Przejdź do zawartości

Millet: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Addbot (dyskusja | edycje)
m Bot: Przenoszę linki interwiki (22) do Wikidata, są teraz dostępne do edycji na d:q845763
m usuwanie szablonu {{Niewolnictwo}}
 
(Nie pokazano 16 wersji utworzonych przez 15 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
{{Inne znaczenia}}
'''System milletów''' – porządek prawny w [[imperium osmańskie|państwie osmańskim]], określający prawa i obowiązki ludności niemuzułmańskiej. Zasadniczo każdej z podbitych nacji pozostawiano dość znaczną swobodę co do wyznania i kultury, jednakże nakładany był na nie większy [[podatek]], niż na ludność muzułmańską. Co do zasady zamykane były możliwości awansu społecznego w tureckiej armii i administracji.
{{dopracować|źródła=2021-04}}
'''System milletów''' – porządek prawny w [[Imperium Osmańskie|państwie osmańskim]], określający prawa i obowiązki ludności niemuzułmańskiej. Zasadniczo każdej z podbitych nacji pozostawiano dość znaczną swobodę co do wyznania i kultury, jednakże nakładany był na nie większy [[podatek]] niż na ludność muzułmańską. Co do zasady zamykane były możliwości awansu społecznego w tureckiej armii i administracji.


Każdy millet posiadał [[suweren (feudalizm)|suwerena]] o dość szerokich kompetencjach, [[etnarcha|etnarchę]] (gr. ethnarchos - władca narodu). Najczęściej był nim przywódca religijny (np. [[prawosławie|prawosławny]] [[Patriarcha Konstantynopola]]), który podlegał bezpośrednio [[sułtan]]owi. Millety miały sporo władzy – ustanawiały własne prawa, zbierały i rozdzielały własne podatki. Wszystko czego od nich wymagano, to lojalność wobec [[imperium osmańskie|Imperium]].
Każdy millet posiadał [[suweren (feudalizm)|suwerena]] o dość szerokich kompetencjach, [[etnarcha|etnarchę]] (gr. ἐθνάρχης - władca narodu). Najczęściej był nim przywódca religijny (np. [[prawosławie|prawosławny]] [[Patriarcha Konstantynopola]]), który podlegał bezpośrednio [[sułtan]]owi. Millety miały sporo władzy – ustanawiały własne prawa, zbierały i rozdzielały własne podatki. Wszystko, czego od nich wymagano, to lojalność wobec [[Imperium Osmańskie|Imperium]].


Gdy członek jednego milletu popełnił przestępstwo przeciwko członkowi innego, stosowano prawo strony poszkodowanej, lecz nadrzędny status panującej większości islamskiej zapewniało w każdym sporze z udziałem [[muzułmanin]]a zastosowanie praw [[szariat]]u.
Gdy członek jednego milletu popełnił przestępstwo przeciwko członkowi innego, stosowano prawo strony poszkodowanej, lecz nadrzędny status panującej większości islamskiej zapewniał w każdym sporze z udziałem [[muzułmanin]]a zastosowanie praw [[szariat]]u.

Do [[XIX w.]] głównymi milletami były: grecki ([[Rum millet]]), [[Żydzi|żydowski]] i [[Ormianie|ormiański]]. Licznie reprezentowane były też mniejszości: [[katolicyzm|katolicka]], [[karaimi|karaimska]] i [[samarytanie|samarytańska]].


Do [[XIX wiek|XIX w.]] głównymi milletami były: grecki ([[Rum millet]]), [[Żydzi|żydowski]] i [[Ormianie|ormiański]]. Licznie reprezentowane były też mniejszości: [[katolicyzm|katolicka]], [[karaimi|karaimska]] i [[samarytanie|samarytańska]]. Funkcjonował również [[Arumuni|arumuński]] [[Ullah millet]].
[[Kategoria:Imperium Osmańskie]]
[[Kategoria:Imperium Osmańskie]]
[[Kategoria:Historia prawa]]

Aktualna wersja na dzień 12:39, 17 kwi 2024

System milletów – porządek prawny w państwie osmańskim, określający prawa i obowiązki ludności niemuzułmańskiej. Zasadniczo każdej z podbitych nacji pozostawiano dość znaczną swobodę co do wyznania i kultury, jednakże nakładany był na nie większy podatek niż na ludność muzułmańską. Co do zasady zamykane były możliwości awansu społecznego w tureckiej armii i administracji.

Każdy millet posiadał suwerena o dość szerokich kompetencjach, etnarchę (gr. ἐθνάρχης - władca narodu). Najczęściej był nim przywódca religijny (np. prawosławny Patriarcha Konstantynopola), który podlegał bezpośrednio sułtanowi. Millety miały sporo władzy – ustanawiały własne prawa, zbierały i rozdzielały własne podatki. Wszystko, czego od nich wymagano, to lojalność wobec Imperium.

Gdy członek jednego milletu popełnił przestępstwo przeciwko członkowi innego, stosowano prawo strony poszkodowanej, lecz nadrzędny status panującej większości islamskiej zapewniał w każdym sporze z udziałem muzułmanina zastosowanie praw szariatu.

Do XIX w. głównymi milletami były: grecki (Rum millet), żydowski i ormiański. Licznie reprezentowane były też mniejszości: katolicka, karaimska i samarytańska. Funkcjonował również arumuński Ullah millet.