Paul Müller: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne techniczne |
link |
||
| Linia 16: | Linia 16: | ||
'''Paul Hermann Müller''' (ur. [[12 stycznia]] [[1899]] w [[Olten]] w kantonie [[Solura (kanton)|Solura]], zm. [[12 października]] [[1965]] w [[Bazylea|Bazylei]]) – [[Szwajcaria|szwajcarski]] chemik, laureat [[Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny|Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii]] w 1948 roku. |
'''Paul Hermann Müller''' (ur. [[12 stycznia]] [[1899]] w [[Olten]] w kantonie [[Solura (kanton)|Solura]], zm. [[12 października]] [[1965]] w [[Bazylea|Bazylei]]) – [[Szwajcaria|szwajcarski]] chemik, laureat [[Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny|Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii]] w 1948 roku. |
||
Po uzyskaniu tytułu doktora pracował dla [[J.R. Geigy A.G.]] w Bazylei. W 1935 roku rozpoczął opracowywanie środka owadobójczego, który zwalczałby większość szkodliwych [[Owady|owadów]] będąc neutralnym dla środowiska. W założeniach środek ten miał być tani w produkcji oraz chemicznie stabilny. Jesienią 1939 roku Müller otrzymał DDT, który znany był już od 1873 roku, lecz nie miał żadnego praktycznego zastosowania. W tym samym roku przeprowadzono pierwsze testy z użyciem DDT na owadach, które potwierdziły wysoką skuteczność tego środka. DDT znalazł zastosowanie nie tylko w rolnictwie, ale także w innych dziedzinach gospodarki, m.in. przyczynił się do zatrzymania epidemii [[Tyfus plamisty|tyfusu plamistego]]. W 1969 roku użyto około 450 tys. ton tego środka. W 1940 uzyskał na niego patent szwajcarski, w kolejnych latach w innych krajach. |
Po uzyskaniu tytułu doktora pracował dla [[J.R. Geigy A.G.]] w Bazylei. W 1935 roku rozpoczął opracowywanie środka owadobójczego, który zwalczałby większość szkodliwych [[Owady|owadów]] będąc neutralnym dla środowiska. W założeniach środek ten miał być tani w produkcji oraz chemicznie stabilny. Jesienią 1939 roku Müller otrzymał [[dichlorodifenylotrichloroetan]] (DDT), który znany był już od 1873 roku, lecz nie miał żadnego praktycznego zastosowania. W tym samym roku przeprowadzono pierwsze testy z użyciem DDT na owadach, które potwierdziły wysoką skuteczność tego środka. DDT znalazł zastosowanie nie tylko w rolnictwie, ale także w innych dziedzinach gospodarki, m.in. przyczynił się do zatrzymania epidemii [[Tyfus plamisty|tyfusu plamistego]]. W 1969 roku użyto około 450 tys. ton tego środka. W 1940 uzyskał na niego patent szwajcarski, w kolejnych latach w innych krajach. |
||
W 1948 roku otrzymał nagrodę Nobla „za odkrycie wysokiej skuteczności DDT w zwalczaniu niektórych stawonogów”. |
W 1948 roku otrzymał nagrodę Nobla „za odkrycie wysokiej skuteczności DDT w zwalczaniu niektórych stawonogów”. |
||
Wersja z 13:02, 26 sty 2022
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
chemik |
Paul Hermann Müller (ur. 12 stycznia 1899 w Olten w kantonie Solura, zm. 12 października 1965 w Bazylei) – szwajcarski chemik, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii w 1948 roku.
Po uzyskaniu tytułu doktora pracował dla J.R. Geigy A.G. w Bazylei. W 1935 roku rozpoczął opracowywanie środka owadobójczego, który zwalczałby większość szkodliwych owadów będąc neutralnym dla środowiska. W założeniach środek ten miał być tani w produkcji oraz chemicznie stabilny. Jesienią 1939 roku Müller otrzymał dichlorodifenylotrichloroetan (DDT), który znany był już od 1873 roku, lecz nie miał żadnego praktycznego zastosowania. W tym samym roku przeprowadzono pierwsze testy z użyciem DDT na owadach, które potwierdziły wysoką skuteczność tego środka. DDT znalazł zastosowanie nie tylko w rolnictwie, ale także w innych dziedzinach gospodarki, m.in. przyczynił się do zatrzymania epidemii tyfusu plamistego. W 1969 roku użyto około 450 tys. ton tego środka. W 1940 uzyskał na niego patent szwajcarski, w kolejnych latach w innych krajach.
W 1948 roku otrzymał nagrodę Nobla „za odkrycie wysokiej skuteczności DDT w zwalczaniu niektórych stawonogów”.
W późniejszych latach ujawniły się negatywne dla środowiska naturalnego skutki stosowania DDT i jego użycie zostało w znacznym stopniu ograniczone.
Bibliografia
- The Nobel Prize in Physiology or Medicine 1948 Paul Müller. Nobelprize.org. [dostęp 2011-06-04].
