Przejdź do zawartości

Stanisław Lorentz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
drobne redakcyjne
uzupełnienie, drobne merytoryczne
Linia 23: Linia 23:


== Życiorys ==
== Życiorys ==
Egzamin maturalny zdał w [[Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie]], po czym rozpoczął studia na [[Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego|Wydziale Filozoficznym]] [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]]. Ukończył studia z zakresu [[Historia sztuki|historii sztuki]]<ref name=":1">{{Cytuj |autor = Andrzej Cereniewicz |tytuł = Cmentarze ewangelickie w Warszawie: przewodnik praktyczny |data = 2011 |data dostępu = 2023-04-25 |isbn = 978-83-931773-3-2 |miejsce = Warszawa |s = 45 |oclc = 820482758}}</ref>. W 1924 obronił doktorat<ref name=":1" /> na temat twórczości [[Efraim Szreger|Efraima Szregera]].
Dzieciństwo i młodość spędził w Warszawie<ref name="Ciborska84"/>. [[Egzamin maturalny]] zdał w [[Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie]], po czym rozpoczął studia na [[Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego|Wydziale Filozoficznym]] [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]]. Ukończył studia z zakresu [[Historia sztuki|historii sztuki]]<ref name=":1">{{Cytuj |autor = Andrzej Cereniewicz |tytuł = Cmentarze ewangelickie w Warszawie: przewodnik praktyczny |data = 2011 |data dostępu = 2023-04-25 |isbn = 978-83-931773-3-2 |miejsce = Warszawa |s = 45 |oclc = 820482758}}</ref>. W 1924 obronił doktorat<ref name=":1" /> na temat twórczości [[Efraim Szreger|Efraima Szregera]].


Karierę zawodową rozpoczął w [[II Rzeczpospolita|II RP]]. W latach 1929–1935 był konserwatorem zabytków [[województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|województwa wileńskiego]] i [[Województwo nowogródzkie (II Rzeczpospolita)|nowogródzkiego]]. Po rezygnacji ze stanowiska był wykładowcą [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie]]. W latach 1936–1982 (z przerwą w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]]) pełnił funkcję dyrektora [[Muzeum Narodowe w Warszawie|Muzeum Narodowego w Warszawie]].
Karierę zawodową rozpoczął w [[II Rzeczpospolita|II RP]]. W latach 1926−1929 pracował w [[Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego|Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego]]<ref name="Ciborska84">{{Cytuj pismo | nazwisko = Ciborska | imię = Elżbieta | tytuł = Lorentz Wielki | czasopismo = Stolica | strony = 86 | data = marzec−kwiecień 2024}}</ref>. W latach 1929–1935 był konserwatorem zabytków [[województwo wileńskie (II Rzeczpospolita)|województwa wileńskiego]] i [[Województwo nowogródzkie (II Rzeczpospolita)|nowogródzkiego]]. Po rezygnacji ze stanowiska był wykładowcą [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie]]. W 1935 wrócił do stolicy, gdzie został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora [[Muzeum Narodowe w Warszawie|Muzeum Narodowego w Warszawie]]<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Ciborska | imię = Elżbieta | tytuł = Lorentz Wielki | czasopismo = Stolica | strony = 85 | data = marzec−kwiecień 2024}}</ref>. W latach 1936–1982 (z przerwą w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]]) pełnił funkcję jego dyrektora. Mieszkał w służbowym mieszkaniu znajdującym się na parterze gmachu muzeum<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Ciborska | imię = Elżbieta | tytuł = Lorentz Wielki | czasopismo = Stolica | strony = 83 | data = marzec−kwiecień 2024}}</ref>.


W [[Obrona Warszawy (1939)|czasie obrony Warszawy]] i podczas [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupacji niemieckiej]] zasłużył się w [[Grabież polskich dóbr kultury w czasie II wojny światowej|akcji ratowania dóbr kultury polskiej]] i najcenniejszych zabytków znajdujących się w [[Warszawa|Warszawie]]<ref name="Encyklopedia">{{cytuj książkę | tytuł = [[Encyklopedia Warszawy]] | wydawca = [[Wydawnictwo Naukowe PWN]] | miejsce = Warszawa | data = 1994 | strony = 438 | isbn = 83-01-08836-2}}</ref>. Po [[Kapitulacja Warszawy (1939)|kapitulacji Warszawy]] pełnił funkcję łącznika [[Prezydent miasta stołecznego Warszawy|prezydenta Warszawy]] [[Stefan Starzyński|Stefana Starzyńskiego]] przy niemieckim Komendancie Miasta Warszawy, którym został gen. [[Friedrich von Cochenhausen]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Łącznicy polscy przy wojskach niemieckich | czasopismo = [[Warszawski Dziennik Narodowy]] | wolumin = 262 | strony = 1 | data = 2 października 1939 | url = http://ebuw.uw.edu.pl/publication/106384}}</ref>. Był zastępcą dyrektora Departamentu Oświaty i Kultury [[Delegatura Rządu na Kraj|Delegatury Rządu na Kraj]] [[Czesław Wycech|Czesława Wycecha]] oraz kierownikiem działu kultury w [[Kierownictwo Walki Cywilnej|Kierownictwie Walki Cywilnej]]<ref name="Ciborska86" />. W 1942 dzięki jego staraniom niemieckie władze odstąpiły od planu zniszczenia [[Pomnik Jana Kilińskiego w Warszawie|pomnika Jana Kilińskiego]], wyrażając zgodę na jego zdeponowanie w podziemiach Muzeum Narodowego<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Pawłowicz | imię = Henryk | tytuł = Okupacyjne dzieje samorządu Warszawy | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | data = 1974 | strony = 121–122}}</ref>. W 1943 na podstawie monografii [[Natolin (Warszawa)|Natolina]] uzyskał na tajnym [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]] stopień [[Habilitacja|doktora habilitowanego]]<ref name="Ciborska86">{{Cytuj pismo | nazwisko = Ciborska | imię = Elżbieta | tytuł = Lorentz Wielki | czasopismo = Stolica | strony = 86 | data = marzec−kwiecień 2024}}</ref>.
W [[Obrona Warszawy (1939)|czasie obrony Warszawy]] i podczas [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupacji niemieckiej]] zasłużył się w [[Grabież polskich dóbr kultury w czasie II wojny światowej|akcji ratowania dóbr kultury polskiej]] i najcenniejszych zabytków znajdujących się w [[Warszawa|Warszawie]]<ref name="Encyklopedia">{{cytuj książkę | tytuł = [[Encyklopedia Warszawy]] | wydawca = [[Wydawnictwo Naukowe PWN]] | miejsce = Warszawa | data = 1994 | strony = 438 | isbn = 83-01-08836-2}}</ref>. Po [[Kapitulacja Warszawy (1939)|kapitulacji Warszawy]] pełnił funkcję łącznika [[Prezydent miasta stołecznego Warszawy|prezydenta Warszawy]] [[Stefan Starzyński|Stefana Starzyńskiego]] przy niemieckim Komendancie Miasta Warszawy, którym został gen. [[Friedrich von Cochenhausen]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Łącznicy polscy przy wojskach niemieckich | czasopismo = [[Warszawski Dziennik Narodowy]] | wolumin = 262 | strony = 1 | data = 2 października 1939 | url = http://ebuw.uw.edu.pl/publication/106384}}</ref>. Był zastępcą dyrektora Departamentu Oświaty i Kultury [[Delegatura Rządu na Kraj|Delegatury Rządu na Kraj]] [[Czesław Wycech|Czesława Wycecha]] oraz kierownikiem działu kultury w [[Kierownictwo Walki Cywilnej|Kierownictwie Walki Cywilnej]]<ref name="Ciborska86" />. W 1942 dzięki jego staraniom niemieckie władze odstąpiły od planu zniszczenia [[Pomnik Jana Kilińskiego w Warszawie|pomnika Jana Kilińskiego]], wyrażając zgodę na jego zdeponowanie w podziemiach Muzeum Narodowego<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Pawłowicz | imię = Henryk | tytuł = Okupacyjne dzieje samorządu Warszawy | wydawca = Państwowe Wydawnictwo Naukowe | miejsce = Warszawa | data = 1974 | strony = 121–122}}</ref>. W 1943 na podstawie monografii [[Natolin (Warszawa)|Natolina]] uzyskał na tajnym [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]] stopień [[Habilitacja|doktora habilitowanego]]<ref name="Ciborska86">{{Cytuj pismo | nazwisko = Ciborska | imię = Elżbieta | tytuł = Lorentz Wielki | czasopismo = Stolica | strony = 86 | data = marzec−kwiecień 2024}}</ref>.
Linia 36: Linia 36:


== Życie prywatne ==
== Życie prywatne ==
Pochodził z rodziny [[Luteranizm|luterańskiej]] pochodzenia [[Szwecja|szwedzkiego]]. Był synem [[Karol Ludwik Lorentz|Karola Ludwika Lorentza]] (1869–1930) i jego żony Marii z Schoenów (1875–1969), luteranów<ref name=":0">{{IPSB| tytuł = Ludwik (Karol Ludwik) Lorentz| id = karol-ludwik-lorentz-1869-1930-pedagog-i-filolog | wolumin = XVII| data = 1972| data dostępu = 2022-09-02}}</ref>. Choć był niewierzący<ref>{{Cytuj |autor=Anna Małgorzata Pycka|tytuł=Powróćmy do rozmowy... 12 spotkań z Warszawą w tle|wydawca=Wydawnictwo LTW|miejsce=Łomianki|data=2015|s=37|isbn=978-83-7565-422-6}}</ref>, zachował do końca życia związki z [[Kościół Ewangelicko-Augsburski w Rzeczypospolitej Polskiej|Kościołem Ewangelicko-Augsburskim]] (luterańskim) – był m.in. jednym z pomysłodawców [[Muzeum Reformacji Polskiej w Mikołajkach]]<ref>{{Cytuj |tytuł = Jubileusz 40-lecia Muzeum Reformacji Polskiej |data dostępu = 2022-09-01 |opublikowany = Luteranie.pl |url = https://luteranie.pl/nowosci/jubileusz_40_lecia_muzeum_reformacji_polskiej,1134.html}}</ref>.
Pochodził z rodziny [[Luteranizm|luterańskiej]] pochodzenia [[Szwecja|szwedzkiego]], zajmującej się [[Kapelusznictwo|kapelusznictwem]]<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Ciborska | imię = Elżbieta | tytuł = Lorentz Wielki | czasopismo = Stolica | strony = 83, 84 | data = marzec−kwiecień 2024}}</ref>. Był synem [[Karol Ludwik Lorentz|Karola Ludwika Lorentza]] (1869–1930) i jego żony Marii z Schoenów (1875–1969), luteranów<ref name=":0">{{IPSB| tytuł = Ludwik (Karol Ludwik) Lorentz| id = karol-ludwik-lorentz-1869-1930-pedagog-i-filolog | wolumin = XVII| data = 1972| data dostępu = 2022-09-02}}</ref>. Choć był niewierzący<ref>{{Cytuj |autor=Anna Małgorzata Pycka|tytuł=Powróćmy do rozmowy... 12 spotkań z Warszawą w tle|wydawca=Wydawnictwo LTW|miejsce=Łomianki|data=2015|s=37|isbn=978-83-7565-422-6}}</ref>, zachował do końca życia związki z [[Kościół Ewangelicko-Augsburski w Rzeczypospolitej Polskiej|Kościołem Ewangelicko-Augsburskim]] (luterańskim) – był m.in. jednym z pomysłodawców [[Muzeum Reformacji Polskiej w Mikołajkach]]<ref>{{Cytuj |tytuł = Jubileusz 40-lecia Muzeum Reformacji Polskiej |data dostępu = 2022-09-01 |opublikowany = Luteranie.pl |url = https://luteranie.pl/nowosci/jubileusz_40_lecia_muzeum_reformacji_polskiej,1134.html}}</ref>.


Miał troje rodzeństwa: Zygmunta, Zofię i Halinę<ref name=":0" />. Jego żoną była Irena z Nasfeterów<ref>Irena Nasfeter Lorentz (1903−1983), pochowana na
Miał troje rodzeństwa: Zygmunta, Zofię i Halinę<ref name=":0" />. Jego żoną była Irena z Nasfeterów<ref>Irena Nasfeter Lorentz (1903−1983) (zm. 1983)</ref name="Ciborska88">, pochowana na
cmentarzu ewangelicko-augsburskim, kwatera Al4-1-25 – zob. [https://www.findagrave.com/memorial/170445491/irena-lorentz informację w serwisie findagrave.com].</ref>. Ich córkami były historyk literatury [[Alina Kowalczykowa]] i socjolog [[Irena Nowak]].
cmentarzu ewangelicko-augsburskim, kwatera Al4-1-25 – zob. [https://www.findagrave.com/memorial/170445491/irena-lorentz informację w serwisie findagrave.com].</ref>. Ich córkami były historyk literatury [[Alina Kowalczykowa]] i socjolog [[Irena Nowak]].


Wersja z 17:59, 14 maj 2024

Stanisław Lorentz
Ilustracja
Stanisław Lorentz ok. 1978
Data i miejsce urodzenia

28 kwietnia 1899
Radom

Data i miejsce śmierci

15 marca 1991
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie

Zawód, zajęcie

historyk sztuki, muzeolog

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie (1936–1939, 1945–1982), poseł na Sejm PRL IV kadencji (1965–1969)

Partia

Stronnictwo Demokratyczne

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Wawrzyn Akademicki Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Multimedia w Wikimedia Commons
Stanisław Lorentz podczas przedstawiania sprawozdania rocznego z działalności Towarzystwa Przyjaciół Warszawy, 24 lutego 1964
Stanisław Lorentz w Muzeum Narodowym w Warszawie, lata 60.
Stanisław Lorentz (pierwszy z lewej) podczas uroczystości zakończenia pierwszego etapu odbudowy Zamku Królewskiego, 19 lipca 1974
Grób Stanisława Lorentza na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie

Stanisław Lorentz, ps. Bukowski (ur. 28 kwietnia 1899 w Radomiu, zm. 15 marca 1991 w Warszawie) − polski historyk sztuki, muzeolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1935–1982 dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie, kierownik działu kultury i sztuki Departamentu Oświaty i Kultury Biura Delegata Rządu na Kraj[1], poseł na Sejm PRL IV kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość spędził w Warszawie[2]. Egzamin maturalny zdał w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, po czym rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył studia z zakresu historii sztuki[3]. W 1924 obronił doktorat[3] na temat twórczości Efraima Szregera.

Karierę zawodową rozpoczął w II RP. W latach 1926−1929 pracował w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego[2]. W latach 1929–1935 był konserwatorem zabytków województwa wileńskiego i nowogródzkiego. Po rezygnacji ze stanowiska był wykładowcą Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W 1935 wrócił do stolicy, gdzie został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora Muzeum Narodowego w Warszawie[4]. W latach 1936–1982 (z przerwą w czasie II wojny światowej) pełnił funkcję jego dyrektora. Mieszkał w służbowym mieszkaniu znajdującym się na parterze gmachu muzeum[5].

W czasie obrony Warszawy i podczas okupacji niemieckiej zasłużył się w akcji ratowania dóbr kultury polskiej i najcenniejszych zabytków znajdujących się w Warszawie[6]. Po kapitulacji Warszawy pełnił funkcję łącznika prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego przy niemieckim Komendancie Miasta Warszawy, którym został gen. Friedrich von Cochenhausen[7]. Był zastępcą dyrektora Departamentu Oświaty i Kultury Delegatury Rządu na Kraj Czesława Wycecha oraz kierownikiem działu kultury w Kierownictwie Walki Cywilnej[8]. W 1942 dzięki jego staraniom niemieckie władze odstąpiły od planu zniszczenia pomnika Jana Kilińskiego, wyrażając zgodę na jego zdeponowanie w podziemiach Muzeum Narodowego[9]. W 1943 na podstawie monografii Natolina uzyskał na tajnym Uniwersytecie Warszawskim stopień doktora habilitowanego[8].

W 1945 rozpoczął współpracę z nowymi władzami i wrócił na stanowisko dyrektora Muzeum Narodowego[10]. W latach 1945–1951 stał na czele Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków, a w 1947 został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Od roku 1949 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, od 1952 członkiem korespondentem, od 1964 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk[11]. W 1949 był delegatem Krajowej Rady Obrońców Pokoju na Kongres Obrońców Pokoju w Paryżu[12]. Był ekspertem UNESCO ds. ochrony zabytków. Był szczególnie zaangażowany w sprawę odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie[13]. W 1952 wraz z Bogusławem Leśnodorskim otrzymał zespołową nagrodę państwową II stopnia[14]. Był pomysłodawcą, założycielem i pierwszym prezesem utworzonego w 1963 Towarzystwa Przyjaciół Warszawy[15]. W 1976 otrzymał dyplom Ministra Spraw Zagranicznych Stefana Olszowskiego[16].

Od 1937 związany z Klubem Demokratycznym w Wilnie, następnie z powołanym w 1939 Stronnictwem Demokratycznym. Był członkiem Rady Naczelnej partii w latach 1961–1965, a w latach 1965–1969 z jej ramienia sprawował mandat posła na Sejm PRL[15].

Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 4, miejsce 25)[17][18].

Życie prywatne

Pochodził z rodziny luterańskiej pochodzenia szwedzkiego, zajmującej się kapelusznictwem[19]. Był synem Karola Ludwika Lorentza (1869–1930) i jego żony Marii z Schoenów (1875–1969), luteranów[20]. Choć był niewierzący[21], zachował do końca życia związki z Kościołem Ewangelicko-Augsburskim (luterańskim) – był m.in. jednym z pomysłodawców Muzeum Reformacji Polskiej w Mikołajkach[22].

Miał troje rodzeństwa: Zygmunta, Zofię i Halinę[20]. Jego żoną była Irena z Nasfeterów[23]. Ich córkami były historyk literatury Alina Kowalczykowa i socjolog Irena Nowak.

Publikacje

  • Natolin (1948, 1970)
  • B. Bellotto a Varsovie (1955)
  • Dzieje Muzeum Narodowego w Warszawie (1962)
  • Pałac Prymasowski (1982)
  • Walka o Zamek 1939−1980 (1986)[6]

Ordery i odznaczenia

Upamiętnienie

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Waldemar Grabowski, Polska Tajna Administracja Cywilna 1940–1945, Warszawa 2003, s. 238.
  2. ↑ a b Elżbieta Ciborska. Lorentz Wielki. „Stolica”, s. 86, marzec−kwiecień 2024. 
  3. ↑ a b Andrzej Cereniewicz, Cmentarze ewangelickie w Warszawie: przewodnik praktyczny, Warszawa 2011, s. 45, ISBN 978-83-931773-3-2, OCLC 820482758 [dostęp 2023-04-25].
  4. ↑ Elżbieta Ciborska. Lorentz Wielki. „Stolica”, s. 85, marzec−kwiecień 2024. 
  5. ↑ Elżbieta Ciborska. Lorentz Wielki. „Stolica”, s. 83, marzec−kwiecień 2024. 
  6. ↑ a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 438. ISBN 83-01-08836-2.
  7. ↑ Łącznicy polscy przy wojskach niemieckich. „Warszawski Dziennik Narodowy”. 262, s. 1, 2 października 1939. 
  8. ↑ a b Elżbieta Ciborska. Lorentz Wielki. „Stolica”, s. 86, marzec−kwiecień 2024. 
  9. ↑ Henryk Pawłowicz: Okupacyjne dzieje samorządu Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 121–122.
  10. ↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 211. ISBN 978-83-280-3725-0.
  11. ↑ Członkowie PAN: Skorowidz
  12. ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 92 (1481), 9 kwietnia 1949, s. 1.
  13. ↑ Jerzy S. Majewski. Batalia o odbudowę. „Stolica”, s. 12, marzec-kwiecień 2021. 
  14. ↑ „Dziennik Polski”, rok VIII, nr 174, (2637), s. 6.
  15. ↑ a b Elżbieta Ciborska. Lorentz Wielki. „Stolica”, s. 88, marzec−kwiecień 2024. 
  16. ↑ „Dziennik Polski”, r. XXXII, nr 165 (10037), s. 2.
  17. ↑ Cmentarz Ewangelicko-Augsburski: WŁADYSŁAW LORENTZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-26].
  18. ↑ Andrzej Cereniewicz: Cmentarze ewangelickie w Warszawie. Przewodnik praktyczny. Warszawa: Wydawnictwo FotoArtPrint, 2011, s. 45. ISBN 978-83-931773-3-2.
  19. ↑ Elżbieta Ciborska. Lorentz Wielki. „Stolica”, s. 83, 84, marzec−kwiecień 2024. 
  20. ↑ a b Ludwik (Karol Ludwik) Lorentz, [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [online], Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny [dostęp 2022-09-02]. Wersja drukowana: Polski Słownik Biograficzny, t. XVII, Instytut Historii PAN, 1972.
  21. ↑ Anna Małgorzata Pycka, Powróćmy do rozmowy... 12 spotkań z Warszawą w tle, Łomianki: Wydawnictwo LTW, 2015, s. 37, ISBN 978-83-7565-422-6.
  22. ↑ Jubileusz 40-lecia Muzeum Reformacji Polskiej [online], Luteranie.pl [dostęp 2022-09-01].
  23. ↑ Irena Nasfeter Lorentz (1903−1983) (zm. 1983)</ref name="Ciborska88">, pochowana na cmentarzu ewangelicko-augsburskim, kwatera Al4-1-25 – zob. informację w serwisie findagrave.com.
  24. ↑ Z okazji srebrnego jubileuszu Polski Ludowej. Dekoracja zasłużonych działaczy najwyższymi odznaczeniami. „Dziennik Polski”. Rok XXV, Nr 170 (7906), s. 1, 4, 19 lipca 1969 r. Kraków. [dostęp 2023-05-02]. 
  25. ↑ PRL. Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (1944) Polonia Restituta I klasy i nadania − prof. S. Lorentz [online], Archiwum Numizmatyczne, ceny monet, medali, banknotów i odznaczeń. Antykwariatu Numizmatycznego. Najdroższe monety (niemczyk.pl) [dostęp 2023-12-11].
  26. ↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 („w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”).
  27. ↑ M.P. z 1947 r. nr 149, poz. 894 („za zasługi położone w zabezpieczeniu arcydzieł kultury polskiej”).
  28. ↑ Olgierd Budrewicz: My, z Warszawy. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1976, s. 124.
  29. ↑ M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 306 („za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej”).
  30. ↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450 – Uchwała Rady Państwa z dnia 14 stycznia 1955 r. nr 0/126 – na wniosek Prezesa Polskiej Akademii Nauk.
  31. ↑ Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
  32. ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 2, 20 lutego 1960, s. 2.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Lorentz&oldid=73775933”