Józef Joachim Grabiński: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 19:57, 20 mar 2013

Józef Joachim Grabiński herbu Pomian (ur. 19 marca 1771 w Warszawie – zm. 1843 San Martino Włochy) – generał brygady armii Księstwa Warszawskiego, generał dywizji armii włoskiej, członek loży wolnomularskiej L'Union we Włoszech.^[1]

Od 1791 chorąży 8 regimentu pieszego wojsk litewskich. W 1792 walczył z interwencja rosyjską, odznaczył się pod Brześciem Litewskim i odznaczony został Virtuti Militari.

Podczas powstania kościuszkowskiego 1794 dosłużył się stopnia pułkownika. Bronił Pragi i dostał się do niewoli rosyjskiej. Wywieziony do Petersburga, w 1797 uzyskał zezwolenie na wyjazd do Paryża, skąd udał się do Mediolanu. Tam wstąpił do Legionu J. H. Dąbrowskiego. Dowódca batalionu w 1 Legii. Odbył wszystkie kampanie przeciwko Austrii. Legia uniknęła w 1797 wyjazdu na wyspę Hispaniolę (Santo Domingo), służyła w Republice Cisalpińskiej. Grabiński dowodził polską piechotą w bitwie pod Castelfranco.

Potem jako oficer francuskich huzarów (lansjerów) uczestniczył w wyprawach Napoleona I do Egiptu. Brał udział w szturmie Aleksandrii i bitwie pod piramidami. w drodze powrotnej do Francji dostał się do niewoli korsarzy tureckich. Więziony w Konstantynopolu. Po złożeniu okupu powrócił w 1799 do Paryża. W 1800 czasowo dowódca 1 Brygady Legii włoskiej gen. J. H. Dąbrowskiego. Gdy w 1806 roku Napoleon dekretem z 6 kwietnia 1806 . powierzył tworzenie Legionu Polskiego na Śląsku tymczasowym dowódcą został Grabiński. Tworzone jednostki były we Wrocławiu, Brzegu i Nysie (piechota), Korfantów 3 pułk ułanów (lansjerów) z powracających z Włoch oddziałów polskich, które wzmocniono rekrutami z Wielkopolski. Miała liczyć 8750 żołnierzy (3 pułki piechoty oraz pułk lansjerów). Jesienią 1807 formacja liczyła już 6000 żołnierzy. Choć legioniści domagali się włączenia ich jednostki w skład wojsk Księstwa Warszawskiego, Napoleon wysłał Legię, by wspomogła jego brata Hieronima w Westfalii - z tego powodu od 11 listopada 1807 Legia pozostawała w służbie królestwa Westfalii. Jednak już 20 marca 1808 przeszła na żołd francuski, a 31 marca 1808 przemianowana została na pierwszą Legię Nadwiślańską. W 1808 wziął urlop i osiedlił sie we Włoszech. Później w służbie włoskiej walczył przeciwko bandom rabunkowym. W 1830 dowódca wojsk powstańczych w Bolonii w stopniu generała dywizji. Poniósł klęskę i pozostał poza wojskiem.

Pochowany na cmentarzu w Bolonii.

Bibliografia

H. P Kosk generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "ajaks" Pruszków 1998
Skrypt historyczny Stowarzyszenia Historycznego Legionów Polskich i Legii Polsko-Włoskiej w Nysie, Nysa 2010, pod red. Marek Szczerski, kpt. Tomek

↑ Henryk Mościcki, Z dziejów masonerii w Legiach polsko-włoskich (1805 r.), w: Kwartalnik Historyczny, t. LII 1938, z. 1, s. 35.

[1] Henryk Mościcki, Z dziejów masonerii w Legiach polsko-włoskich (1805 r.), w: Kwartalnik Historyczny, t. LII 1938, z. 1, s. 35.

[1]

@@ Linia 3: / Linia 3: @@
 Od [[1791]] chorąży [[8 Regiment Pieszy Domu Radziwiłłów|8 regimentu pieszego]] wojsk litewskich. W [[1792]] walczył z [[wojna polsko-rosyjska 1792|interwencja rosyjską]], odznaczył się pod [[Brześć|Brześciem Litewskim]] i odznaczony został [[Order Virtuti Militari|Virtuti Militari]].
-Podczas [[powstanie kościuszkowskie|powstania kościuszkowskiego 1794]] dosłużył się stopnia pułkownika. Bronił Pragi i dostał się do niewoli rosyjskiej. Wywieziony do [[Sankt Petersburg|Petersburga]], w [[1797]] uzyskał zezwolenie na wyjazd do [[Paryż]]a, skąd udał się do [[Mediolan]]u. Tam wstąpił do [[Legiony Polskie we Włoszech|Legionu J. H. Dąbrowskiego]]. Dowódca batalionu w 1 Legii. Odbył wszystkie kampanie przeciwko [[Austria|Austrii]]. Legia uniknęła w [[1797]] wyjazdu na wyspę [[Haiti (wyspa)|Hispaniolę]] (Santo Domingo), służyła w [[Republika Cisalpińska|Republice Cisalpińskiej]]. Grabiński dowodził polską piechotą w [[Bitwa pod Castelfranco|bitwie pod Castelfranco]].
+Podczas [[powstanie kościuszkowskie|powstania kościuszkowskiego 1794]] dosłużył się stopnia pułkownika. Bronił Pragi i dostał się do niewoli rosyjskiej. Wywieziony do [[Petersburg|Petersburga]], w [[1797]] uzyskał zezwolenie na wyjazd do [[Paryż]]a, skąd udał się do [[Mediolan]]u. Tam wstąpił do [[Legiony Polskie we Włoszech|Legionu J. H. Dąbrowskiego]]. Dowódca batalionu w 1 Legii. Odbył wszystkie kampanie przeciwko [[Austria|Austrii]]. Legia uniknęła w [[1797]] wyjazdu na wyspę [[Haiti (wyspa)|Hispaniolę]] (Santo Domingo), służyła w [[Republika Cisalpińska|Republice Cisalpińskiej]]. Grabiński dowodził polską piechotą w [[Bitwa pod Castelfranco|bitwie pod Castelfranco]].
 Potem jako oficer francuskich huzarów (lansjerów) uczestniczył w wyprawach [[Napoleon Bonaparte|Napoleona I]] do [[Egipt]]u. Brał udział w szturmie [[Aleksandria|Aleksandrii]] i [[Bitwa pod piramidami|bitwie pod piramidami]]. w drodze powrotnej do [[Francja|Francji]] dostał się do niewoli korsarzy tureckich. Więziony w [[Konstantynopol]]u. Po złożeniu okupu powrócił w [[1799]] do Paryża. W [[1800]] czasowo dowódca 1 Brygady Legii włoskiej gen. J. H. Dąbrowskiego. Gdy w 1806 roku Napoleon dekretem z 6 kwietnia 1806 . powierzył tworzenie Legionu Polskiego na Śląsku tymczasowym dowódcą został Grabiński. Tworzone jednostki były we Wrocławiu, Brzegu i Nysie (piechota), Korfantów 3 pułk ułanów (lansjerów) z powracających z Włoch oddziałów polskich, które wzmocniono rekrutami z Wielkopolski. Miała liczyć 8750 żołnierzy (3 pułki piechoty oraz pułk lansjerów). Jesienią 1807 formacja liczyła już 6000 żołnierzy. Choć legioniści domagali się włączenia ich jednostki w skład wojsk Księstwa Warszawskiego, Napoleon wysłał Legię, by wspomogła jego brata Hieronima w Westfalii - z tego powodu od 11 listopada 1807 Legia pozostawała w służbie królestwa Westfalii. Jednak już 20 marca 1808 przeszła na żołd francuski, a 31 marca 1808 przemianowana została na pierwszą Legię Nadwiślańską. W [[1808]] wziął urlop i osiedlił sie we [[Włochy|Włoszech]]. Później w służbie włoskiej walczył przeciwko bandom rabunkowym. W [[1830]] dowódca wojsk powstańczych w [[Bolonia|Bolonii]] w stopniu generała dywizji. Poniósł klęskę i pozostał poza wojskiem.