Novus Ordo Missae

Novus Ordo Missæ, nowy porządek mszy (pot. msza posoborowa, daw. zwyczajna forma rytu rzymskiego^[1]) – w Kościele katolickim porządek celebrowania mszy obrządku łacińskiego promulgowany w 1969 przez papieża Pawła VI konstytucją apostolską Missale Romanum i przyjęty za podstawowy w Kościele zachodnim. Obecnie podstawą celebracji mszy w tej formie jest Mszał Rzymski w wydaniu Benedykta XVI z 2008.

Porządek mszy świętej

Śpiew na wejście
Pozdrowienie ołtarza
Znak krzyża
Pozdrowienie ludu
Akt pokuty
Kyrie eleison (Panie zmiłuj się nad nami) – jeżeli w akcie pokuty nie wykorzystano jego trzeciej (tropów kyrialnych) lub czwartej formy (aspersji, czyli pokropienia)
Gloria (Chwała na wysokości Bogu) – w uroczystości i święta (poza wielkim postem i adwentem, wyjątek stanowią msze o Najświętszej Maryi Pannie w adwencie, tak zwane Msze święte roratnie, a także msze w niedziele adwentu i wielkiego postu, w które przypada święto lub uroczystość)
Kolekta

Pierwsze czytanie
Psalm responsoryjny
Drugie czytanie – w niedziele i uroczystości
Sekwencja – obowiązkowo w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego (fakultatywnie w oktawie; Niech w Święto Radosne) oraz uroczystość Zesłania Ducha Świętego (Przybądź Duchu Święty). Fakultatywnie w Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej (Chwal, Syjonie Zbawiciela). Nigdy nie recytowana – jeżeli nie jest śpiewana, należy ją pominąć
Aklamacja z wersetem przed Ewangelią – jeżeli nie jest śpiewana, może być pominięta
Ewangelia
Homilia lub Kazanie – obowiązkowe w święta nakazane i uroczystości^[2]
Credo (wyznanie wiary) – w niedziele i uroczystości
Modlitwa powszechna (modlitwa wiernych – dialogowana, zazwyczaj 5 – 6 intencji) – w mszach bez udziału ludu może być pominięta