Donatyzm: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Luckas-bot (dyskusja | edycje) m r2.7.1) (Robot dodał bg:Донатизъм |
Krzysiek10 (dyskusja | edycje) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Donatyzm''' – rygorystyczny ruch religijny, który w [[IV wiek|IV w.]] i [[V wiek|V w.]] doprowadził do założenia Kościoła chrześcijańskiego w Afryce (w odłączeniu od wspólnoty Kościoła Kartaginy, będącego w jurysdykcji [[Kościół łaciński|Kościoła Rzymu]]). Termin ten pochodzi od [[Donat (biskup Kartaginy)|Donata]], [[biskup]]a [[Kartagina|Kartaginy]]. |
'''Donatyzm''' – rygorystyczny ruch religijny, który w [[IV wiek|IV w.]] i [[V wiek|V w.]] doprowadził do założenia Kościoła chrześcijańskiego w Afryce (w odłączeniu od wspólnoty Kościoła Kartaginy, {{fakt|będącego w jurysdykcji [[Kościół łaciński|Kościoła Rzymu]]|data=2012-07}}). Termin ten pochodzi od [[Donat (biskup Kartaginy)|Donata]], [[biskup]]a [[Kartagina|Kartaginy]]. |
||
Donatyści, czyli zwolennicy "Kościoła męczenników" lub "Kościoła ludzi doskonałych", negowali ważność sakramentów, jeżeli udzielał ich [[kapłan]] znajdujący się w stanie [[grzech]]u. Sprzeciwiali się też ponownemu dopuszczaniu do Kościoła tych, którzy wyrzekli się wiary w czasach prześladowań. Przeciwni byli posłuszeństwu władzy cesarskiej. |
Donatyści, czyli zwolennicy "Kościoła męczenników" lub "Kościoła ludzi doskonałych", negowali ważność sakramentów, jeżeli udzielał ich [[kapłan]] znajdujący się w stanie [[grzech]]u. Sprzeciwiali się też ponownemu dopuszczaniu do Kościoła tych, którzy wyrzekli się wiary w czasach prześladowań. Przeciwni byli posłuszeństwu władzy cesarskiej. |
||
Wersja z 21:19, 13 lip 2012
Donatyzm – rygorystyczny ruch religijny, który w IV w. i V w. doprowadził do założenia Kościoła chrześcijańskiego w Afryce (w odłączeniu od wspólnoty Kościoła Kartaginy, będącego w jurysdykcji Kościoła Rzymu[potrzebny przypis]). Termin ten pochodzi od Donata, biskupa Kartaginy.
Donatyści, czyli zwolennicy "Kościoła męczenników" lub "Kościoła ludzi doskonałych", negowali ważność sakramentów, jeżeli udzielał ich kapłan znajdujący się w stanie grzechu. Sprzeciwiali się też ponownemu dopuszczaniu do Kościoła tych, którzy wyrzekli się wiary w czasach prześladowań. Przeciwni byli posłuszeństwu władzy cesarskiej.
Występując przeciwko tezom donatystów, św. Augustyn głosił, że Kościół jest wspólnotą składającą się również z grzeszników oraz że łaska sakramentów nie zależy od moralności (dyspozycji) tego, kto nimi administruje.
Konferencja zwołana w roku 411 w Kartaginie bardzo osłabiła ruch donatystów, który ostatecznie zanikł po zajęciu Afryki Północnej przez Arabów[1].
- ↑ Gerald O'Collins, Edward G. Farrugia: Zwięzły słownik teologiczny. Kraków: WAM, 1993, s. 63. ISBN 83-85304-79-7.