kotwica

kotwica (język polski)

kotwica (1.1)

wymowa:

IPA: [kɔtˈfʲiʦ̑a], AS: [kotfʹica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przyrząd służący do unieruchomienia statku (czasem także innych pływających obiektów) przez zaczepienie o dno; zob. też kotwica w Wikipedii

(1.2) gw. mar. postój statku na redzie

(1.3) gw. więzienna: drut z zakończeniem w kształcie kotwicy, używany do kaleczenia przełyku

(1.4) gw. złodziejska: przyrząd złożony z kija bądź pręta oraz sznurka zakończonego hakiem, za pomocą którego wyciąga się przedmioty i odzież

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kotwica	kotwice
dopełniacz	kotwicy	kotwic
celownik	kotwicy	kotwicom
biernik	kotwicę	kotwice
narzędnik	kotwicą	kotwicami
miejscownik	kotwicy	kotwicach
wołacz	kotwico	kotwice

przykłady:

(1.1) Kotwicę wydobytego wraku ustawiono na pamiątkę na trawniku przez Urzędem Morskim.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

wyrazy pokrewne:

czas. kotwiczyć ndk.

rzecz. kotwicowisko n

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) anchor
• arabski: (1.1) مرساة
• bośniacki: (1.1) sidro
• chorwacki: (1.1) sidro n
• duński: (1.1) anker n
• francuski: (1.1) ancre ż
• hiszpański: (1.1) ancla ż
• interlingua: (1.1) ancora
• islandzki: (1.1) akkeri n
• niemiecki: (1.1) Anker m
• pruski: (1.1) ānkeris m
• rosyjski: (1.1) якорь m
• staropolski: (1.1) kotew
• turecki: (1.1) çıpa
• ukraiński: (1.1) якір m
• włoski: (1.1) ancora

źródła: