Henryk Karasiewicz: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Szczur14pp (dyskusja | edycje) drobne redakcyjne |
→Upamiętnienie: poprawa linków |
||
(Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
Linia 14:
|miejsce śmierci = [[Strugienice]]
|lata służby = 1935–1939
|siły zbrojne = [[Plik:Orzełek II RP.svg|20px]] [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojsko Polskie
|jednostki = [[14 Pułk Piechoty Ziemi Kujawskiej|14 pułk piechoty]]
|stanowiska = dowódca plutonu<br /> dowódca kompanii
Linia 22:
|późniejsza praca =
|odznaczenia = {{order|VM|KS}}
|commons =
}}
[[Plik:Rok 1935 - promocja Szkoły Podchorążych Piechoty.jpg|240px|thumb|Promocja SPP w 1935 roku. Od lewej stoją: ppor. Zbigniew Czerniak, ppor. [[Franciszek Walewski]], ppor. Jan Przedlacki, gen. bryg. [[Włodzimierz Maxymowicz-Raczyński|Włodzimierz Raczyński-Maxymowicz]], ppłk [[Franciszek Sudoł]], por. Jan Wiśniewski, '''ppor. Henryk Karasiewicz''', ppor. Mieczysław Nejman.]]
Linia 37:
Poległ na polu chwały 16 września 1939 r. pod [[Strugienice|Strugienicami]], podczas niemieckiego natarcia skierowanego na [[Urzecze (województwo łódzkie)|Urzecze]] (w trakcie tych walk 14 pułk piechoty zostawił na polu bitwy ok. 120 zabitych i 200 rannych){{odn|Kraiński|Pekról|1992|s=32}}. Podczas polskiego przeciwnatarcia dowodzona przez porucznika Karasiewicza 5 kompania, broniąca wówczas kanału w Strugienicach, pod naporem nieprzyjaciela została zmuszona do opuszczenia swoich pozycji i przejścia na południowy skraj wsi. Podczas tego odwrotu por. Henryk Karasiewicz poległ od pojedynczego strzału{{Refn|''Według części źródeł porucznik Karasiewicz zginął rozszarpany pociskiem armatnim.''{{odn|Frąckiewicz|2018|s=49}}|grupa = uwaga}}{{odn|Ciesielski|2008|s=220}}.
== Upamiętnienie ==
Pochowany został na Cmentarzu Parafialnym w [[Zduny (gmina w województwie łódzkim)|Zdunach]].
W dniu 1 lipca 1945 r. [[Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych (Polska)|Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych]], [[Generał dywizji|gen. dyw.]] [[Tadeusz Komorowski|Tadeusz Bór-Komorowski]], zatwierdził pośmiertny awans por. Karasiewicza do stopnia kapitana służby stałej piechoty{{Refn|''Dyplomy z ogłoszonymi awansami zdeponowano początkowo w archiwum Sztabu Naczelnego Wodza.''|grupa = uwaga}} z dniem 1 stycznia 1946 roku{{odn|Ciesielski|2008|s=316}}<ref>Rzeczpospolita Podchorążacka Nr 14 z listopada 1977 (biuletyn Koła Szkoły Podchorążych Piechoty w Londynie), s. 37.</ref>. Za swą postawę podczas kampanii wrześniowej Henryk Karasiewicz został również odznaczony [[Order Virtuti Militari|Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari]] przez władze Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (Dz.Pers. NW PSZ nr 3 z 25 VII 1947 r.){{odn|Ciesielski|2008|s=325}}.
== Awanse ==
* [[Plik:PL Epolet ppor.svg|35px]] [[podporucznik]] (15.10.1935){{odn|Rybka|Stepan|2003|s=8}}
* [[Plik:PL Epolet por.svg|35px]] [[porucznik]] (19.3.1939){{odn|Rybka|Stepan|2006|s=505}}
* [[Plik:PL Epolet kpt.svg|35px]] [[Kapitan (ranga)|kapitan]] (1.1.1946, pośmiertnie){{odn|Ciesielski|2008|s=316}}
== Ordery i odznaczenia ==
* [[Order Virtuti Militari|Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari]] za wojnę obronną 1939 – pośmiertnie, nr krzyża 11873{{odn|Ciesielski|2008|s=325}}
== Uwagi ==
Linia 65 ⟶ 66:
{{SORTUJ:Karasiewicz, Henryk}}
[[Kategoria:Porucznicy piechoty II Rzeczypospolitej]]
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (władze RP na uchodźstwie)]]
|
Aktualna wersja na dzień 01:31, 24 gru 2023
ppor. Henryk Karasiewicz | |
porucznik piechoty | |
Data urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1935–1939 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca plutonu |
Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa
|
Odznaczenia | |
Henryk Karasiewicz (ur. 25 stycznia 1913, zm. 16 września 1939) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Promowany na podporucznika został ze starszeństwem z dnia 15 października 1935 roku oraz 142. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1] i skierowany do służby w 14 pułku piechoty z Włocławka. Przydzielony początkowo jako młodszy oficer do 4 kompanii strzeleckiej[2], objął następnie dowodzenie plutonem w 8 kompanii[3]. W sierpniu i wrześniu 1938 roku przebywał na praktykach w Zbrojowni nr 2 w Warszawie. Do stopnia porucznika awansowany został ze starszeństwem z dnia 19 marca 1939 roku i 150. lokatą wśród oficerów piechoty[4][5]. Następnie objął dowodzenie plutonem w 5 kompanii strzeleckiej II batalionu 14 pułku piechoty[6][7].
Po ogłoszeniu mobilizacji został dowódcą 5 kompanii w II batalionie[8] i na jej czele wziął udział w walkach toczonych przez włocławski pułk na obszarze korytarza pomorskiego i podczas bitwy nad Bzurą.
Śmierć[edytuj | edytuj kod]
Poległ na polu chwały 16 września 1939 r. pod Strugienicami, podczas niemieckiego natarcia skierowanego na Urzecze (w trakcie tych walk 14 pułk piechoty zostawił na polu bitwy ok. 120 zabitych i 200 rannych)[9]. Podczas polskiego przeciwnatarcia dowodzona przez porucznika Karasiewicza 5 kompania, broniąca wówczas kanału w Strugienicach, pod naporem nieprzyjaciela została zmuszona do opuszczenia swoich pozycji i przejścia na południowy skraj wsi. Podczas tego odwrotu por. Henryk Karasiewicz poległ od pojedynczego strzału[a][11].
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
Pochowany został na Cmentarzu Parafialnym w Zdunach.
W dniu 1 lipca 1945 r. Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych, gen. dyw. Tadeusz Bór-Komorowski, zatwierdził pośmiertny awans por. Karasiewicza do stopnia kapitana służby stałej piechoty[b] z dniem 1 stycznia 1946 roku[8][12]. Za swą postawę podczas kampanii wrześniowej Henryk Karasiewicz został również odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari przez władze Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (Dz.Pers. NW PSZ nr 3 z 25 VII 1947 r.)[13].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari za wojnę obronną 1939 – pośmiertnie, nr krzyża 11873[13]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 8.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 295.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 298.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 505.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 97.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 564.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 300.
- ↑ a b c Ciesielski 2008 ↓, s. 316.
- ↑ Kraiński i Pekról 1992 ↓, s. 32.
- ↑ Frąckiewicz 2018 ↓, s. 49.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 220.
- ↑ Rzeczpospolita Podchorążacka Nr 14 z listopada 1977 (biuletyn Koła Szkoły Podchorążych Piechoty w Londynie), s. 37.
- ↑ a b Ciesielski 2008 ↓, s. 325.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 505.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Igor Kraiński, Jacek Pekról: 14 Pułk Piechoty. Wydawnictwo „Egros”, 1992. ISBN 83-85253-13-0.
- Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939. Wydawnictwo Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.
- portal Bohaterowie1939.pl karta poległego – por. Henryk Karasiewicz. [dostęp 2017-02-26].
- Martyrologia Ludności Powiatu Włocławskiego 1939–1945. [dostęp 2017-02-26].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Eugeniusz Frąckiewicz: Z Włocławka nad Bzurę. Dziennik z września 1939 roku. Warszawa: VEDA Sp. z o.o., 2018. ISBN 978-83-64109-43-0.