Przejdź do zawartości

Krystyna Budnicka: Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
drobne merytoryczne
drobne redakcyjne
Linia 32: Linia 32:
Do wybuchu [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] wraz ze swoją bratową Anną zmieniała miejsce ukrycia. Wybuch powstania zastał je przy [[Ulica Dobra w Warszawie|ul. Dobrej]] pod opieką państwa Budnickich (ich nazwisko przyjęła po wojnie)<ref name="MPW" />. Po upadku [[Powiśle (Warszawa)|Powiśla]] [[Kalendarium powstania warszawskiego – 6 września|6 września 1944]] została wyprowadzona do obozu przejściowego w [[Kościół św. Stanisława Biskupa w Warszawie|kościele św. Stanisława]] na [[Wola (Warszawa)|Woli]], a stamtąd do [[Dulag 121 Pruszków|Dulagu 121 Pruszków]]<ref name="MPW" />. W drodze do [[Pruszków|Pruszkowa]] dołączyła do grupy sierot z jednego z sierocińców prowadzonego przez [[szarytki|siostry szarytki]]<ref name="MPW" />.
Do wybuchu [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] wraz ze swoją bratową Anną zmieniała miejsce ukrycia. Wybuch powstania zastał je przy [[Ulica Dobra w Warszawie|ul. Dobrej]] pod opieką państwa Budnickich (ich nazwisko przyjęła po wojnie)<ref name="MPW" />. Po upadku [[Powiśle (Warszawa)|Powiśla]] [[Kalendarium powstania warszawskiego – 6 września|6 września 1944]] została wyprowadzona do obozu przejściowego w [[Kościół św. Stanisława Biskupa w Warszawie|kościele św. Stanisława]] na [[Wola (Warszawa)|Woli]], a stamtąd do [[Dulag 121 Pruszków|Dulagu 121 Pruszków]]<ref name="MPW" />. W drodze do [[Pruszków|Pruszkowa]] dołączyła do grupy sierot z jednego z sierocińców prowadzonego przez [[szarytki|siostry szarytki]]<ref name="MPW" />.


Po powrocie do Warszawy (1946) podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Nazaretanek, a następnie ukończyła studia pedagogiczne na [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|Katolickim Uniwersytecie Lubelskim]] i stołecznym [[Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie|Instytucie Pedagogiki Specjalnej]]<ref>{{Cytuj stronę |url = https://radawarszawy.um.warszawa.pl/SiteCollectionDocuments/Microsoft%20Word%20-%20Informacja%20na%20stron%C4%99%20internetow%C4%85.pdf |tytuł = Uroczysta sesja Rady miasta stołecznego Warszawy 19 kwietnia 2018 r. |praca = Rada m.st. Warszawy |strony = 4 |data dostępu = 2019-11-18}}</ref>. Pracowała w Warszawie jako [[nauczyciel]]ka<ref name="TP8">{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 8 | data = 29 marca 2023}}</ref>. Przez wiele lat po wojnie nie mówiła o wydarzeniach z okresu okupacji<ref name="TP13">{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 13 | data = 29 marca 2023}}</ref>. Podjęła również decyzję o konwersji na [[chrześcijaństwo]]<ref name="TP13"/>. W 1991 została członkinią nowo powstałego Stowarzyszenia Dzieci Holokaustu i napisała dla niego relację<ref name="TP8"/>.
Po powrocie do Warszawy (1946) podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Nazaretanek, a następnie ukończyła studia pedagogiczne na [[Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II|Katolickim Uniwersytecie Lubelskim]] i stołecznym [[Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie|Instytucie Pedagogiki Specjalnej]]<ref>{{Cytuj stronę |url = https://radawarszawy.um.warszawa.pl/SiteCollectionDocuments/Microsoft%20Word%20-%20Informacja%20na%20stron%C4%99%20internetow%C4%85.pdf |tytuł = Uroczysta sesja Rady miasta stołecznego Warszawy 19 kwietnia 2018 r. |praca = Rada m.st. Warszawy |strony = 4 |data dostępu = 2019-11-18}}</ref>. Pracowała w Warszawie jako [[nauczyciel]]ka<ref name="TP8">{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 8 | data = 29 marca 2023}}</ref>. Przez wiele lat po wojnie nie mówiła o wydarzeniach z okresu okupacji<ref name="TP13">{{Cytuj pismo | tytuł = Hena, czyli łaska | czasopismo = Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”) | strony = 13 | data = 29 marca 2023}}</ref>. Podjęła również decyzję o konwersji na [[chrześcijaństwo]]<ref name="TP13"/>. W 1991 została członkinią nowo powstałego Stowarzyszenia Dzieci Holokaustu i napisała dla niego pierwszą relację<ref name="TP8"/>.


Z całej wielkiej rodziny wojnę przeżyła tylko ona i bratowa<ref name="MPW" />.
Z całej wielkiej rodziny wojnę przeżyła tylko ona i bratowa<ref name="MPW" />.

Wersja z 18:24, 23 cze 2023

Krystyna Budnicka
{{{alt grafiki}}}
Krystyna Budnicka (2019)
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1932
Warszawa

Alma Mater

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II

Multimedia w Wikimedia Commons
95. rocznica urodzin Ireny Sendlerowej (siedzi po lewej).
Od prawej z przodu: Joanna Sobolewska-Pyz i Krystyna Budnicka, stoją Małgorzata Indraszyk, Janina Zgrzembska, Elżbieta Ficowska i Julian Pyz (2005)
Krystyna Budnicka z wolontariuszkami akcji „Żonkile” podczas 70. rocznicy powstania w getcie warszawskim (2013)

Krystyna Budnicka (ur. jako Hena Kuczer[1] 8 maja 1932 w Warszawie[2]) – polska działaczka społeczna pochodzenia żydowskiego, członkini Stowarzyszenia Dzieci Holocaustu, honorowa obywatelka miasta stołecznego Warszawy

Życiorys

Urodziła się w Warszawie, w religijnej rodzinie żydowskiej[2]. Była ósmym, najmłodszym, dzieckiem z rodzeństwa (do wybuchu II wojny światowej sześcioro z jej rodzeństwa osiągnęło pełnoletniość). Jej ojciec Józef-Lejzor Kuczer prowadził rodzinny warsztat stolarski[2]. Do wybuchu wojny ukończyła pierwszą klasę szkoły powszechnej przy ul. Barokowej 7[2].

Do utworzenia getta warszawskiego (1940) mieszkała przy placu Muranowskim (pod adresem ul. Muranowska 10)[3], a po wyłączeniu z getta północnej pierzei placu w marcu 1942 zamieszkała wraz z rodziną przy ul. Miłej[2].

W czasie wielkiej akcji deportacyjnej latem 1942 do obozu zagłady w Treblince zostało wywiezionych dwóch jej braci wraz z rodzinami[2]. W czasie powstania w getcie i po jego upadku ukrywała się wraz z rodzicami i innymi krewnymi w bunkrze wybudowanym pod kierownictwem jej brata Rafała w podziemiach narożnej kamienicy pod podwójnym adresem ul. Zamenhofa 56 i ul. Muranowska 44[4]. W bunkrze był dostęp do wody pitnej i elektryczności[4]. Najstarsi bracia byli członkami Żydowskiej Organizacji Bojowej i wzięli udział w powstaniu[2].

Bunkier został wykryty przez przeszukujących ruiny getta Polaków[5] we wrześniu 1943[6]. Zamordowali oni wtedy jej braci, Chaima i Izraela[4]. Po wykryciu bunkra kanałami ewakuowała się na stronę aryjską[6], gdzie ukrywała się dzięki pomocy Rady Pomocy Żydom „Żegota”[1] (w kanałach zostali jej rodzice i siostra)[2]. Ukrywała się przy ul. Mokotowskiej 1[2]. Tam w lutym 1944[7] straciła brata Rafała, wydanego Niemcom przez syna dozorcy, który opiekował się zbiegami z getta[2].

Do wybuchu powstania warszawskiego wraz ze swoją bratową Anną zmieniała miejsce ukrycia. Wybuch powstania zastał je przy ul. Dobrej pod opieką państwa Budnickich (ich nazwisko przyjęła po wojnie)[2]. Po upadku Powiśla 6 września 1944 została wyprowadzona do obozu przejściowego w kościele św. Stanisława na Woli, a stamtąd do Dulagu 121 Pruszków[2]. W drodze do Pruszkowa dołączyła do grupy sierot z jednego z sierocińców prowadzonego przez siostry szarytki[2].

Po powrocie do Warszawy (1946) podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Nazaretanek, a następnie ukończyła studia pedagogiczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i stołecznym Instytucie Pedagogiki Specjalnej[8]. Pracowała w Warszawie jako nauczycielka[4]. Przez wiele lat po wojnie nie mówiła o wydarzeniach z okresu okupacji[9]. Podjęła również decyzję o konwersji na chrześcijaństwo[9]. W 1991 została członkinią nowo powstałego Stowarzyszenia Dzieci Holokaustu i napisała dla niego pierwszą relację[4].

Z całej wielkiej rodziny wojnę przeżyła tylko ona i bratowa[2].

1 marca 2018 Rada Warszawy podjęła uchwałę o wyróżnieniu Krystyny Budnickiej tytułem Honorowego Obywatela miasta stołecznego Warszawy. Tytuł wręczono w trakcie uroczystej sesji Rady Warszawy z okazji 75. rocznicy wybuchu powstania w getcie warszawskim na Zamku Królewskim[1][10][11].

Przypisy

  1. ↑ a b c Ocaleni z Holokaustu zostali honorowymi obywatelami Warszawy. tvnwarszawa.tvn24.pl. [dostęp 2018-03-01].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Krystyna Budnicka. [w:] Archiwum Historii Mówionej [on-line]. 1944.pl. [dostęp 2018-03-01].
  3. ↑ Jarosław Zieliński, Jerzy S. Majewski: Spacerownik po żydowskiej Warszawie. Warszawa: Agora SA i Muzeum Historii Żydów Polskich, 2014, s. 358. ISBN 978-83-268-1283-5.
  4. ↑ a b c d e Hena, czyli łaska. „Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”)”, s. 8, 29 marca 2023. 
  5. ↑ Hena, czyli łaska. „Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”)”, s. 8, 29 marca 2023. 
  6. ↑ a b Krystyna Budnicka. dzieciholocaustu.org.pl. [dostęp 2018-03-01].
  7. ↑ Hena, czyli łaska. „Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”)”, s. 12, 29 marca 2023. 
  8. ↑ Uroczysta sesja Rady miasta stołecznego Warszawy 19 kwietnia 2018 r.. [w:] Rada m.st. Warszawy [on-line]. s. 4. [dostęp 2019-11-18].
  9. ↑ a b Hena, czyli łaska. „Tygodnik Powszechny (wydanie specjalne „Żydowska Polska Walcząca”)”, s. 13, 29 marca 2023. 
  10. ↑ Uchwała nr LXII/1663/2018 z 01-03-2018 w sprawie nadania Honorowego Obywatelstwa Miasta Stołecznego Warszawy. Biuletyn Informacji Publicznej m.st. Warszawy, 2018-03-01. [dostęp 2018-03-20].
  11. ↑ Ocaleni z Holokaustu. Warszawa ma nowych honorowych obywateli. tvnwarszawa.tvn24.pl. [dostęp 2018-04-19].

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krystyna_Budnicka&oldid=70716149”