Saltar para o conteúdo

Umaro da Bulgária: diferenças entre revisões

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.
Conteúdo apagado Conteúdo adicionado
Linha 1: Linha 1:
{{Info/Monarca
'''Umor da Bulgária''' foi um imperador do primeiro [[Império Búlgaro]] que reinou em [[766]]. Foi antecedido no trono por [[Sabino da Bulgária]], e sucedido por [[Toktu da Bulgária]].
|nome =Umor da Bulgária
|título =[[Cã]] do [[Primeiro Império Búlgaro|Império Búlgaro]]
|imagem =
|legenda =
|reinado = {{dtlink|||766}}
|outrostítulos =
|nome completo =''Умор''
|antecessor =[[Sabino da Bulgária|Sabino]]
|sucessor =[[Toktu da Bulgária|Toktu]]
|herdeiro =
|consorte =
|filhos =
|dinastia =[[Clã Vokil|Vokil]]
|pai =
|mãe =
|nascimento ={{ca.}} {{dni|||731|si}}
|cidadenatal=
|morte ={{ca.}} {{morte|||765|||731}}
|cidademorte =
|sepultamento=
}}
'''Umor''' ({{lang-bg|Умор}}) foi o [[cã búlgaro]] em 766. De acordo com a [[Nominalia dos Cãs Búlgaros|''Nominalia'' dos Cãs Búlgaros]], Umor reinou por apenas 40 dias em 766 e pertencia ao [[clã Vokil]], o que faz dele um parente dos cãs [[Vinekh]] e, possivelmente, [[Kormisosh]]. As fontes bizantinas indicam que seu predecessor, [[Sabino da Bulgária|Sabino]], teria deixado a Bulgária a cargo de Umor, mas não entram em detalhes sobre seu curto reinado e nem sobre seu destino. Alguns acadêmicos especulam que ele, como seu antecessor, era o campeão do grupo que queria a paz com os bizantinos e que ele pode, como ele, ter fugido para o [[Império Bizantino]].


A compilação do século XVII dos [[Bulgária do Volga|búlgaros do Volga]], ''[[Ja'far Tarikh]]'', uma obra cuja autenticidade é disputada, apresenta Yumart (Umor) como sendo o idoso sogro do antigo cã Teles ([[Telec]]). Segundo esta fonte, Yumart depôs Sain (Sabino) e morreu logo em seguida.
== {{Ver também}} ==
* [[Anexo:Lista de reis da Bulgária|Lista de reis da Bulgária]]


{{Clear}}
{{esboço-Bulgária}}


== Ver também ==
{{DEFAULTSORT:Umor Bulgaria}}
* [[Guerras de Constantino V]]
[[Categoria:Reis da Bulgária|*]]
{{s-start}}
[[Categoria:Mortos em 766]]
{{s-hou|[[Clã Vokil]]||?||?}}
{{s-bef|antes=[[Sabino da Bulgária|Sabino]]}}
{{s-ttl|titulo=[[Cã búlgaro]]|anos=766}}
{{s-aft|depois=[[Toktu da Bulgária|Toktu]]}}
{{end}}

== Bibliografia ==
{{Refbegin|2}}
* Mosko Moskov, ''Imennik na bălgarskite hanove (novo tălkuvane)'', Sofia 1988.
* Jordan Andreev, Ivan Lazarov, Plamen Pavlov, ''Koj koj e v srednovekovna Bălgarija'', Sofia 1999.
* (fonte primária), Bahši Iman, ''[[Ja'far Tarikh]]'', vol. III, Orenburg 1997.
{{Refend}}

[[Categoria:Reis da Bulgária]]
[[Categoria:Búlgaros do século VIII]]
[[Categoria:Búlgaros do século VIII]]
[[Categoria:Nascidos no século VIII]]
[[Categoria:Mortos no século VIII]]

Revisão das 19h47min de 30 de setembro de 2013

Umor da Bulgária
do Império Búlgaro
Reinado 766
Antecessor(a) Sabino
Sucessor(a) Toktu
Nascimento c. 731
Morte c. 765 (34 anos)
Nome completo Умор
Dinastia Vokil

Umor (em búlgaro: Умор) foi o cã búlgaro em 766. De acordo com a Nominalia dos Cãs Búlgaros, Umor reinou por apenas 40 dias em 766 e pertencia ao clã Vokil, o que faz dele um parente dos cãs Vinekh e, possivelmente, Kormisosh. As fontes bizantinas indicam que seu predecessor, Sabino, teria deixado a Bulgária a cargo de Umor, mas não entram em detalhes sobre seu curto reinado e nem sobre seu destino. Alguns acadêmicos especulam que ele, como seu antecessor, era o campeão do grupo que queria a paz com os bizantinos e que ele pode, como ele, ter fugido para o Império Bizantino.

A compilação do século XVII dos búlgaros do Volga, Ja'far Tarikh, uma obra cuja autenticidade é disputada, apresenta Yumart (Umor) como sendo o idoso sogro do antigo cã Teles (Telec). Segundo esta fonte, Yumart depôs Sain (Sabino) e morreu logo em seguida.

Ver também

Umaro da Bulgária
Nascimento:  ? Morte:  ?
Precedido por:
Sabino
Cã búlgaro
766
Sucedido por:
Toktu

Bibliografia

  • Mosko Moskov, Imennik na bălgarskite hanove (novo tălkuvane), Sofia 1988.
  • Jordan Andreev, Ivan Lazarov, Plamen Pavlov, Koj koj e v srednovekovna Bălgarija, Sofia 1999.
  • (fonte primária), Bahši Iman, Ja'far Tarikh, vol. III, Orenburg 1997.