Przejdź do zawartości

Julie Gayet: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycja
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Renaud (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
20 226 edycji
Zaangażowanie po stronie Partii Socjalistycznej
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Aktor infobox}}
 
(Nie pokazano 27 wersji utworzonych przez 20 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
{{Aktor infobox
{{Aktor infobox
|imię i nazwisko = Julie Gayet
|imię i nazwisko = Julie Gayet
|grafika = Julie Gayet 2009.jpg
|imię i nazwisko org =
|opis grafiki = Julie Gayet (2009)
|grafika = Julie Gayet Déjeuner César 2018.jpg
⚫
|opis grafiki = Julie Gayet (2018)
⚫
|alt grafiki =
|prawdziwe imię i nazwisko = Julie Marie Nicole Gayet
|prawdziwe imię i nazwisko = Julie Marie Nicole Gayet
|data urodzenia = [[3 czerwca]] [[1973]]
|data urodzenia = [[3 czerwca]] [[1972]]
|miejsce urodzenia = {{Flaga|FRA}} [[Suresnes]]
|miejsce urodzenia = [[Suresnes]]
|data śmierci =
|data śmierci =
|miejsce śmierci =
|miejsce śmierci =
|zawód = aktorka
|zawód = aktorka
|współmałżonek = Santiago Amigorena (2003-2006, rozwód)
|współmałżonek = Santiago Amigorena (2003–2006, rozwód)
|lata aktywności =
|lata aktywności = od 1992
|zespół artystyczny =
|zespół artystyczny =
|nagrody =
|odznaczenia =
|odznaczenia =
|commons = Category:Julie Gayet
|commons =
|www =
⚫
|wikicytaty =
⚫
|www =
}}
}}
'''Julie Marie Nicole Gayet''' (ur. [[3 czerwca]] [[1973]]) – francuska aktorka filmowa i producent.
'''Julie Marie Nicole Gayet''' (ur. 3 czerwca 1972 w [[Suresnes]]) – francuska aktorka i producentka filmowa.


== Biografia ==
== Życiorys ==
Urodziła się 3 czerwca 1972 w [[Suresnes]] pod [[Paryż]]em. Jej ojciec, Brice Gayet, jest profesorem chirurgii przewodu pokarmowego, współtworzył Institut mutualiste Montsouris w Paryżu. W latach 1992–1993 był członkiem gabinetu ministra zdrowia [[Bernard Kouchner|Bernarda Kouchnera]]<ref name="parismatch">{{cytuj stronę |url =http://www.parismatch.com/People/Cinema/Sous-le-charme-de-Julie-Gayet-545268 |tytuł =François Hollande sous le charme de Julie Gayet| opublikowany =parismatch.fr |data = 22 stycznia 2014 |język =fr |data dostępu = 2014-02-18}}</ref>. Jej matka, Anne Gayet, jest antykwariuszem dzieł sztuki. Rodzice Julie konsekwentnie utrzymywali kontakty towarzyskie i przez dziesięciolecia wspierali francuskich socjalistów. Jej dziadek, Alain Gayet, brał udział w walkach o wyzwolenie Francji. Julie dorastała w [[8. dzielnica Paryża|8. dzielnicy Paryża]] wraz z dwoma braćmi – Jean-Brice’m oraz Erwanem.
Urodziła się w 1973 roku w [[Suresnes]], gdzie jej ojciec był lekarzem, a matka sprzedawczynią dzieł sztuki. Studiowała historię sztuki i psychologię, kształciła się też w dziedzinie tańca, gry aktorskiej i śpiewu w Londynie i Paryżu.


Julie Gayet uczyła się w prywatnej szkole katolickiej w Paryżu. Studiowała historię sztuki, psychologię i kinematografię na [[Université Sorbonne-Nouvelle|Uniwersytecie Nowej Sorbony]], kształciła się też w dziedzinie tańca, gry aktorskiej i śpiewu w Londynie i Paryżu.
⚫
Jako aktorka zadebiutowała w epizodycznych rolach we francuskich serialach telewizyjnych. W 1993 roku pojawiła się w filmie [[Krzysztof Kieślowski|Krzysztofa Kieślowskiego]] pt. ''[[Trzy kolory. Niebieski]]''. Zagrała później m.in. w głośnym filmie ''[[Sto i jedna noc]]''. W 1997 roku otrzymała prestiżową nagrodę Romy Schneider za rolę Nathalie w filmie ''Sélect Hôtel''. W ciągu następnych dziesięciu lat zagrała w wielu innych filmach. Oprócz pracy aktorki próbowała swoich sił jako producent i reżyser filmowy.


⚫
Jako aktorka zadebiutowała w epizodycznych rolach we francuskich serialach telewizyjnych, m.in. sitcomie „''Premiers baisers''''. W 1993 roku pojawiła się w filmie [[Krzysztof Kieślowski|Krzysztofa Kieślowskiego]] pt. ''[[Trzy kolory. Niebieski]]''. Zagrała później m.in. w głośnym filmie ''[[Sto i jedna noc]]''. W 1997 roku otrzymała prestiżową nagrodę Romy Schneider za rolę Nathalie w filmie ''Sélect Hôtel''. W ciągu następnych dziesięciu lat zagrała w wielu innych filmach. W 2014 została nominowana do [[39. ceremonia wręczenia Cezarów|Cezara]] w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa za rolę Valérie Dumontheil w filmie ''Quai d’Orsay''. Oprócz pracy aktorki próbowała swoich sił jako producent i reżyser filmowy. Założyła firmy producenckie Rouge Internationale (2007), Amarante International (2012) oraz Cinémaphore (2013)<ref name="parismatch" />.
⚫
W latach 2003-2006 Julie była żoną scenarzysty Santiago Amigorena, jednak małżeństwo zakończyło się rozwodem. Miała z nim dwóch synów: Tadéo (ur. 25 maja 1999 roku) i Ezéchiela (ur. 15 sierpnia 2000 roku).


⚫
W latach 2003–2006 Julie była żoną argentyńskiego pisarza Santiago Amigoreny, jednak małżeństwo zakończyło się rozwodem. Ma z nim dwóch synów: Tadéo (ur. 25 maja 1999) i Ezéchiela (ur. 15 sierpnia 2000). W styczniu 2014 Amigorena opublikował powieść pt. „''Des jours que j’ai pas oubliés''”, w której powraca do historii tego związku<ref name="parismatch" />.
⚫
Gorąca zwolenniczka [[Partia Socjalistyczna (Francja)|francuskiej Partii Socjalistycznej]]. W [[Wybory prezydenckie we Francji w 2007 roku|wyborach prezydenckich w 2007 roku]] publicznie popierała kandydaturę [[Ségolène Royal]]. W [[Wybory prezydenckie we Francji w 2012 roku|wyborach prezydenckich w 2012 roku]] udzieliła swojego poparcia kandydaturze [[François Hollande]]'a zarówno w prawyborach, jak i właściwych wyborach.


⚫
Gorąca zwolenniczka [[Partia Socjalistyczna (Francja)|francuskiej Partii Socjalistycznej]]. W [[Wybory prezydenckie we Francji w 2007 roku|wyborach prezydenckich w 2007]] publicznie popierała kandydaturę [[Ségolène Royal]]. W [[Wybory prezydenckie we Francji w 2012 roku|wyborach prezydenckich w 2012 roku]] udzieliła swojego poparcia kandydaturze [[François Hollande|François Hollande’a]] zarówno w prawyborach, jak i właściwych wyborach.
⚫
Na początku 2013 roku, na łamach pracy, pojawiły się plotki o jej związku prezydentem Francji [[François Hollande]]m, co skłoniło ją do skierowania do sądu powództwa dotyczącego naruszenia jej prywatności<ref>{{cytuj stronę | url =http://www.voici.fr/news-people/actu-people/francois-hollande-julie-gayet-itineraire-d-une-rumeur-487940 | tytuł =François Hollande – Julie Gayet: itinéraire d’une rumeur | data dostępu = 2014-01-12| opublikowany =voici.fr |data = 29 marca 2013 | język =fr}}</ref>. 10 stycznia 2014 tabloid „Closer” zamieścił siedem stron relacji i zdjęć na temat potajemnych spotkań prezydenta i aktorki w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciół Julie Gayet w pobliżu Pałacu Elizejskiego<ref>{{cytuj stronę | url =http://www.polskatimes.pl/artykul/1084800,francois-hollande-ma-romans-z-aktorka-julie-gayet-closer-publikuje-zdjecia,id,t.html| tytuł =Francois Hollande ma romans z aktorką Julie Gayet? „Closer” publikuje zdjęcia | data dostępu = 2014-01-12| opublikowany =polskatimes.pl |data = 10 stycznia 2014}}</ref>. Zostało to szeroko skomentowane przez tak światowe jak i francuskie media. Po kilkunastu dniach François Hollande oficjalnie ogłosił rozstanie ze swoją dotychczasową konkubiną [[Valérie Trierweiler]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/france/10597293/Its-official-Francois-Hollande-and-Valerie-Trierweiler-announce-separation.html|tytuł=It’s official: François Hollande and Valérie Trierweiler announce separation|autor=David Chazan|data dostępu = 2014-01-25| opublikowany =telegraph.co.uk |data = 25 stycznia 2014 | język =en}}</ref>.


⚫
Na początku 2013 na łamach prasy pojawiły się plotki o jej związku prezydentem Francji [[François Hollande]]m, co skłoniło ją do skierowania do sądu powództwa dotyczącego naruszenia jej prywatności<ref>{{cytuj stronę |url =http://www.voici.fr/news-people/actu-people/francois-hollande-julie-gayet-itineraire-d-une-rumeur-487940 |tytuł =François Hollande – Julie Gayet: itinéraire d’une rumeur| opublikowany =voici.fr |data = 29 marca 2013 |język =fr |data dostępu = 2014-01-12}}</ref>. 10 stycznia 2014 tabloid „Closer” zamieścił siedem stron relacji i zdjęć na temat potajemnych spotkań prezydenta i aktorki w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciół Julie Gayet w pobliżu Pałacu Elizejskiego<ref>{{cytuj stronę|url =http://www.polskatimes.pl/artykul/1084800,francois-hollande-ma-romans-z-aktorka-julie-gayet-closer-publikuje-zdjecia,id,t.html|tytuł =François Hollande ma romans z aktorką Julie Gayet? „Closer” publikuje zdjęcia|opublikowany =polskatimes.pl|data =10 stycznia 2014|data dostępu =2014-01-12|archiwum =https://web.archive.org/web/20140113093157/http://www.polskatimes.pl/artykul/1084800,francois-hollande-ma-romans-z-aktorka-julie-gayet-closer-publikuje-zdjecia,id,t.html|zarchiwizowano =2014-01-13}}</ref>. Zdaniem gazety związek trwał już od 2 lat. Doniesienia „Closer” zostały szeroko skomentowane przez tak światowe, jak i francuskie media. Po kilkunastu dniach François Hollande oficjalnie ogłosił rozstanie ze swoją dotychczasową konkubiną [[Valérie Trierweiler]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/france/10597293/Its-official-Francois-Hollande-and-Valerie-Trierweiler-announce-separation.html|tytuł=It’s official: François Hollande and Valérie Trierweiler announce separation|autor=David Chazan| opublikowany =telegraph.co.uk |data = 25 stycznia 2014 |język =en|data dostępu = 2014-01-25}}</ref>.
== Wybrana filmografia ==

⚫
[[Plik:Julie Gayet at the 2007 Deauville American Film Festival-01.jpg|thumb|250px|Julie Gayet na festiwalu kina amerykańsiego w [[Deauville]] w 2007.]]
Zasiadała w jury sekcji „[[Un Certain Regard]]” na [[62. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes|62. MFF w Cannes]] (2009) oraz w jury sekcji „Cinéfondation” na [[64. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes|64. MFF w Cannes]] (2011).
* ''[[Mała apokalipsa]]'' (1993) reż. [[Costa-Gavras]]

* ''[[Trzy kolory. Niebieski]]'' (1993) reż. [[Krzysztof Kieślowski]] : adwokat w poczekalni sądu
== Filmografia ==
* ''[[L'Histoire du garçon qui voulait qu'on l'embrasse]]'' (1993) reż. [[Philippe Harel]] : dziewczyna w metrze
⚫
[[Plik:Julie Gayet at the 2007 Deauville American Film Festival-01.jpg|thumb|250px|Julie Gayet na festiwalu kina amerykańskiego w [[Deauville]] w 2007.]]
* ''[[À la belle étoile]]'' (1993) reż. [[Antoine Desrosières]] : Hannah
* ''[[Sto i jedna noc]]'' (1995) reż. [[Agnès Varda]] : Camille Miralis
* ''[[Mała apokalipsa (film)|Mała apokalipsa]]'' (1993) reż. [[Costa-Gavras]]
* ''[[Les Menteurs]]'' (1996) reż. [[Élie Chouraqui]] : Lisa
* ''[[Trzy kolory. Niebieski]]'' (1993) reż. [[Krzysztof Kieślowski]]: adwokat w poczekalni sądu
* ''[[Les Deux Papas et la Maman]]'' (1996) reż. [[Smaïn]] i [[Jean-Marc Longval]] : Sophie
* ''[[L'Histoire du garçon qui voulait qu'on l'embrasse]]'' (1993) reż. [[Philippe Harel]]: dziewczyna w metrze
* ''[[Delphine 1, Yvan 0]]'' (1996) reż. [[Dominique Farrugia]] : Delphine
* ''[[À la belle étoile]]'' (1993) reż. [[Antoine Desrosières]]: Hannah
* ''[[3000 scénarios contre un virus]]'' (1994) (segment La Teuf d’enfer)
* ''[[Sélect Hôtel]]'' (1996) reż. [[Laurent Bouhnik]] : Nathalie
* ''[[Le Plaisir (et ses petits tracas)]]'' (1997) reż. [[Nicolas Boukhrief]] : Véra
* ''[[Sto i jedna noc]]'' (1995) reż. [[Agnès Varda]]: Camille Miralis
* ''[[Ça ne se refuse pas]]'' (1998) reż. [[Éric Woreth]] : Marlène Kardelian
* ''[[Les Menteurs]]'' (1996) reż. [[Élie Chouraqui]]: Lisa
* ''[[Sentimental Education]]'' (1998) reż. [[C.S. Leigh]] : Claire
* ''[[Les Deux Papas et la Maman]]'' (1996) reż. [[Smaïn]] i [[Jean-Marc Longval]]: Sophie
* ''[[Pourquoi pas moi ?]]'' (1999) reż. [[Stéphane Giusti]] : Eva
* ''[[Delphine 1, Yvan 0]]'' (1996) reż. [[Dominique Farrugia]]: Delphine
* ''[[Paddy]]'' (1999) reż. [[Gérard Mordillat]] : Paddy
* ''[[Sélect Hôtel]]'' (1996) reż. [[Laurent Bouhnik]]: Nathalie
* ''[[Nag la bombe]]'' (2000) reż. [[Jean-Louis Milesi]] : Rosine, kelnerka
* ''[[Le Plaisir (et ses petits tracas)]]'' (1997) reż. [[Nicolas Boukhrief]]: Véra
* ''[[Les Gens qui s'aiment]]'' (2000) reż. [[Jean-Charles Tacchella]] : Winnie
* ''[[Ça ne se refuse pas]]'' (1998) reż. [[Éric Woreth]]: Marlène Kardelian
* ''[[La Confusion des genres]]'' (2000) reż. [[Ilan Duran Cohen]] : Babette
* ''[[Sentimental Education]]'' (1998) reż. [[C.S. Leigh]]: Claire
* ''[[Vertiges de l'amour]]'' (2001) reż. [[Laurent Chouchan]] : Jeanne
* ''[[Pourquoi pas moi ?]]'' (1999) reż. [[Stéphane Giusti]]: Eva
* ''[[Ma caméra et moi]]'' (2002) reż. [[Christophe Loizillon]] : Lucie
* ''[[Paddy (film)|Paddy]]'' (1999) reż. [[Gérard Mordillat]]: Paddy
* ''[[La Turbulence des fluides]]'' (2002) reż. [[Manon Briand]] : Catherine Rolland
* ''[[Nag la bombe]]'' (2000) reż. [[Jean-Louis Milesi]]: Rosine, kelnerka
* ''[[Un monde presque paisible]]'' (2002) reż. [[Michel Deville]] : Mme Andrée
* ''[[Les Gens qui s'aiment]]'' (2000) reż. [[Jean-Charles Tacchella]]: Winnie
* ''[[Novo]]'' (2002) reż. [[Jean-Pierre Limosin]] : Julie
* ''[[La Confusion des genres]]'' (2000) reż. [[Ilan Duran Cohen]]: Babette
* ''[[Après la pluie, le beau temps]]'' (2003) reż. [[Nathalie Schmidt]] : Rose Bonbon
* ''[[Vertiges de l’amour]]'' (2001) reż. [[Laurent Chouchan]]: Jeanne
* ''[[Śliczna Rita, patronka spraw beznadziejnych]]'' (2003) reż. [[Stéphane Clavier]] : Rita
* ''[[Ma caméra et moi]]'' (2002) reż. [[Christophe Loizillon]]: Lucie
* ''[[Clara et moi]]'' (2004) reż. [[Arnaud Viard]] : Clara
* ''[[La Turbulence des fluides]]'' (2002) reż. [[Manon Briand]]: Catherine Rolland
* ''[[Ce qu'ils imaginent]]'' (2004) reż. [[Anne Théron]] : Sarah
* ''[[Un monde presque paisible]]'' (2002) reż. [[Michel Deville]]: Mme Andrée
* ''[[Bab el web]]'' (2005) reż. [[Merzak Allouache]] : Laurence
* ''[[Novo]]'' (2002) reż. [[Jean-Pierre Limosin]]: Julie
* ''[[Camping à la ferme]]'' (2005) reż. [[Jean-Pierre Sinapi]] : Sędzia
* ''[[Après la pluie, le beau temps]]'' (2003) reż. [[Nathalie Schmidt]]: Rose Bonbon
* ''[[De particulier à particulier]]'' (2006) reż. [[Brice Cauvin]] : Sophie
* ''[[Śliczna Rita, patronka spraw beznadziejnych]]'' (2003) reż. [[Stéphane Clavier]]: Rita
* ''[[Mój najlepszy przyjaciel]]'' (2006) reż. [[Patrice Leconte]] : Catherine
* ''[[Clara et moi]]'' (2004) reż. [[Arnaud Viard]]: Clara
* ''[[Le Lièvre de Vatanen]]'' (2006) reż. [[Marc Rivière]] : Olga
* ''[[Ce qu'ils imaginent]]'' (2004) reż. [[Anne Théron]]: Sarah
* ''[[A Woman in Winter]]'' (2006) reż. [[Richard Jobson]] : Caroline
* ''[[Bab el web]]'' (2005) reż. [[Merzak Allouache]]: Laurence
* ''[[Enfances]]'' (2007) reż. [[Ismaël Ferroukhi]] : matka Fritza Langa
* ''[[Camping à la ferme]]'' (2005) reż. [[Jean-Pierre Sinapi]]: Sędzia
* ''[[Les Fourmis rouges]]'' (2007) reż. [[Stéphan Carpiaux]] : Anne
* ''[[De particulier à particulier]]'' (2006) reż. [[Brice Cauvin]]: Sophie
* ''[[Un baiser s'il vous plaît]]'' (2007) reż. [[Emmanuel Mouret]] : Émilie
* ''[[Mój najlepszy przyjaciel]]'' (2006) reż. [[Patrice Leconte]]: Catherine
* ''[[8 fois debout]]'' (2009) reż. [[Xabi Molia]] : Elsa
* ''[[Le Lièvre de Vatanen]]'' (2006) reż. [[Marc Rivière]]: Olga
* ''[[Pièce montée]]'' (2010) reż. [[Denys Granier-Deferre]] : Laurence
* ''[[A Woman in Winter]]'' (2006) reż. [[Richard Jobson]]: Caroline
* ''[[Sans laisser de traces]]'' (2010) reż. [[Grégoire Vigneron]] : Clémence Meunier
* ''[[Enfances]]'' (2007) reż. [[Ismaël Ferroukhi]]: matka Fritza Langa
* ''[[L'Art de séduire]]'' (2011) reż. Guy Mazarguil : Hélène
* ''[[Les Fourmis rouges]]'' (2007) reż. [[Stéphan Carpiaux]]: Anne
* ''[[Practical Guide to Belgrade with Singing and Crying]]'' (2011) reż. Bojan Vuletic : Sylvie
* ''[[Un baiser s'il vous plaît]]'' (2007) reż. [[Emmanuel Mouret]]: Émilie
* ''[[Carré blanc]]'' (2011) reż. Jean-Baptiste Leonetti : Marie
* ''[[8 fois debout]]'' (2009) reż. [[Xabi Molia]]: Elsa
* ''[[Nos plus belles vacances]]'' (2012) reż. [[Philippe Lellouche]] : Isabelle
* ''[[Pièce montée]]'' (2010) reż. [[Denys Granier-Deferre]]: Laurence
* ''[[Au cas où je n'aurais pas la palme d'or]]'' (2012) reż. [[Renaud Cohen]] : Julia
* ''[[Sans laisser de traces]]'' (2010) reż. [[Grégoire Vigneron]]: Clémence Meunier
* ''[[After]]'' (2012) reż. [[Géraldine Maillet]] : Julie
* ''[[L'Art de séduire]]'' (2011) reż. Guy Mazarguil: Hélène
* ''[[Przewodnik po Belgradzie z piosenką weselną i pogrzebową]]'' (2011) reż. Bojan Vuletic: Sylvie
⚫
* ''[[Quai d'Orsay]]'' (2013) reż. [[Bertrand Tavernier]] : Valérie Dumontheil
* ''[[Les Âmes de papier]]'' (2013) reż. [[Vincent Lannoo]] : Emma
* ''[[Carré blanc]]'' (2011) reż. Jean-Baptiste Leonetti: Marie
* ''[[Nos plus belles vacances]]'' (2012) reż. [[Philippe Lellouche]]: Isabelle
* ''[[Au cas où je n'aurais pas la palme d'or]]'' (2012) reż. [[Renaud Cohen]]: Julia
* ''[[After (film 2012)|After]]'' (2012) reż. [[Géraldine Maillet]]: Julie
⚫
* ''[[Quai d'Orsay (film)|Quai d’Orsay]]'' (2013) reż. [[Bertrand Tavernier]]: Valérie Dumontheil
* ''[[Les Âmes de papier]]'' (2013) reż. [[Vincent Lannoo]]: Emma

== Przypisy ==
{{Przypisy}}


== Linki zewnętrzne ==
== Linki zewnętrzne ==
* [http://www.filmweb.pl/person/Julie+Gayet-80895# Biografia aktorki] na [[filmweb]]
* [http://www.filmweb.pl/person/Julie+Gayet-80895# Biografia aktorki] na [[filmweb]]


{{Kontrola autorytatywna}}
{{przypisy}}

{{DEFAULTSORT:Gayet, Julie}}
{{SORTUJ:Gayet, Julie}}
[[Kategoria:Francuskie aktorki filmowe]]
[[Kategoria:Francuskie aktorki filmowe]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1973]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1973]]
[[Kategoria:Ludzie urodzeni w Suresnes]]

Aktualna wersja na dzień 06:49, 31 paź 2021

Julie Gayet
Ilustracja
Julie Gayet (2018)
Imię i nazwisko

Julie Marie Nicole Gayet

Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1972
Suresnes

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Santiago Amigorena (2003–2006, rozwód)

Lata aktywności

od 1992

Multimedia w Wikimedia Commons

Julie Marie Nicole Gayet (ur. 3 czerwca 1972 w Suresnes) – francuska aktorka i producentka filmowa.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się 3 czerwca 1972 w Suresnes pod Paryżem. Jej ojciec, Brice Gayet, jest profesorem chirurgii przewodu pokarmowego, współtworzył Institut mutualiste Montsouris w Paryżu. W latach 1992–1993 był członkiem gabinetu ministra zdrowia Bernarda Kouchnera[1]. Jej matka, Anne Gayet, jest antykwariuszem dzieł sztuki. Rodzice Julie konsekwentnie utrzymywali kontakty towarzyskie i przez dziesięciolecia wspierali francuskich socjalistów. Jej dziadek, Alain Gayet, brał udział w walkach o wyzwolenie Francji. Julie dorastała w 8. dzielnicy Paryża wraz z dwoma braćmi – Jean-Brice’m oraz Erwanem.

Julie Gayet uczyła się w prywatnej szkole katolickiej w Paryżu. Studiowała historię sztuki, psychologię i kinematografię na Uniwersytecie Nowej Sorbony, kształciła się też w dziedzinie tańca, gry aktorskiej i śpiewu w Londynie i Paryżu.

Jako aktorka zadebiutowała w epizodycznych rolach we francuskich serialach telewizyjnych, m.in. sitcomie „Premiers baisers''. W 1993 roku pojawiła się w filmie Krzysztofa Kieślowskiego pt. Trzy kolory. Niebieski. Zagrała później m.in. w głośnym filmie Sto i jedna noc. W 1997 roku otrzymała prestiżową nagrodę Romy Schneider za rolę Nathalie w filmie Sélect Hôtel. W ciągu następnych dziesięciu lat zagrała w wielu innych filmach. W 2014 została nominowana do Cezara w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa za rolę Valérie Dumontheil w filmie Quai d’Orsay. Oprócz pracy aktorki próbowała swoich sił jako producent i reżyser filmowy. Założyła firmy producenckie Rouge Internationale (2007), Amarante International (2012) oraz Cinémaphore (2013)[1].

W latach 2003–2006 Julie była żoną argentyńskiego pisarza Santiago Amigoreny, jednak małżeństwo zakończyło się rozwodem. Ma z nim dwóch synów: Tadéo (ur. 25 maja 1999) i Ezéchiela (ur. 15 sierpnia 2000). W styczniu 2014 Amigorena opublikował powieść pt. „Des jours que j’ai pas oubliés”, w której powraca do historii tego związku[1].

Gorąca zwolenniczka francuskiej Partii Socjalistycznej. W wyborach prezydenckich w 2007 publicznie popierała kandydaturę Ségolène Royal. W wyborach prezydenckich w 2012 roku udzieliła swojego poparcia kandydaturze François Hollande’a zarówno w prawyborach, jak i właściwych wyborach.

Na początku 2013 na łamach prasy pojawiły się plotki o jej związku prezydentem Francji François Hollandem, co skłoniło ją do skierowania do sądu powództwa dotyczącego naruszenia jej prywatności[2]. 10 stycznia 2014 tabloid „Closer” zamieścił siedem stron relacji i zdjęć na temat potajemnych spotkań prezydenta i aktorki w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciół Julie Gayet w pobliżu Pałacu Elizejskiego[3]. Zdaniem gazety związek trwał już od 2 lat. Doniesienia „Closer” zostały szeroko skomentowane przez tak światowe, jak i francuskie media. Po kilkunastu dniach François Hollande oficjalnie ogłosił rozstanie ze swoją dotychczasową konkubiną Valérie Trierweiler[4].

Zasiadała w jury sekcji „Un Certain Regard” na 62. MFF w Cannes (2009) oraz w jury sekcji „Cinéfondation” na 64. MFF w Cannes (2011).

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Julie Gayet na festiwalu kina amerykańskiego w Deauville w 2007.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c François Hollande sous le charme de Julie Gayet. parismatch.fr, 22 stycznia 2014. [dostęp 2014-02-18]. (fr.).
  2. ↑ François Hollande – Julie Gayet: itinéraire d’une rumeur. voici.fr, 29 marca 2013. [dostęp 2014-01-12]. (fr.).
  3. ↑ François Hollande ma romans z aktorką Julie Gayet? „Closer” publikuje zdjęcia. polskatimes.pl, 10 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-13)].
  4. ↑ David Chazan: It’s official: François Hollande and Valérie Trierweiler announce separation. telegraph.co.uk, 25 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-25]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julie_Gayet&oldid=64965251”