Franz Justus Rarkowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m rzeczownik policzalny |
Znacznik: Wycofanie zmian |
||
| Linia 64: | Linia 64: | ||
Począwszy od wiosny 1944 nie sprawował swojej funkcji w siłach zbrojnych{{r|HJB}}. 1 lutego 1945 złożył rezygnację z pełnienia urzędu biskupa polowego [[III Rzesza|III Rzeszy]]{{r|CAHI}}. Finalną fazę jego działalności jeden z badaczy zrelacjonował następująco{{r|HJB}}: |
Począwszy od wiosny 1944 nie sprawował swojej funkcji w siłach zbrojnych{{r|HJB}}. 1 lutego 1945 złożył rezygnację z pełnienia urzędu biskupa polowego [[III Rzesza|III Rzeszy]]{{r|CAHI}}. Finalną fazę jego działalności jeden z badaczy zrelacjonował następująco{{r|HJB}}: |
||
{{Cytat|Ostatnie dni w Berlinie biskupa polowego Justusa Rarkowskiego zobrazował później jednemu z zaufanych wikariusz generalny jako żałosne. Rarkowski miał je, drżąc i odmawiając różaniec, przesiedzieć w swoim pokoju. Zanim w 1944 r., jako emeryt, przeniósł się do bawarskiego miejsca pielgrzymek maryjnych, Altötting, pokazuje go ostatnia oficjalna fotografia z roku 1943 jako pielgrzyma przed Bazyliką Różańcową w Lourdes. Było to już po Stalingradzie, a więc bliżej końca wojny, kiedy to |
{{Cytat|Ostatnie dni w Berlinie biskupa polowego Justusa Rarkowskiego zobrazował później jednemu z zaufanych wikariusz generalny jako żałosne. Rarkowski miał je, drżąc i odmawiając różaniec, przesiedzieć w swoim pokoju. Zanim w 1944 r., jako emeryt, przeniósł się do bawarskiego miejsca pielgrzymek maryjnych, Altötting, pokazuje go ostatnia oficjalna fotografia z roku 1943 jako pielgrzyma przed Bazyliką Różańcową w Lourdes. Było to już po Stalingradzie, a więc bliżej końca wojny, kiedy to ilość dywizji bez kapelanów przekraczała liczbę tych, które ich miały.}} |
||
[[File:Feldbischof Rarkowski & many chaplains.jpg|thumb|left|Biskup polowy Rarkowski w otoczeniu nazistowskich kapelanów wojskowych]] |
[[File:Feldbischof Rarkowski & many chaplains.jpg|thumb|left|Biskup polowy Rarkowski w otoczeniu nazistowskich kapelanów wojskowych]] |
||
Pod koniec życia mieszkał w [[Altötting]]{{r|HJB}}. Zmarł 9 lutego 1950{{r|CAHI}}. Został pochowany na cmentarzu Waldfriedhof w Monachium{{r|HJB}}. |
Pod koniec życia mieszkał w [[Altötting]]{{r|HJB}}. Zmarł 9 lutego 1950{{r|CAHI}}. Został pochowany na cmentarzu Waldfriedhof w Monachium{{r|HJB}}. |
||
Wersja z 23:36, 12 maj 2020
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
| biskup tytularny Hierocezarei | |
| Ilustracja | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| biskup polowy Niemiec | |
| Okres sprawowania |
1938–1945 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
9 stycznia 1898 |
| Nominacja biskupia |
7 stycznia 1938 |
| Sakra biskupia |
20 lutego 1938 |
| Data konsekracji |
20 lutego 1938 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Franz Justus Rarkowski (ur. 8 czerwca 1873 w Olsztynie, zm. 9 lutego 1950 w Monachium) – niemiecki duchowny katolicki, zakonnik-marysta, katolicki biskup polowy (wojskowy) nazistowskich Niemiec.
Życiorys
Urodził się 8 czerwca 1873 w Olsztynie. Jego ojciec Justus Rarkowski był posłem do Reichstagu, a dziadek Jakub Rarkowski był burmistrzem Olsztyna. Podjął naukę w gimnazjum w Olsztynie, lecz jej nie ukończył. Pobierał naukę w Belgii[1].
W 1896 złożył śluby zakonne w Towarzystwie Maryi[2]. Jako zakonnik studiował w Innsbrucku[1]. 9 stycznia 1898 otrzymał święcenia kapłańskie[2]. Początkowo działał na terenie południowego Tyrolu, później na Warmii. W 1914 ochotniczo wstąpił do armii niemieckiej, w 1916 został kapelanem dywizji. W 1926 powołano go na urząd pełnomocnika do spraw katolików w Reichswehrze, a w 1935 administratorem dla katolików w Wehrmachcie[1].
7 stycznia 1938 został nominowany biskupem polowym Niemiec i tytularnym biskupem Hierocezarei. 20 lutego 1938 został konsekrowany na biskupa przez abp. Cesare Orsenigo, bp. Konrada von Preysinga i bp. Clemensa Augusta von Galena[2].
W okresie wykonywania funkcji katolickiego biskupa wojskowego czynnie wspierał reżim Adolfa Hitlera[3]. O jego negatywnej roli wspomniano w wydanym 29 kwietnia 2020 z okazji 75. rocznicy zakończenia II wojny światowej stanowisku Niemieckiej Konferencji Biskupów pt. Deutsche Bischöfe im Weltkrieg. Wort zum Ende des Zweiten Weltkriegs vor 75 Jahren. Stwierdzono tam: „Szczególnie problematyczną i negatywną rolę odegrał biskup polowy Franz Justus Rarkowski. Nie będąc członkiem Konferencji Biskupów i jako niemiecko-nacjonalistyczny wyrzutek w Kościele, starał się mobilizować religijne i duchowe siły żołnierzy w zupełnej zgodności ze stylem właściwym dowództwu Wehrmachtu”[4].
Począwszy od wiosny 1944 nie sprawował swojej funkcji w siłach zbrojnych[1]. 1 lutego 1945 złożył rezygnację z pełnienia urzędu biskupa polowego III Rzeszy[2]. Finalną fazę jego działalności jeden z badaczy zrelacjonował następująco[1]:
Ostatnie dni w Berlinie biskupa polowego Justusa Rarkowskiego zobrazował później jednemu z zaufanych wikariusz generalny jako żałosne. Rarkowski miał je, drżąc i odmawiając różaniec, przesiedzieć w swoim pokoju. Zanim w 1944 r., jako emeryt, przeniósł się do bawarskiego miejsca pielgrzymek maryjnych, Altötting, pokazuje go ostatnia oficjalna fotografia z roku 1943 jako pielgrzyma przed Bazyliką Różańcową w Lourdes. Było to już po Stalingradzie, a więc bliżej końca wojny, kiedy to ilość dywizji bez kapelanów przekraczała liczbę tych, które ich miały.
Pod koniec życia mieszkał w Altötting[1]. Zmarł 9 lutego 1950[2]. Został pochowany na cmentarzu Waldfriedhof w Monachium[1].
Jego działalność stała się przedmiotem opracowania biograficznego: Heinrich Missalla, Wie der Krieg zur Schule Gottes wurde: Hitlers Feldbischof Rarkowski. Eine notwendige Erinnerung, Publik-Forum Verlags GmbH, 1997 ISBN 978-3-88095-086-3
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Hans Jürgen Brandt, Katolickie duszpasterstwo wojskowe w „Wehrmachcie” oraz duchowni jako sanitariusze w latach 1939–1945, „Saeculum Christianum. Pismo historyczno-społeczne” 2/1, 141–158, 1995. muzhp.pl. [dostęp 2020-05-09].
- ↑ a b c d e Bishop Franz Justus Rarkowski, S.M.. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2020-05-09].
- ↑ Stanisław Obirek: Nie tylko Kościół niemiecki ma za co przepraszać. wyborcza.pl, 9 maja 2020. [dostęp 2020-05-09].
- ↑ Deutsche Bischöfe im Weltkrieg. Wort zum Ende des Zweiten Weltkriegs vor 75 Jahren / hg. vom Sekretariat der Deutschen Bischofskonferenz. Bonn 2020. dbk.de, 29 kwietnia 2020. [dostęp 2020-05-10].