Przejdź do zawartości

Mieczysław Biernacki (żołnierz): Różnice pomiędzy wersjami

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m Zmiana nazwy kategorii: Kategoria:Podpułkownicy kawalerii II RP → Kategoria:Podpułkownicy kawalerii II Rzeczypospolitej (przy użyciu QRC)
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
Boty
1 385 679 edycji
m zamieniam magiczny ISBN na szablon
Linia 28: Linia 28:
Ukończył gimnazjum i austriacką szkołę kadetów{{r|ST}}{{r|TK}}. Był żołnierzem zawodowym w [[Armia Austro-Węgier|armii Austro-Węgier]]. Uczestniczył w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]].
Ukończył gimnazjum i austriacką szkołę kadetów{{r|ST}}{{r|TK}}. Był żołnierzem zawodowym w [[Armia Austro-Węgier|armii Austro-Węgier]]. Uczestniczył w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]].


W 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu [[porucznik]]a. W czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] służył w [[8 Pułk Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego|8 Pułku Ułanów]]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w [[Oddział II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego|Oddziale II Naczelnego Dowództwa]], a jego oddziałem macierzystym był wówczas 8 Pułk Ułanów<ref>''Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.'' Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 251, 556.</ref>{{r|TK}}. W 1920 roku awansował na [[rotmistrz]]a. 23 czerwca 1921 roku otrzymał przeniesienie do [[12 Pułk Ułanów Podolskich|12 Pułku Ułanów Podolskich]], w którym dowodził szwadronem<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 2 lipca 1921 roku, poz. 1077.</ref>. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 92. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku - kawalerii)<ref>Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 160.</ref>. 2 listopada 1923 roku został przydzielony z Biura Historycznego Sztabu Generalnego do 12 Pułku Ułanów Podolskich z jednoczesnym odkomenderowaniem do [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkoły Wojennej]] w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 69 z 1 listopada 1923 roku, s. 723.</ref>. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do [[Oddział IV Sztabu Generalnego WP|Oddziału IV Sztabu Generalnego]] na stanowisko referenta, pozostając oficerem nadetatowym 12 Pułku Ułanów Podolskich. 23 października 1925 roku został przesunięty do [[Wojskowe Biuro Historyczne|Biura Historycznego Sztabu Generalnego]] w Warszawie<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 592.</ref>. 3 maja 1926 roku awansował na [[major]]a ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Od stycznia 1926 roku do grudnia 1932 roku obowiązki służbowe łączył z funkcją [[Redaktor naczelny|redaktora naczelnego]] miesięcznika „[[Przegląd Kawaleryjski]]”{{r|CW}}. W 1927 roku został przeniesiony do [[7 Pułk Ułanów Lubelskich|7 Pułku Ułanów Lubelskich]] w Mińsku Mazowieckim na stanowisko dowódcy szwadronu<ref>''Rocznik Oficerski 1928'', Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 296, 341.</ref>. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy taktyki kawalerii<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 342.</ref>. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do [[10 Pułk Strzelców Konnych (II RP)|10 Pułku Strzelców Konnych]] w Łańcucie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 248. ''Rocznik Oficerski 1932'', Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 143, 664.</ref>. 26 stycznia 1934 roku otrzymał przeniesienie do [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X|Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X]] w Przemyślu na stanowisko referenta<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 10.</ref>. 7 czerwca 1934 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź-Miasto II na stanowisko komendanta<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 161. Witold Jarno, ''Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939'', Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo „Ibidem”, Łódź 2001, ISBN 83-88679-10-4, s. 170.</ref>. W 1937 roku po raz trzeci został przeniesiony do Wojskowego Biura Historycznego, w którym do wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] pełnił służbę na stanowisku kierownika referatu. Był wówczas jedynym oficerem kawalerii służby stałej w stopniu majora ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku<ref>Ryszard Rybka, Kamil Stepan, ''Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939'', Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, ISBN 9788371888991, s. 129, 494.</ref>.
W 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu [[porucznik]]a. W czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] służył w [[8 Pułk Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego|8 Pułku Ułanów]]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w [[Oddział II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego|Oddziale II Naczelnego Dowództwa]], a jego oddziałem macierzystym był wówczas 8 Pułk Ułanów<ref>''Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.'' Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 251, 556.</ref>{{r|TK}}. W 1920 roku awansował na [[rotmistrz]]a. 23 czerwca 1921 roku otrzymał przeniesienie do [[12 Pułk Ułanów Podolskich|12 Pułku Ułanów Podolskich]], w którym dowodził szwadronem<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 2 lipca 1921 roku, poz. 1077.</ref>. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 92. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku - kawalerii)<ref>Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 160.</ref>. 2 listopada 1923 roku został przydzielony z Biura Historycznego Sztabu Generalnego do 12 Pułku Ułanów Podolskich z jednoczesnym odkomenderowaniem do [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkoły Wojennej]] w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 69 z 1 listopada 1923 roku, s. 723.</ref>. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do [[Oddział IV Sztabu Generalnego WP|Oddziału IV Sztabu Generalnego]] na stanowisko referenta, pozostając oficerem nadetatowym 12 Pułku Ułanów Podolskich. 23 października 1925 roku został przesunięty do [[Wojskowe Biuro Historyczne|Biura Historycznego Sztabu Generalnego]] w Warszawie<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 592.</ref>. 3 maja 1926 roku awansował na [[major]]a ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Od stycznia 1926 roku do grudnia 1932 roku obowiązki służbowe łączył z funkcją [[Redaktor naczelny|redaktora naczelnego]] miesięcznika „[[Przegląd Kawaleryjski]]”{{r|CW}}. W 1927 roku został przeniesiony do [[7 Pułk Ułanów Lubelskich|7 Pułku Ułanów Lubelskich]] w Mińsku Mazowieckim na stanowisko dowódcy szwadronu<ref>''Rocznik Oficerski 1928'', Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 296, 341.</ref>. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy taktyki kawalerii<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 342.</ref>. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do [[10 Pułk Strzelców Konnych (II RP)|10 Pułku Strzelców Konnych]] w Łańcucie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 248. ''Rocznik Oficerski 1932'', Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 143, 664.</ref>. 26 stycznia 1934 roku otrzymał przeniesienie do [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X|Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X]] w Przemyślu na stanowisko referenta<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 10.</ref>. 7 czerwca 1934 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź-Miasto II na stanowisko komendanta<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 161. Witold Jarno, ''Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939'', Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo „Ibidem”, Łódź 2001, {{ISBN|83-88679-10-4}}, s. 170.</ref>. W 1937 roku po raz trzeci został przeniesiony do Wojskowego Biura Historycznego, w którym do wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] pełnił służbę na stanowisku kierownika referatu. Był wówczas jedynym oficerem kawalerii służby stałej w stopniu majora ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku<ref>Ryszard Rybka, Kamil Stepan, ''Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939'', Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, {{ISBN|9788371888991}}, s. 129, 494.</ref>.


Brał udział w [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] 1939, walczył na Lubelszczyźnie{{r|ST}}. Podczas [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupacji]] przebywał w Warszawie. W czasie wojny (co najmniej od stycznia 1942 roku{{r|ST}} do co najmniej [[Godzina „W”|Godziny „W”]], brał udział w [[Powstanie warszawskie|powstaniu]]{{r|W1944}}) czynnie działał w konspiracji niepodległościowej [[Związek Walki Zbrojnej|ZWZ]]-[[Armia Krajowa|AK]]. Służył w [[Struktura organizacyjna AK#Komenda Główna|Komendzie Głównej Armii Krajowej]], w [[Biuro Informacji i Propagandy|Biurze Informacji i Propagandy]]{{r|W1944}}. Kierował Wydziałem Redakcji Fachowych Pism Wojskowych (o kryptonimach liczbowych: „168”, „258”, „368”, „508”, „668”), który obejmował zespoły redakcyjne dwóch pism wojskowych: [[Insurekcja (miesięcznik)|„Insurekcji”]] i [[Żołnierz Polski|„Żołnierza Polskiego”]] (Biernacki był redaktorem „Insurekcji” od 1942 roku){{r|ST}}. Czasopisma te były przeznaczone dla młodszych oficerów podziemnej armii jako wydawnictwa szkoleniowe, omawiające sprawy z zakresu historyczno-wojskowego, w tym ostatnie wydarzenia z frontów. Między 1942 a 1944 rokiem awansował na podpułkownika. Po wojnie pozostał w kraju. Dalsze losy są nieznane{{r|ST}}.
Brał udział w [[kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] 1939, walczył na Lubelszczyźnie{{r|ST}}. Podczas [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupacji]] przebywał w Warszawie. W czasie wojny (co najmniej od stycznia 1942 roku{{r|ST}} do co najmniej [[Godzina „W”|Godziny „W”]], brał udział w [[Powstanie warszawskie|powstaniu]]{{r|W1944}}) czynnie działał w konspiracji niepodległościowej [[Związek Walki Zbrojnej|ZWZ]]-[[Armia Krajowa|AK]]. Służył w [[Struktura organizacyjna AK#Komenda Główna|Komendzie Głównej Armii Krajowej]], w [[Biuro Informacji i Propagandy|Biurze Informacji i Propagandy]]{{r|W1944}}. Kierował Wydziałem Redakcji Fachowych Pism Wojskowych (o kryptonimach liczbowych: „168”, „258”, „368”, „508”, „668”), który obejmował zespoły redakcyjne dwóch pism wojskowych: [[Insurekcja (miesięcznik)|„Insurekcji”]] i [[Żołnierz Polski|„Żołnierza Polskiego”]] (Biernacki był redaktorem „Insurekcji” od 1942 roku){{r|ST}}. Czasopisma te były przeznaczone dla młodszych oficerów podziemnej armii jako wydawnictwa szkoleniowe, omawiające sprawy z zakresu historyczno-wojskowego, w tym ostatnie wydarzenia z frontów. Między 1942 a 1944 rokiem awansował na podpułkownika. Po wojnie pozostał w kraju. Dalsze losy są nieznane{{r|ST}}.
Linia 34: Linia 34:
== Twórczość ==
== Twórczość ==
W [[Historia Polski (1918–1939)|okresie międzywojennym]] był autorem szeregu pozycji dotyczących historii wojskowości, m.in.:
W [[Historia Polski (1918–1939)|okresie międzywojennym]] był autorem szeregu pozycji dotyczących historii wojskowości, m.in.:
* książka ''Działania armii konnej Budiennego w kampanii polsko-rosyjskiej 1920 r, 26.V–20.VI 1920'', Warszawa, 1924, Wojskowy Instytut Naukowo-Historyczny, wydana ponownie w 2012 roku przez Wydawnictwo Tradytor – Krzysztof Klocek, Chełm, ISBN 978-83-63628-08-6{{r|KK}}
* książka ''Działania armii konnej Budiennego w kampanii polsko-rosyjskiej 1920 r, 26.V–20.VI 1920'', Warszawa, 1924, Wojskowy Instytut Naukowo-Historyczny, wydana ponownie w 2012 roku przez Wydawnictwo Tradytor – Krzysztof Klocek, Chełm, {{ISBN|978-83-63628-08-6}}{{r|KK}}
* ''Bitwa pod Równem''{{r|CW}}, [[Bellona (czasopismo)|Bellona]], 1927
* ''Bitwa pod Równem''{{r|CW}}, [[Bellona (czasopismo)|Bellona]], 1927
* ''Walki o sforsowanie Uborczy i Słuczy w kampanii polsko-rosyjskiej 1920 r.'', Przegląd Kawaleryjski, 1927
* ''Walki o sforsowanie Uborczy i Słuczy w kampanii polsko-rosyjskiej 1920 r.'', Przegląd Kawaleryjski, 1927

Wersja z 22:23, 29 lis 2016

Mieczysław Antoni Biernacki
Mieczysław
podpułkownik dyplomowany kawalerii podpułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

27 września 1891
Odessa

Przebieg służby
Lata służby

około 1914–1944

Siły zbrojne

cesarska i królewska Armia Wojsko Polskie

Jednostki

8 Pułk Ułanów
12 Pułk Ułanów Podolskich
Sztab Generalny
7 Pułk Ułanów Lubelskich
10 Pułk Strzelców Konnych
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X
Powiatowa Komenda Uzupełnień Łódź-Miasto
Biuro Informacji i Propagandy

Stanowiska

dowódca szwadronu
zastępca dowódcy pułku
referent kawalerii
komendant PKU
kierownik referatu
kierownik Wydziału Redakcji Fachowych Pism Wojskowych

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Mieczysław Antoni Biernacki ps. „Mieczysław” (ur. 27 września 1891 w Odessie, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, pracownik Wojskowego Biura Historycznego, redaktor naczelny miesięcznika „Przegląd Kawaleryjski”, podczas II wojny światowej w Komendzie Głównej AK – Biuro Informacji i Propagandy kierował Wydziałem Redakcji Fachowych Pism Wojskowych, która wydawała pisma szkoleniowe („Insurekcję” i „Żołnierza Polskiego”) dla młodszych oficerów podziemnej armii.

Życiorys

Ukończył gimnazjum i austriacką szkołę kadetów[1][2]. Był żołnierzem zawodowym w armii Austro-Węgier. Uczestniczył w I wojnie światowej.

W 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika. W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w 8 Pułku Ułanów. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Oddziale II Naczelnego Dowództwa, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 8 Pułk Ułanów[3][2]. W 1920 roku awansował na rotmistrza. 23 czerwca 1921 roku otrzymał przeniesienie do 12 Pułku Ułanów Podolskich, w którym dowodził szwadronem[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 92. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku - kawalerii)[5]. 2 listopada 1923 roku został przydzielony z Biura Historycznego Sztabu Generalnego do 12 Pułku Ułanów Podolskich z jednoczesnym odkomenderowaniem do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia[6]. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego na stanowisko referenta, pozostając oficerem nadetatowym 12 Pułku Ułanów Podolskich. 23 października 1925 roku został przesunięty do Biura Historycznego Sztabu Generalnego w Warszawie[7]. 3 maja 1926 roku awansował na majora ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Od stycznia 1926 roku do grudnia 1932 roku obowiązki służbowe łączył z funkcją redaktora naczelnego miesięcznika „Przegląd Kawaleryjski”[8]. W 1927 roku został przeniesiony do 7 Pułku Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckim na stanowisko dowódcy szwadronu[9]. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy taktyki kawalerii[10]. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11]. 26 stycznia 1934 roku otrzymał przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko referenta[12]. 7 czerwca 1934 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź-Miasto II na stanowisko komendanta[13]. W 1937 roku po raz trzeci został przeniesiony do Wojskowego Biura Historycznego, w którym do wybuchu II wojny światowej pełnił służbę na stanowisku kierownika referatu. Był wówczas jedynym oficerem kawalerii służby stałej w stopniu majora ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku[14].

Brał udział w kampanii wrześniowej 1939, walczył na Lubelszczyźnie[1]. Podczas okupacji przebywał w Warszawie. W czasie wojny (co najmniej od stycznia 1942 roku[1] do co najmniej Godziny „W”, brał udział w powstaniu[15]) czynnie działał w konspiracji niepodległościowej ZWZ-AK. Służył w Komendzie Głównej Armii Krajowej, w Biurze Informacji i Propagandy[15]. Kierował Wydziałem Redakcji Fachowych Pism Wojskowych (o kryptonimach liczbowych: „168”, „258”, „368”, „508”, „668”), który obejmował zespoły redakcyjne dwóch pism wojskowych: „Insurekcji” i „Żołnierza Polskiego” (Biernacki był redaktorem „Insurekcji” od 1942 roku)[1]. Czasopisma te były przeznaczone dla młodszych oficerów podziemnej armii jako wydawnictwa szkoleniowe, omawiające sprawy z zakresu historyczno-wojskowego, w tym ostatnie wydarzenia z frontów. Między 1942 a 1944 rokiem awansował na podpułkownika. Po wojnie pozostał w kraju. Dalsze losy są nieznane[1].

Twórczość

W okresie międzywojennym był autorem szeregu pozycji dotyczących historii wojskowości, m.in.:

  • książka Działania armii konnej Budiennego w kampanii polsko-rosyjskiej 1920 r, 26.V–20.VI 1920, Warszawa, 1924, Wojskowy Instytut Naukowo-Historyczny, wydana ponownie w 2012 roku przez Wydawnictwo Tradytor – Krzysztof Klocek, Chełm, ISBN 978-83-63628-08-6[16]
  • Bitwa pod Równem[8], Bellona, 1927
  • Walki o sforsowanie Uborczy i Słuczy w kampanii polsko-rosyjskiej 1920 r., Przegląd Kawaleryjski, 1927
  • Kawaleria, rozdział w dziele zbiorowym Dziesięciolecie odrodzenia polskiej siły zbrojnej 1918–1928, Warszawa, 1928
  • Kawalerja. Wykłady na I i II roczniku. Część 1–2, materiały do wykładów taktyki kawalerii wygłaszanych w Wyższej Szkole Wojennej, Warszawa, 1930, Wyższa Szkoła Wojenna,
  • Zagon na Koziatyn, Przegląd Kawaleryjski, 1938
  • Kawaleria powstania styczniowego, Przegląd Kawaleryjski, 1938

oraz szereg artykułów w Bellonie[8].

Ordery i odznaczenia

  1. ↑ a b c d e Lubelszczyzna – 1939 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-07-18].
  2. ↑ a b J. Gąsiorowski, płk.; Szef Biura Inspekcyj Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych: Opinie generała brygady Tadeusza Kutrzeby o oficerach Wyższej Szkoły Wojennej. 1931-12-07. [dostęp 2015-07-18].
  3. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 251, 556.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 2 lipca 1921 roku, poz. 1077.
  5. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 160.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 69 z 1 listopada 1923 roku, s. 723.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 110 z 23 października 1925 roku, s. 592.
  8. ↑ a b c d Biernacki Mieczysław Antoni. W: Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 45.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 296, 341.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 342.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 248. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 143, 664.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 10.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 161. Witold Jarno, Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939, Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo „Ibidem”, Łódź 2001, ISBN 83-88679-10-4, s. 170.
  14. ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, ISBN 978-83-7188-899-1, s. 129, 494.
  15. ↑ a b Powstańcze biogramy: Mieczysław Biernacki. [dostęp 2015-07-18].
  16. ↑ Mieczysław Antoni Biernacki: Informacja o wydaniu książki Działania armii konnej Budionnego w kampanii polsko-rosyjskiej 1920 r, 26.V–20.VI 1920. w.bibliotece.pl. [dostęp 2015-07-18].
{{Przypisy}} Nieprawidłowe pola: przypisy.

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Biernacki_(żołnierz)&oldid=47653023”