Zbigniew Ohanowicz

polski generał dywizji

Zbigniew Ohanowicz (ur. 7 października 1923 w Debesławcach w powiecie kołomyjskim, zm. 24 grudnia 2001 we Wrocławiu) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Zbigniew Ohanowicz
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

7 października 1923
Debesławce

Data i miejsce śmierci

24 grudnia 2001
Wrocław

Przebieg służby
Lata służby

1944–1989

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

2 Dywizja Zmechanizowana
10 Dywizja Pancerna
20 Dywizja Pancerna
Śląski Okręg Wojskowy
2 Armia
Główny Zarząd Szkolenia Bojowego WP

Stanowiska

dowódca dywizji
zastępca dowódcy OW
zastępca dowódcy armii
I zastępca szefa GZSzB WP
attaché wojskowy

Główne wojny i bitwy

Operacja „Dunaj” (1968)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal „Za udział w walkach o Berlin” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowa Odznaka „Za zasługi w obronie granic PRL” Order Czerwonego Sztandaru Order Sławy III klasy Medal „Za umacnianie braterstwa broni” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR”

Życiorys

edytuj
 
Minister obrony narodowej gen. armii Wojciech Jaruzelski kontroluje zajęcia z taktyki w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Od prawej gen. Jaruzelski, gen. dyw. Zygmunt Zieliński i gen. dyw. Zbigniew Ohanowicz.

Wywodził się ze społeczności polskich Ormian. W 1944 wstąpił do Wojska Polskiego w ZSRR. Po ukończeniu Centralnej Szkoły Podchorążych został dowódcą plutonu w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2. Następnie wyznaczono go na dowódcę kompanii piechoty, a potem batalionu szkolnego w 43 pułku piechoty. Od 1949 był dowódcą 32 pułku zmechanizowanego. W 1953 został zastępcą dowódcy 16 Dywizji Zmechanizowanej, a później 10 Dywizji Zmechanizowanej. Członek PPR, a następnie PZPR.

W latach 1955–1956 zajmował stanowisko dowódcy 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku. Następnie od 1956 do 1964 był dowódcą 2 Dywizji Zmechanizowanej w Nysie.

W 1963 ukończył zaocznie Akademię Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie, broniąc pracę dyplomową o przegrupowaniu dywizji zmechanizowanej na dużą odległość. W tym samym roku został mianowany generałem brygady. W 1965 został zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych. W 1968 uczestniczył jako zastępca dowódcy Armii w interwencji w Czechosłowacji. W 1971 objął obowiązki dowódcy 10 Dywizji Pancernej w Opolu. Od 1973 ponownie na stanowisku zastępcy dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych. W 1975 mianowany na generała dywizji.

W związku z wypadkiem samochodowym jakiemu uległ gen. dyw. Henryk Rapacewicz, w okresie od 13 października 1977 do 26 lutego 1978 czasowo pełnił obowiązki dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1978–1979 był I zastępcą szefa Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP. W 1979 przekazał obowiązki służbowe gen. bryg. Kazimierzowi Makarewiczowi po czym objął stanowisko attaché wojskowego i lotniczego przy Ambasadzie PRL w Budapeszcie. Na przełomie 1985 i 1986 pozostawał w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej. W 1986 został pełnomocnikiem Rządu PRL do spraw pobytu Armii Radzieckiej w Polsce. 28 lutego 1989 został przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1993–1994, już jako pracownik cywilny, był pełnomocnikiem dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego do spraw przejęcia i zagospodarowania mienia po wojskach Federacji Rosyjskiej.

27 sierpnia 2003 Minister Obrony Narodowej nadał Ośrodkowi Szkolenia Poligonowego Wojsk Lądowych Żagań imię patrona - generała dywizji Zbigniewa Ohanowicza[1].

Awanse

edytuj

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[2]:

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Decyzja Nr 238/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 27 sierpnia 2003 w sprawie nadania imienia patrona Ośrodkowi Szkolenia Poligonowego Wojsk Lądowych w Żaganiu w: Dziennik Urzędowy MON z dnia 12 września 2003 r. Nr 13, poz. 148.
  2. J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 96-99
  3. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu, nr 4, 5 kwietnia 1973, s. 5.

Bibliografia

edytuj
  • J. Królikowski, Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, tom I, str. 96–99