Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Magnusson/publikacja: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Ludwig Senfl
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:

http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwig_Senfl&action=edit&redlink=1

[[Plik:Ludwig senfl.jpg|thumb|Portret Ludwiga Senfla]]
'''Ludwig Senfl''' (ur. w 1486 roku, zm. pomiędzy 2 grudnia 1542 a 10 sierpnia 1543) - [[Szwajcaria|szwajcarski]] kompozytor epoki [[renensans|renasansu]] działający na terenie [[Niemcy|Niemiec]]. Zapewniał muzykę na dworze [[Maksymilian I Habsburg|cesarza Maksymiliana I]], rozpowszechnił styl szkoły flamandzkiej na terenie Niemiec. Był uczniem [[Heinrich Isaac|Heinricha Isaaca]].

==Dzieła Senfla==
Senfl nie był oryginalny w swoich dziełach zarówno świeckich jak i kościelnych. Większość z nich budował na schematach szkoły flamandzkiej rozwiniętej przez kompozytorów z poprzedniego pokolenia, szczególnie [[Josquin des Prés|Josquina]]. Jakkolwiek Senfl miał talent w komponowaniu melodii, które są bardzo ciepłe i liryczne. Jego muzyka była popularna w Niemczech przez cały XVII wiek.

Jego dorobek sakralny to [[Msza (muzyka)|msze]], [[motet]]y, [[nieszpory]], i [[Magnificat]]. Z technicznego punktu widzenia, jego muzyka ma wiele przestarzałych w tamtych czasach struktur jak np. ''[[Cantus firmus]]'' czy [[Izorytmia|izorytmii]].
Jakkolwiek, część jego utworów jest zbudowana na zasadzie melodii głównej równoległej przesuniętej o tercję lub sekstę.

Senfl napisał wiele charakterystycznych pieśni niemieckich (tzw. ''lieder'') większość z nich była świecka (sakralne były napisane głównie dla Księcia Pruskiego). Jego pieśni były bardzo różnorodne: jedne były bardzo proste operate na ''cantus firmus'', inne bardziej złożone w formie [[kanon]]u czy [[quodlibet]]ów.

==Bibliografia==
*Martin Bente, "Ludwig Senfl", ''The New Grove Dictionary of Music and Musicians'', ed. Stanley Sadie. 20 vol. London, Macmillan Publishers Ltd., 1980. ISBN 1-56159-174-2
*Martin Bente/Clytus Gottwald: "Ludwig Senfl", Grove Music Online ed. L. Macy (Accessed July 4, 2005), [http://www.grovemusic.com (subscription access)]
*[[Gustave Reese]], ''Music in the Renaissance''. New York, W.W. Norton & Co., 1954. ISBN 0-393-09530-4

==Linki zewnętrzne==
*[http://senfl.co.uk/index.html "Szwajcarski Orfeusz" - Ludwig Sennfl] {{lang|en}}
*[http://magnatune.com/artists/albums/farallon-senfl/ Muzyka Senfla wykonana przez Farallon Recorder Quartet] {{lang|en}}
*[http://www.acc.umu.se/~akadkor/early/IVH_Senfl_Ludwig.html Darmowe mp3 z muzyką Senfla] {{lang|en}}

* [http://www1.cpdl.org/wiki/index.php/Ludwig_Senfl Nuty do utworów Heinricha Senfla] z bazy [[Choral Public Domain Library]] {{lang|en}}
* [http://imslp.org/wiki/Category:Senfl,_Ludwig Nuty do utworów Ludwiga Senfla] z bazy [[International Music Score Library Project]] {{lang|en}}

[[cs:Ludwig Senfl]]
[[da:Ludwig Senfl]]
[[de:Ludwig Senfl]]
[[en:Ludwig Senfl]]
[[et:Ludwig Senfl]]
[[eo:Ludwig Senfl]]
[[fr:Ludwig Senfl]]
[[it:Ludwig Senfl]]
[[he:לודוויג זנפל]]
[[nl:Ludwig Senfl]]
[[ja:ルートヴィヒ・ゼンフル]]
[[no:Ludwig Senfl]]
[[ru:Зенфль, Людвиг]]
[[fi:Ludwig Senfl]]
[[sv:Ludwig Senfl]]





http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Non_nobis&action=edit&redlink=1
http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Non_nobis&action=edit&redlink=1


Wersja z 18:37, 7 cze 2012

http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Non_nobis&action=edit&redlink=1

Non nobis to krótki hymn w języku łacińskim, używany jako modlitwa jak również jako wyraz pokory. Jego tekst to pierwsze linijki Psalmu 115:

Łacina j. polski (Tłum. Jana Kochanowskiego)

Non nobis, non nobis, Domine
Sed nomini tuo da gloriam.

Nie nam, nasz Panie, stworzeniu podłemu,
Ale czyń sławę imieniowi swemu![1]

"Non Nobis" był używany przez Templariuszy podczas wypraw krzyżowych. Shakespeare użył słów hymnu w sztuce Henryk V kiedy król rozkazał śpiew "Non Nobis" oraz Te Deum po wygranej bitwie pod Agincourt. W adaptacji sztuki przez Kenneth Branagha, została użyta wersja hymnu ułożona przez Patrick Doylea.

Non Nobis, Domine! jest oficjalnym hymnem Craigholme Girls School w Glasgow oraz The High School For Girls w Gloucester.

  1. ↑ http://literat.ug.edu.pl/jkpsalm/116.htm

Linki zewnętrzne

http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dulwich_College&action=edit&redlink=1

Budynki Dulwich College
Plik:DulwichCollUniforms.JPG
Uczniowie Dulwich College w mundurkach

Dulwich College to prywatna, męska szkoła średnia położona w południowym Londynie. Założona została w 1619 roku przez wiktoriańskiego aktora Edwarda Alleyna. Dziś, uczy się w niej około 1500 chłopców w wieku od 2 do 19 lat, (z czego 120 korzysta z internatu), co czyni ją jedną z największych szkół w Wielkiej Brytanii. Dulwich College ma wysokie osiągnięcia akademickie i często jest wymieniana w dziesiątce najlepszych szkół w Wielkiej Brytanii. Co rocznie, na 200 zdających egzaminy A-levels, 120 uczniów ma 100% punktów. W ostatnich latach, co roku od 40 do 50 absolwentów, kontynuuje naukę na University of Cambridge oraz University of Oxford.[1] W skład szkoły wchodzą trzy biblioteki, 17 laboratoriów, teatr, liczne warsztaty artystyczne oraz galeria sztuki Dulwich Picture Gallery zawierająca kolekcję obrazów należącą do Stanisława Augusta Poniatowskiego.[2][3]

Szkoła przykłada też dużą wagę do sportu. Posiada 12 boisk do gry w rugby, 10 boisk do piłki nożnej, 10 placów do gry w krykieta i 9 zadaszonych kortów tenisowych, sztuczną bieżnię, basen, siłownię i przystań wioślarską na Tamizie.[4]

Absolwentami Dulwich są m.in. malarz Stanhope Alexander Forbes, aktorzy Chiwetel Ejiofor, Rupert Penry-Jones, pisarze Raymond Chandler, Michael Ondaatje, Graham Swift, P.G. Wodehouse, politycy i filozofowie Nigel Farage, George Edward Moore, W.K.C. Guthrie

Ze względu na położenie w centrum Londynu i stare budownictwo, na terenie Dulwich College kręcono wiele filmów. Były to m.in. Harry Potter, Tomb Raider czy Legalna blondynka.

  1. ↑ Tatler Schools Guide
  2. ↑ http://www.dulwich.org.uk/college/academic/subjects
  3. ↑ http://elondyn.co.uk/turystyka,miejsce,381
  4. ↑ http://www.dulwich.org.uk/college/college-life/sport/facilities

Linki zewnętrzne


http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Chambersburg_(Pensylwania)&action=edit&redlink=1

Plac Memorial Square w centrum Chambersburg

Chambersburg jest amerykańskim miastem w południowej części Pensylwanii. Miasto położone jest 21 km na północ od Marylandu i linii Masona-Dixona i 84 km na południowy-wschód od Harrisburg. Miasto jest stolicą hrabstwa Franklin. W 2010 roku jego populacja wynosiła 20 268 mieszkańców.[1] Początki osadnictwa w mieście sięgają roku 1730, kiedy to na rzekach Conococheague Creek oraz Falling Spring Creek płynących dziś przez centrum miasta, wybudowano wiatraki wodne. Chambersburg był jedynym większym miastem Unii, spalonym przez Konfederatów podczas wojny secesyjnej.[2]

Chambersburg leży przy Lincoln Highway łączącą Nowy Jork z San Francisco.

  1. ↑ Table 4: Annual Estimates of the Population for Incorporated Places in Pennsylvania, Listed Alphabetically: April 1, 2000 to July 1, 2008, U.S. Census Bureau, 2009. Retrieved July 1, 2009.
  2. ↑ Joanne E. Morvay: Chambersburg's rich war history, Pa. town rebuilt after burning in the Civil War. [w:] Hartford Courant [on-line]. 13 stycznia, 2005. [dostęp 2008-10-31]. (ang.).

http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pomnik_II_Wojny_%C5%9Awiatowej&action=edit&redlink=1

Pomnik w 2007 roku
Widok z lotu ptaka na Pomnik II Wojny Światowej. W tle widać Lincoln Memorial

Pomnik II Wojny Światowej jest pomnikiem zadedykowanym Amerykanom, którzy walczyli zbrojnie, jak również cywilom, podczas II wojny światowej. Składa się z 56 filarów i pary łuków, otaczających plac z fontanną w centrum. Pomnik znajduje się w National Mall w Waszyngtonie w pomiędzy Pomnikiem Lincolna a Pomnikiem Waszyngtona.

Został otwarty 29 kwietnia 2004.[1] Zarządzany jest przez National Park Service.[2] Każdego roku pomnik odwiedza ponad 4.4 miliona osób.[3]

  1. ↑ National WWII Memorial
  2. ↑ World War II Memorial (U.S. National Park Service)
  3. ↑ http://www.nationalmall.org/sites-subpage-ww2.php


http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pigmalion_(opera)&action=edit&redlink=1 Pigmalion to jednoaktowa opera (acte de ballet) napisana przez Jean-Philippe Rameau. Premiera opery odbyła się 27 Sierpnia 1748 roku w Operze Paryskiej. Libretto do opery jest autorstwa Ballot de Savot. Pigmalion jest uznawany za najlepsze jednoaktowe dzieło Rameau. Jean-Philippe Rameau spędził na napisanie Pigmaliona osiem dni.

Obsada

Rola Rodzaj głosu Obsada podczas pierwszej premiery [1]
(Conductor: - )
Pigmalion haute-contre Pierre Jélyotte
L'Amour soprano
Céphise soprano
La statue soprano Marie Fel

Streszczenie

Opera oparta jest na historii mitycznego Pigmaliona, opisanego przez Owidiusza w Metamorfozach. W wersji Rameau i de Sovota, rzeźbiarz Pigmalion tworzy piękną figurę, której wyznaje miłość. Jego narzeczona, Céphise, chce zwrócić na siebie uwagę, jednak zostaje odrzucona przez Pigmaliona, który prosi Wenus, o ożywienie jego figury. W magiczny sposób, figura ożywa i zaczyna tańczyć. Wszyscy bohaterowie radują się i wychwalają siłę miłości. Wenus znajduje innego ukochanego dla odrzuconej przez rzeźbiarza Céphise.

Nagrania

  • Pygmalion Orchestre de chambre des Concerts Lamoureux, Marcel Couraud (Archiv Produktion, recorded 1962)
  • Pigmalion La Petite Bande, Sigiswald Kuijken (Deutsche Harmonia Mundi, 1981)
  • Pigmalion English Bach Festival Singers and Orchestra, Nicholas McGegan (Erato, 1984)
  • Pigmalion Les Arts Florissants, William Christie (Harmonia Mundi, 1992)
  • Pygmalion Concert Royal, James Richman (Centaur, 2010)

Źródła

  • Girdlestone, Cuthbert, Jean-Philippe Rameau: His Life and Work, New York: Dover, 1969 (paperback edition)
  • Holden, Amanda (Ed.), The New Penguin Opera Guide, New York: Penguin Putnam, 2001. ISBN 0-14-029312-4
  • Sadler, Graham, ed., The New Grove French Baroque Masters Grove/Macmillan, 1988
  1. ↑ Amadeus Almanac (27 August 1748), accessed 12 November 2009


http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tkanka_mi%C4%99kka&action=edit&redlink=1

Mikroskopowe zdjęcie tkanki miękkiej ze ścięgna. Barwienie hematoksyliną i eozyną

Tkanka miękka to w anatomii tkanka, która łączy, wspiera, lub otacza narządy organizmu, i nie jest tkanką kostną. Z do tkanek miękkich zalicza się: ścięgna, więzadła, skóra, elementy tkanki łącznej, tkankę tłuszczową, błonę maziową, mięśnie, nerwy, naczynia krwionośne.[1]

Budowa

Komórki budujące tkankę miekką są bardzo nawodnione, a charakterystycznym substancjami występującymi wewnątrz macierzy pozakomórkowej tkanki miękkiej są: kolagen oraz elastyna. Komórkami odpowiedzialnymi za tworzenie tkanki miękkiej są fibroblasty.[2]

  1. ↑ Definition at National Cancer Institute
  2. ↑ Szablon:Cite book


http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mercersburg_(Pensylwania)&action=edit&redlink=1 Mercersburg to miasto i okręg w hrabstwie Franklin w stanie Pensylwania, 117 km na południowy-zachód od Harrisburga. W 1900 roku miasto liczyło 956 mieszkańców, a w 1910 już 1410. Podczas cenzusu w 2000 roku mieszkało tu 1540 osób.

Geografia

Miasteczko znajduje się na południu stanu Pensylwania, niedaleko historycznej Linii Masona-Dixona stanowiącej dziś granicę pomiędzy stanem Maryland. Niedaleko miasta przechodzi droga międzystanowa nr 81.

Edukacja

Okręg Mercersburg podlega pod Tuscarora School District. Miasto słynie ze szkoły średniej Mercersburg Academy, które ma bogatą tradycję sportową. Jej mury opuściło 48 olimpijczyków, z czego 9 wywalczyło złote medale. W latach 80. Mercersburg miało bardzo dobre zaplecze pływackie, dzięki czemu dwoje uczniów: Betsy Mitchell oraz Melvin Steward, wygrali olimpijskie złoto.

Ostatnio, Mercersburg ma znaczne osiągnięcia sportowe w biegach przełajowych.

Ludzie związani z Mercersburg

Linki zewnętrzne



http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Claude_Balbastre&action=edit&redlink=1

Portret Claude Balbastre ze zbiorów muzeum w Dijon
Podpis Claude Balbastre

Claude Balbastre (ur. 8 grudnia 1724, Dijon, zm. 9 maja 1799, w Paryżu) - francuski kompozytor tworzący w epoce baroku. Swoje dzieła pisał głównie na organy, klawesyn, oraz fortepian. Był bardzo znanym kompozytorem w czasach w których żył.

Życie

Szablon:Audio box

Claude Balbastre urodził się w Dijon w 1724. Dokładna data urodzenia kompozytora była tematem dyskusji, aż do odnalezienia metryki chrztu, w której widniała data 8 grudnia 1724.[1]

Balbastre był 16-tym dzieckiem w rodzinie. Pierwsze lekcje muzyki pobierał od ojca, który był kościelnym organistom. Następnie uczył się pod opieką Claude Rameau, brata słynnego kompozytora Jean-Philippe Rameau.

W 1750 roku Balbastre przeniósł się do Paryża i został organistą w Kościele Saint Roch. Dzięki pomocy ze strony Jean-Philippe Rameau, Balbastre szybko stał się znany wśród paryskich wyższych sfer, dzięki zaczął grać w Concert Spirituel aż do 1782.[2]. Claude Balbastre był również organistą w Katedrze Notre-Dame, klawesynistą na królewskim dworze, gdzie uczył gry Marię Antoninę, oraz organistą hrabiego Prowansji Ludwika Stanisława Ksawerego de Bourbon, który później stał się królem Francji Ludwikiem XVIII.

Balbastre był tak popularny, że arcybiskup Paryża zabronił mu grania w kościele Saint Roch podczas niektórych nabożeństw, ponieważ kościół zawsze pękał w szwach, gdy grał Balbastre.

W 1763 ożenił się z Marie-Geneviève Hotteterre, wywodzącą się z rodziny muzyków. Podczas rewolucji francuskiejjego życie było zagrożone ze względu na koneksje z francuską arystokracją i dworem królewskim. Dostosował się jednak do sytuacji politycznej grając publicznie rewolucyjne pieśni i hymny na organach. Pod koniec życia stracił pracę muzyka. Zmarł w Paryży w 1799 roku.

Dzieła

Najbardziej znane kompozycje Balbastre'a to:

  • 14 koncertów organowych (do dziś przetrwał tylko jeden)
  • dwa zbiory utworów na klawesyn (z 1748 oraz z 1759)
  • cztery suity noëls variés na organy lub fortepian (1770).
  • Wariacje na temat Marsylianki: Marche des Marseillois et l’Air Ça-ira Arrangés pour le Forte Piano / Par le Citoyen C. Balbastre / Aux braves défenseurs de la République française l’an 1792 1er de la République
  1. ↑ Baptismal record of Claude Balbastre
  2. ↑ Sadie, S.(ed), The Norton/Grove Concise Encyclopaedia of Music, Norton, 1994, p.54

Linki zewnętrzne


http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cancionero_de_Palacio&action=edit&redlink=1

Strona z dzieła Cancionero de Palacio

Cancionero de Palacio (j. pol. Śpiewnik pałacowy) znany również jako Cancionero Musical de Palacio (CMP) lub Cancionero de Barbieri, jest manuskryptem zawierającym muzykę z okresu renesansu z terenów Hiszpanii. Utwory zawarte w zbiorze były komponowane przez około 40 lat: od ok. 1475 do początu XVI wieku, czyli za panowania Królów Katolickich

Manuskrypt

Opierając się na spisie treści znajdującym się na początku dzieła, można wnioskować, że oryginalnie, manuskrypt zawierał 548 utworów. Wiele z nich jednak zostało zagubionych lub zniszczonych przez co do dzisiejszych czasów przetrwało jedynie 458 dzieł. Mimo to, Cancionero de Palacio jest bezcennym zabytkiem renesansowej muzyki, przechowywanym w Bibliotece Królewskiej w Madrycie.

Manuskrypt był tworzony przez 9 różnych ludzi, którzy tworzyli go w 11 etapach.

Utwory

Większość z 458 utworów jest w języku kastylijskim. Jednakże kilka utworów jest napisane po łacinie, francusku, katalońsku czy po portugalsku. Pieśni są bardzo zróżnicowane. Znajdują się tam pieśni: romantyczne, religijne, satyryczne, burleski, polityczne, historyczne i wiele innych. Również ich styl jest bardzo różnorodny: od piosenek ludowych po bardzo złożone kompozycje. Większość dzieł to utwory jednogłosowe z akompaniamentem instrumentalnym, choć znaleźć można wiele polifonicznych dzieł na 2, 3 czy 4 głosy.

Najwięcej utworów jest autorstwa:

Canciero de Palacio dziś

Utowory zawarte w manuskrypcie są popularne wśród zespołów wykonujących muzykę dawną. Monograficzne albumy mają w swojej dyskografii zespoły takie jak: Hespèrion XXI, Ensemble Gilles Binchois, Ensemble Accentus, czy Musica Antiqua of London. Wiele utworów z Cancionero del Palacio (np. Dindirindin, Todos los bienes del mundo, Danza alta) wykonanych m.in przez Joculatores Upsalienses, stało się częścią ścieżki dźwiękowej gry Europa Universalis II.

Bibliografia

  • Michał Madaliński. Śpiewnik z lustracją w tle. „PODKOWIAŃSKI MAGAZYN KULTURALNY”. 58-59. 
  • Historia de la música española. Vol 2. Desde el Ars Nova hasta 1600. Samuel Rubio. Alianza Editorial. Madrid. 1983
  • Barbieri, Francisco Asenjo. Cancionero musical de los siglos XV y XVI. Real Academia de las Bellas Artes de San Fernando. 1890
  • Anglés, Higinio. La música en la corte de los Reyes Católicos, II, III, Polifonía profana: Cancionero Musical de Palacio (siglos XV-XVI), 2 vols. Monumentos de la Música Española, nos 5, 10. C.S.I.C. y Instituto Español de Musicología. Barcelona. 1947 y 1951.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Magnusson/publikacja&oldid=31573036”