Śmierć i dziewczyna (film)

Śmierć i dziewczyna (ang. Death and the Maiden) – film psychologiczny z 1994 roku w reżyserii Romana Polańskiego, zrealizowany w koprodukcji francusko-brytyjsko-amerykańskiej na podstawie sztuki Ariela Dorfmana pod tym samym tytułem.

Śmierć i dziewczyna
Death and the Maiden
Gatunek

dramat psychologiczny

Data premiery

23 grudnia 1994

Kraj produkcji

Wielka Brytania
Francja
Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

103 min

Reżyseria

Roman Polański

Scenariusz

Rafael Yglesias,
Ariel Dorfman

Główne role

Sigourney Weaver
Ben Kingsley
Stuart Wilson

Muzyka

Wojciech Kilar

Zdjęcia

Tonino Delli Colli

Scenografia

Pierre Guffroy

Kostiumy

Milena Canonero

Montaż

Hervé de Luze

Fabuła

edytuj

Paulina Escobar jest żoną prominentnego prawnika w niezidentyfikowanym kraju Ameryki Południowej. Pewnego dnia mąż przyjeżdża do domu z sąsiadem. W kobiecie odżywają koszmary sprzed lat, ponieważ w sąsiedzie, doktorze Miranda, rozpoznaje ona mężczyznę, który przed laty gwałcił ją i torturował w okresie faszystowskiego reżimu. Paulina bierze odwet na swym domniemanym kacie. Ogłuszonego i związanego sadza na krześle w pokoju dziennym, organizując fikcyjny proces, którego uczestnikiem ma być zdezorientowany sytuacją mąż bohaterki. Cała akcja sztuki-filmu rozgrywa się w jednym pomieszczeniu.

Obsada

edytuj

Odbiór

edytuj

Caryn James w recenzji dla „The New York Timesa” chwaliła pracę kamery, która „zamienia pełną dobrych intencji, ale pretensjonalną sztukę Ariela Dorfmana o prawach człowieka we wstrząsające doświadczenie”[1]. Roger Ebert doceniał przesłanie płynące z filmu Polańskiego: „jak musimy karać zło? Jeśli człowiek zabija, to czy musi zostać zabity? Dla mnie najbardziej przekonującym argumentem przeciwko karze śmierci nie jest to, że społeczeństwo nie powinno wykonywać egzekucji, ale to, że społeczeństwo nie powinno robić z nikogo kata”[2].

Jonathan Rosenbaum z „Chicago Readera” zachowywał sceptycyzm wobec filmu Polańskiego, uznając go jako dzieło „mniej osobiste” aniżeli Nóż w wodzie, Matnia oraz Gorzkie gody tego samego reżysera[3]. Hal Hinson z „The Washington Post” zarzucił filmowi Polańskiego pretensjonalność oraz osłabienie przesłania sztuki Dorfmana: „W gruncie rzeczy sztuka jest meczem zapaśniczym przerywanym co jakiś czas debatą moralną – lub odwrotnie”[4]. Hinson krytykował również grę aktorską Weaver: „Podstawowa siła osobowości Weaver tutaj nie działa. Nie działa też jej szczególny styl wyrażania wściekłości i smutku”[4]. Noel Murray a A.V. Club pisał, że choć „sztuka Dorfmana wydaje się idealną bazą wypadową dla mrożącego krew w żyłach studium Polańskiego nad tym, jak męczeństwo przeradza się w fanatyzm”, scenariusz psuje przesada w grze Weaver i ciężkie dialogi[5].

Przypisy

edytuj
  1. Caryn James, FILM REVIEW; A Political Fable in Thriller’s Clothing, „The New York Times”, 23 grudnia 1994, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-09-01] (ang.).
  2. Roger Ebert, Death And The Maiden movie review (1995) [online], Roger Ebert [dostęp 2021-09-01] (ang.).
  3. Jonathan Rosenbaum, Death and the Maiden [online], Chicago Reader, 12 stycznia 1995 [dostęp 2021-09-01] (ang.).
  4. a b Hal Hinson, 'Death and the Maiden’ [online], Washington Post, 13 stycznia 1995 [dostęp 2021-09-01].
  5. Noel Murray, Death And The Maiden [online], The A.V. Club [dostęp 2021-09-01] (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj