiozło do Konstantynopola, narzeczoną Andronika II, księżniczkę Annę. W marcu 1274 r. został wysłany przez cesarza wraz z logotetą Jerzym Akropolitą i metropolitą nicejskim Teofanesem na sobór lyoński w celu zawarcia unii lyońskiej pomiędzy Kościołami Wschodnim i Zachodnim[5]. Podczas spotkania z papieżem Grzegorzem IX obiecał w imieniu cesarza pomoc przy oswabadzaniu Ziemi Świętej. 6 lipca 1274 r. podpisał katolickie wyznanie wiary. Jesienią tego roku powrócił do Konstantynopola. Zmarł najpóźniej w listopadzie 1278 r.[1]

German był sławny ze swej uczoności. Starał się podnieść poziom oświaty w Bizancjum otwierając nowe szkoły. Dawał pierwszeństwo ludziom uczonym przed ascetami. Nakłonił cesarza by cofnął swą niełaskę w stosunku do Manuela Holobola i pozwolił mu nauczać. Cechowały go bezinteresowność, prostota i otwartość w odnoszeniu się do ludzi[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Żarworonkow P. I.: German III.
  2. Adam Szafrański: Arsenios z Autorianos. W: Encyklopedia katolicka. T. 1.
  3. taką datę podaje J. Bonarek (Dzieje Grecji, s. 659), S. Runciman podaje rok 1266 (Nieszpory sycylijskie, s. 189), Timothy E. Gregory rok 1265 (Historia Bizancjum, s. 299)
  4. Venance Grumel podaje jako datę ustąpienia Germana III 25 września 1266 r.(Traité d'études byzantines, s.437)
  5. S. Runciman: Nieszpory sycylijskie. s. 166.

Bibliografia

edytuj
  • Żarworonkow P. I.: German III. [w:] Prawosławnaja enciklopedia, Т. 11., s. 262 [on-line]. [dostęp 2012-09-28]. (ros.).
  • J. Bonarek, T. Czekalski, S. Sprawski, S. Turlej: Historia Grecji. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2005. ISBN 83-08-03816-6.
  • Adam Szafrański: Arseniusz z Autorianos. W: Encyklopedia katolicka. T. 2. Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, 1989.
  • Timothy Gregory: Historia Bizancjum. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008. ISBN 978-83-233-2588-8.
  • Venance Grumel, Traité d'études byzantines, « La Chronologie I. », Presses universitaires de France, Paryż, 1958, s. 437.
  • S. Runciman: Nieszpory sycylijskie. Dzieje świata śródziemnomorskiego w drugiej połowie XIII wieku. Katowice: Wydawnictwo Książnica, 1997. ISBN 83-7132-116-3.