Kazimierz Pochwalski

polski malarz

Kazimierz Pochwalski (ur. 25 grudnia 1855 w Krakowie, zm. 7 listopada 1940 tamże) – malarz, znany głównie jako portrecista, uważany za mistrza portretu reprezentacyjnego. Poza tym uprawiał malarstwo religijne i rodzajowe, pozostawił po sobie wiele szkiców pejzażowych, kwiatów i martwych natur.

Kazimierz Pochwalski
Ilustracja
Kazimierz Pochwalski w Lovran latem 1912
Data i miejsce urodzenia

25 grudnia 1855
Kraków

Data i miejsce śmierci

7 listopada 1940
Kraków

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

malarstwo

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Komandor Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Kawaler Orderu Leopolda (Austria)
Portret własny z paletą (1895)
Jacek Malczewski Portret Kazimierza Pochwalskiego

Życiorys

edytuj

W latach 18711879 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Jana Matejki, później kształcił się za granicą w Akademii Monachijskiej (1878) u Aleksandra Maksymiliana Seitza (na początku maja 1878 r. zgłosił się do Akademii Sztuk Pięknych - Techn. Malklasse)[1], a następnie Wiedniu i Paryżu. W latach (18851893) mieszkał w Krakowie. Był nauczycielem Olgi Boznańskiej. Należał do dyrekcji Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Podróżował do Grecji, Włoch, Turcji i Egiptu. Malował portrety na dworze cesarskim w Wiedniu, w latach 1893–1918 był profesorem tamtejszej akademii. Po powrocie do Polski w roku 1919 malował portrety osobistości ze świata polityki, nauki i kultury.

Malował obrazy rodzajowe, sceny wschodnie, a przede wszystkim doskonałe portrety, ujęte realistycznie, o wyraźnym wpływie współczesnego portretu francuskiego.

Główne portrety: rektorów Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Henryka Sienkiewicza, Pawła Popiela, hr. Leona Pinińskiego, hr. Agenora Gołuchowskiego, Józefa Ignacego Kraszewskiego. Malował też obrazy religijne i krajobrazy.

Był synem malarza Józefa Kaspra Pochwalskiego. Pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera IIIb).

 
Tablica na grobie Kazimierza Pochwalskiego

Odznaczenia

edytuj

Życie prywatne

edytuj

17 lutego 1912 Ludwik Bernacki ożenił się w Wiedniu z Marią Franciszką Pochwalską (ur. 10.10.1892 w Wiedniu), córką Kazimierza Pochwalskiego i Zofii z Szarskich[6].

Galeria

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. I. Królewska Akademia Sztuk Pięknych..., [w:] H. Stępień, M. Liczbińska, Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914 (materiały źródłowe), wyd. II, Kraków: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Chors, 1994, s. 12, ISBN 83-903086-1-4.
  2. 10 listopada 1938 „za zasługi na polu sztuki” M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592
  3. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 28.
  4. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 166
  5. Odznaczenia jubileuszowe. „Nowa Reforma”, s. 5, Nr 277 z 3 grudnia 1898. 
  6. Krystyna Korzon: Ludwik Bernacki: bibliolog i edytor. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974, s. ?

Bibliografia

edytuj
  • Od starożytności do współczesności – Malarstwo i rzeźba, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa 2006
  • Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969)
  • Ilustrowana Encyklopedia Trzaski, Everta i Michalskiego (1924–1927)
  • Wielka Ilustrowana Encyklopedia Gutenberga (1934–1939)

Linki zewnętrzne

edytuj