Kultura Liangzhu

chińska kultura neolityczna

Kultura Liangzhuchińska kultura neolityczna zajmująca dolną część delty Jangcy w regionie jeziora Tai Hu, datowana na okres od ok. 3300 do 2300 p.n.e.

Liangzhu
Ilustracja
Przybliżony zasięg kultury Liangzhu
Nazwa chińska
Pismo uproszczone

良渚

Pismo tradycyjne

良渚

Hanyu pinyin

Liángzhǔ

Wade-Giles

Liang-chu

Model miasta Liangzhu w Muzeum Liangzhu

Centrum kultury Liangzhu była odkryta w 1936 osada nazwana przez archeologów Starożytnym Miastem Liangzhu, która stała się eponimicznym stanowiskiem całej kultury. Kultura Liangzhu została zidentyfikowana jako kultura neolityczna na podstawie czarnej ceramiki, którą łączono wówczas z wpływem kultury Longshan, tym samym traktując Liangzhu jako odgałęzienie tradycji kulturalnej dolnego biegu Huang He. Późniejsze badania pokazały jednak, że w rzeczywistości kultura Liangzhu była wcześniejsza od Longshan i współistniała z poprzedniczką tej ostatniej, kulturą Dawenkou[1][2].

Położone na południowy zachód od jeziora Tai Hu miasto Liangzhu było zbudowane koncentrycznie, z centrum pałacowym (stanowisko Mojiaoshan) zajmującym ok. 30 ha, położonym na wyniesionej na ponad 10 m platformie z ziemi i składającym się z kilku założeń architektonicznych o dużej skali (do 3 ha), miastem wewnętrznym (300 ha), otoczonym murem miastem zewnętrznym (800 ha) oraz "zadziwiająco rozgałęzionym i rozwiniętym systemem hydraulicznym w okolicznym terenie, który kontrolował wylewy wody oraz ułatwiał jej transport drogami wodnymi"[2]. Budowę wielkich murów wokół miasta rozpoczęto w późnej fazie kultury Liangzhu (2600–2400 p.n.e.) i wkrótce stało się ono "największym znanym zamieszkałym terenem otoczonym murem w ówczesnych Chinach"[3].

Miasto Liangzhu było niewątpliwym centrum całej kultury – spośród 400 stanowisk kultury Liangzhu około 150 znajduje się na terenie kompleksu osady Liangzhu położonym w północno-wschodniej części dzisiejszego miasta Hangzhou i zajmującym ok. 50 km². To dlatego mówi się o "mieście" Liangzhu, a Su Binqi pisał nawet o "stolicy" i "królestwie" Liangzhu. Oprócz miasta Liangzhu dwa ważne centra koncentracji osadnictwa znajdowały się odpowiednio na północno-wschodnim wybrzeżu jeziora Tai Hu, obejmując południe prowincji Jiangsu i większość dzisiejszego Szanghaju (m.in. stanowiska Sidun i Fuquanshan) oraz na południowy wschód od jeziora, obejmując część dzisiejszej prowincji Zhejiang. Jeśli chodzi o jej naturalny krajobraz, kultura Liangzhu może być uważana za starożytne społeczeństwo połączone rzekami i strumieniami, nad którymi zazwyczaj były położone osady. Cmentarzyska kultury Liangzhu były z reguły położone na naturalnych wzniesieniach[4].

Budowa tak wielkiego miasta jak Liangzhu, w którą zaangażowana była wyrafinowana inżynieria, wymagała rozwiniętej organizacji zarządzania zasobami i siłą roboczą. W porównaniu do poprzedzającej ją kultury Songze społeczeństwo kultury Liangzhu było bardziej zhierarchizowane, zaś uprzywilejowanie elity potwierdzają bogate pochówki, oznaczone usypanymi z ziemi strukturami o kształcie piramidy. Szczególne miejsce wśród wyposażenia grobowego miejscowej elity zajmują przedmioty z żadu, o wiele liczniejsze, pracochłonne i bardziej zaawansowane technicznie niż wcześniejsze przykłady żadów. Dla przykładu na cmentarzysku Fanshan w pobliżu miasta Liangzhu znaleziono jedenaście jam grobowych umieszczonych w sztucznym nasypie z ziemi, które zawierały ponad 1200 przedmiotów wyposażenia grobowego, z czego 90 procent było żadami, co daje pewne pojęcie o skali miejscowej produkcji przedmiotów z żadu. Ze względu na jakość i ilość wyrobów z żadu kultura Liangzhu, wraz ze współczesną jej kulturą Hongshan, nazywana jest "kulturą żadu". Spośród przedmiotów z żadu kojarzonych z kulturą Liangzhu należy wymienić przede wszystkim dyski bi, topory yue oraz tuby cong[5][6], "stanowiące znak rozpoznawczy kultury Liangzhu"[7].

W roku 2019 ruiny miasta Liangzhu zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[8].

Przypisy

edytuj
  1. Qin 2013 ↓, s. 576.
  2. a b Goldin 2020 ↓, s. 233.
  3. Qin 2013 ↓, s. 577.
  4. Qin 2013 ↓, s. 577–579, 586.
  5. Goldin 2020 ↓, s. 26, 233–235.
  6. Qin 2013 ↓, s. 579, 581, 592.
  7. Goldin 2020 ↓, s. 432.
  8. Archaeological Ruins of Liangzhu City. Unesco. [dostęp 2024-01-16]. (ang.).

Bibliografia

edytuj