Jan Ebert
Jan Tadeusz Ebert (ur. 28 maja 1931 w Warszawie) – polski naukowiec, profesor nauk technicznych o specjalności elektronika przemysłowa, miernictwo radioelektryczne, radioelektronika, technika mocy wielkich częstotliwości. Emerytowany profesor Politechniki Warszawskiej. Powstaniec warszawski ps. Ryś.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
28 maja 1931 |
profesor nauk technicznych | |
Specjalność: elektronika przemysłowa, miernictwo radioelektryczne, radioelektronika, technika mocy wielkich częstotliwości | |
Alma Mater | |
Doktorat | |
Habilitacja | |
Profesura |
1982 |
nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | |
Okres zatrudn. |
od 1951 |
dziekan | |
Wydział |
Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej |
Okres spraw. |
1984–1990 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się w 28 maja 1931 w Warszawie[1]. Walczył w Powstaniu Warszawskim jako żołnierz kompanii ppor. Misiewicza, w ramach batalionu Olza, 2. pułku Armii Krajowej Baszta na Mokotowie pod pseudonimem Ryś[2]. Po wojnie mieszkał w Milanówku[2][3]. W 1949 zdał egzamin maturalny w XXI Liceum Ogólnokształcącym im. Hugona Kołłątaja w Warszawie[2]. Następnie podjął studia na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej. Dyplom inżyniera w zakresie elektroniki otrzymał w 1953, a tytuł zawodowy magistra inżyniera w 1956[1]. W 1963 obronił pracę doktorską pt. Właściwości cewek indukcyjnych w pobliżu rezonansu własnego i otrzymał stopień naukowy doktora nauk technicznych, a w 1969 stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. Optymalizacja obwodów rezonansowych dużej mocy[4][1]. W 1982 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych[4].
W działalności naukowo–badawczej zajmuje się techniką dużych mocy wielkiej częstotliwości, w tym konstruowaniem i udoskonalaniem źródeł mocy wielkiej częstotliwości jak nadajniki radiowe, generatory do grzania indukcyjnego i dielektrycznego oraz akceleratory cząstek elementarnych[1]. Zajmował się także metodami graficznego i cyfrowego przedstawiania analiz układów nieliniowych[1].
Na PW zatrudniony od 1951, zajmując kolejno stanowiska asystenta, adiunkta, profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego na Wydziale Łączności przemianowanym na Wydział Elektroniki, a następnie na Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych[1]. W latach 1970–1971 był sekretarzem Rady Wydziału, w latach 1971–1977 prodziekanem, a w latach 1984–1990 dziekanem tegoż wydziału[1]. W latach 1975–1980 był dyrektorem Instytutu Radioelektroniki[1]. W latach 1981–1996 zasiadał w Senacie PW[1].
Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk, Centralnego Kolegium Radiotechniki przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Union Radio-Scientifique Internationale (URSI), Comité Consultatif International des Radiocommunications (CCIR) oraz Institute of Electrical Engineers (IEE)[1]. Jako powstaniec warszawski był także członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej[1][5].
W latach 1990–1994 był wiceprzewodniczącym Rady Dzielnicy Śródmieście m. st. Warszawy[1].
Odznaczenia i wyróżnienia
edytujZa osiągnięcia naukowe i dydaktyczne otrzymał 6 nagród Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, nagrodę Ministra Obrony Narodowej oraz wiele nagród uczelnianych[1]. W 2002 został wyróżniony Medalem Politechniki Warszawskiej, a w 2004 – Odznaką Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej[6]. Ponadto otrzymał następujące odznaczenia[1]:
- Złoty Krzyż Zasługi (1973)
- Warszawski Krzyż Powstańczy (1983)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984)
- Krzyż Armii Krajowej (1986)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1988)
- Srebrny i Złoty Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju (1990)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1994)
Wybrane publikacje
edytuj- Kijak J., Ebert J., Podzespoły radiotechniczne: zbiór tablic, wykresów i nomogramów, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, wyd. 2., Warszawa 1961.
- Ebert J., Fiok A., Obliczanie wzmacniaczy i generatorów mocy wielkiej częstotliwości, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1971.
- Ryżko S., Ebert J., Wzmacniacze rezonansowe i generatory mocy wielkiej częstotliwości, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, wyd. 2. poprawione i rozszerzone, Warszawa 1971.
- Kiełek W., Ebert J., Słowikowski A., Laboratorium techniki emisji, Wydawnictwa Politechniki Warszawskiej, wyd. 2. poprawione i uzupełnione, Warszawa 1973.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Biografia prof. Jana Eberta [online], Instytut Radioelektroniki i Technik Multimedialnych [dostęp 2021-01-11] (pol.).
- ↑ a b c Jan Ebert [online], Powstańcze Biogramy – Muzeum Powstania Warszawskiego [dostęp 2021-01-11] (pol.).
- ↑ Jan Tadeusz Ebert [online], Archiwum Historii Mówionej – Muzeum Powstania Warszawskiego [dostęp 2021-01-11] (pol.).
- ↑ a b Prof. dr hab. inż. Jan Tadeusz Ebert, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2021-01-11] .
- ↑ Żołnierze Armii Krajowej – wykładowcy i absolwenci Politechniki Warszawskiej [online], Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej [dostęp 2021-01-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-11] .
- ↑ Zasłużeni dla PW [online], Politechnika Warszawska [dostęp 2021-01-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-24] (pol.).