Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κομητεία της Τρίπολης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κομητεία της Τρίπολης
Comitatus Tripolitanus
1102 – 1289


Έμβλημα

Τοποθεσία {{{κοινό_όνομα}}}
H Κομητεία της Τρίπολης (COYNTY OF TRIPOLI)
Πρωτεύουσα Τορτόζα (1102-1109), Τρίπολη (1109-1289)
Θρησκεία Ρωμαιοκαθολικισμός
Πολίτευμα Μοναρχία
Ιστορία
 -  Ίδρυση
 -  Κατάλυση

Η Κομητεία της Τρίπολης (1109 - 1289) ήταν το τελευταίο από τα Σταυροφορικά κράτη.[1] Ιδρύθηκε στη σημερινή Τρίπολη στον βόρειο Λίβανο όπου υπήρχε ιθαγενής πληθυσμός Χριστιανών, Δρούζων και Μουσουλμάνων.[1][2] Όταν οι Σταυροφόροι ιδιαίτερα Φράγκοι κατέλαβαν την περιοχή (1109), ο Βερτράνδος της Τουλούζης ανακηρύχτηκε ο πρώτος Κόμης της Τρίπολης ως υποτελής του Βαλδουίνου Α΄ της Ιερουσαλήμ. Η Κομητεία της Τρίπολης ιδρύθηκε όχι με αυστηρά κληρονομικά κριτήρια αλλά με βάση παράγοντες όπως η στρατιωτική δύναμη και οι διαπραγματεύσεις. Οι Μαμελούκοι και ο Σουλτάνος Καλαγούν που κυβερνούσε το Κάιρο κατέλαβε την κομητεία (1189), από τότε προσαρτήθηκε στο Μαμελουκικό Σουλτανάτο της Αιγύπτου.[1]

Δημιουργία της Κομητείας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ραϋμόνδος Δ΄ της Τουλούζης ήταν ένας από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους Σταυροφόρους.[3] Η Α΄ Σταυροφορία απέτυχε αλλά οι Σταυροφόροι εξασφάλισαν τις κατακτήσεις τους στην Εγγύς Ανατολή, δημιούργησαν την Κομητεία της Έδεσσας, το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ και το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας.[4] Η Τρίπολη ήταν στρατηγικό σημείο με το οποίο συνδέθηκαν οι Γάλλοι στον νότο και οι Νορμανδοί στον βορρά, ήταν μία περιοχή εξαιρετικά εύφορη.[5] Ο Ραϋμόνδος Δ΄ κατέλαβε την Ταρτούς (1102) και προετοιμάστηκε με βετεράνους από την εκστρατεία του 1101 να καταλάβει την Τρίπολη (1103).[3][6] Σε μία φυσική κορυφογραμμή με το όνομα Όρος Πελεγκρίνο και σε απόσταση περίπου τρία χιλιόμετρα από την Τρίπολη ο Ραϋμόνδος Δ΄ ξεκίνησε την κατασκευή ενός μεγάλου κάστρου με το οποίο ξεκίνησε επιθέσεις στην Τρίπολη. Ο Ραϋμόνδος Δ΄ απέτυχε και πέθανε προτού καταλάβει το λιμάνι (25 Φεβρουαρίου 1105).

Ο εξάδελφός και συνοδός του Ραϋμόνδου Δ΄ Γουλιέλμος του Σερδάνια είχε την υποστήριξη του Ταγκρέδου της Γαλιλαίας αλλά η διαδοχή στην Τρίπολη αμφισβητήθηκε από τον νόθο γιο του Ραϋμόνδου Δ΄ Βερτράνδο της Τουλούζης.[7] Ο Βερτράνδος με την υποστήριξη του Βαλδουίνου Α΄ της Ιερουσαλήμ έφτασε στην περιοχή με έναν μεγάλο στόλο από τη Δημοκρατία της Γένοβας.[3] Ο Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ προσπάθησε να κλείσει ειρήνη, έδωσε στον Γουλιέλμο τη βόρεια Τρίπολη με τον όρο να δίνει φόρο υποτέλειας στον Ταγκρέδο, ο Βερτράνδος κράτησε τη βόρεια Τρίπολη ως υποτελής του Βαλδουίνου Α΄.[4] Οι ενωμένες χριστιανικές δυνάμεις κατέλαβαν την Τρίπολη (12 Ιουλίου 1109) ολοκληρώνοντας την κατάκτηση του βασιλείου της Ιερουσαλήμ.[3] Ο Γουλιέλμος χτυπήθηκε από ένα βέλος και πέθανε, ο Βερτράνδος ανακηρύχτηκε ο πρώτος κόμης της Τρίπολης χωρίς αντίπαλο.[7]

Χρυσά νομίσματα της Κομητείας της Τρίπολης.

Η Κομητεία της Τρίπολης επεκτάθηκε με κριτήρια τα παλιά Βυζαντινά σύνορα και τις κατακτήσεις στις μάχες, μπορούσε να ελέγξει όλη την ακτή από τη Μαράκλεα στα βόρεια μέχρι τη Βηρυτό στον νότο, εσωτερικά επεκτάθηκε μέχρι το Κρακ των Ιπποτών. Η εύφορη αγροτική γη στο εσωτερικό της κομητείας ήταν γνωστή σαν "Λα Μποκέ".[8] Η κομητεία διαιρέθηκε σε "ηγεμονίες" με βάση τα λιμάνια, η ίδια η κομητεία της Τρίπολης περιείχε το λιμάνι της Τρίπολης, τα προάστια του και την εχθρική περιοχή του Μοντφέραντ στα ανατολικά.[3] Το ένα τέταρτο της γης γύρω από την Τρίπολη δόθηκε σαν πληρωμή στη Γένοβα για τις στρατιωτικές της υπηρεσίες, ο Γενοβέζος στρατηγός Γουλιέλμο Εμπριάκο πήρε σαν δώρο την πόλη Τζουμπαίλ.[3]

Ο Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ δεν μπορούσε να ελέγξει άμεσα την κομητεία παρά τη συνεισφορά του, η κομητεία του έδινε φόρο υποτέλειας και εκείνος με τη σειρά του την υποστήριζε σε περίοδο ταραχών.[3] Με την κατοχή μίας στενής παραλιακής λωρίδας η οροσειρά είχε τον ρόλο μίας φυσικής αμυντικής γραμμής για την Τρίπολη, τα κάστρα οικοδομήθηκαν για να εξασφαλίσουν τα περάσματα στα βουνά.[8] Οι Μουσουλμανικές δυνάμεις επιτέθηκαν στην Κομητεία της Τρίπολης από τα ανατολικά της σύνορα, ο Ραϋμόνδος Β΄ της Τρίπολης έχασε το Μοντφέραντ.[3][5] Οι Μουσουλμανικές δυνάμεις ενισχύθηκαν σημαντικά με τους Ασασίνους, για να ενισχύσει την άμυνα της κομητείας απέναντι στον Ιμαντεντίν Ζενγκί ο Ραϋμόνδος Β΄ παραχώρησε στους Ιωαννίτες Ιππότες εκτάσεις στα σύνορα.[9] Η άμυνα ενισχύθηκε σημαντικά τη δεκαετία του 1150 όταν οι Ναΐτες Ιππότες έγιναν κύριοι στην παραλιακή Ταρτούς.[10][11]

Πόλεμοι με τους Σελτζούκους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σταυροφορικό νόμισμα της Κομητείας της Τρίπολης (1230).

Η κομητεία της Τρίπολης όπως όλες οι κομητείες του βασιλείου της Ιερουσαλήμ αναγνώρισαν στα θρησκευτικά θέματα κυρίαρχο τον πατριάρχη της Ιερουσαλήμ. Ο Πονς της Τρίπολης συμμάχησε ωστόσο με την Αντιόχεια και αναγνώρισε την επικυριαρχία του πατριάρχη της Αντιόχειας, αγνόησε ακόμα και τις απειλές του πάπα.[3] Ο Βερτράνδος σαν υποτελής των βασιλέων της Ιερουσαλήμ αναγκάστηκε να πολεμήσει εναντίον των Σελτζούκων. Ο Τούρκος στρατηγός Μαουντούντ ίμπν Άλτουν Τας επιτέθηκε στην Αντιόχεια και την Έδεσσα Μεσοποταμίας, ο Βερτράνδος και ο Βαλδουίνος Α΄ βάδισαν στα βόρεια για να υποστηρίξουν τους χριστιανούς (1111). Στη Μάχη της Σαϊζάρ που ακολούθησε συμμάχησαν με τον Ταγκρέδο και την Κομητεία της Έδεσσας και υπερασπίστηκαν επιτυχώς το βασίλειο από τους Τούρκους. Ακολούθησε νέα επίθεση των Σελτζούκων (1119) αλλά ο Πονς της Τρίπολης και ο Βαλδουίνος Β΄ της Ιερουσαλήμ τους απέκρουσαν ξανά επιτυχώς στη "μάχη του Χαμπ". Ο Πονς της Τρίπολης βάδισε εναντίον των Σελτζούκων που επιτέθηκαν στην Έδεσσα και πολιόρκησαν την Αζάζ (1125), ο Πονς, ο Βαλδουίνος Β΄ και ο κόμης της Έδεσσας έριξαν στην παγίδα τους Τούρκους και τους νίκησαν. Ένας ισχυρός σεισμός έπληξε την περιοχή (29 Ιουνίου 1170), πολλά κάστρα όπως το Κρακ των Ιπποτών και ο Καθεδρικός ναός της Αγίας Μαρίας στην Τρίπολη καταστράφηκαν.[12] Ο ισχυρός σεισμός του 1170 είχε σαν αποτέλεσμα να ακολουθήσει ειρήνη ανάμεσα στον Νουρεντίν Ζενγκί και την κομητεία.[13]

Βερτράνδος της Τουλούζης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλφόνσος Ιορδάνης ήταν γιος του Ραϋμόνδου Δ΄ από την τρίτη σύζυγο του Ελβίρα της Καστίλης, κόμισσα της Τουλούζης, γεννήθηκε στην Τρίπολη αλλά μεγάλωσε στη Γαλλία.[14] Ο Αλφόνσος Ιορδάνης ενώθηκε με τη Β΄ Σταυροφορία η οποία ξεκίνησε με στόχο την ανακατάληψη της κομητείας της Έδεσσας από τους Τούρκους, πέθανε στην Καισάρεια πιθανότατα δηλητηριασμένος (1148).[12] Άφησε έναν νόθο γιο τον Βερτράνδο της Τουλούζης που συνέχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Τρίπολη. Ο εγγονός του Βερτράνδου Ραϋμόνδος Β΄ της Τρίπολης (1115–1152) συμμάχησε με τους εχθρούς του Νουρεντίν Ζενγκί και Ουμούρ της Δαμασκού για να αντιμετωπίσει τον ξάδελφο του Βερτράνδο. Οι Τουρκικές δυνάμεις που είχαν βρεθεί πρόσφατα σε μάχη με τον Ραϋμόνδο Β΄ στην πολιορκία της Δαμασκού επιτέθηκαν στο "κάστρο του Αρίμα".[9] Ο Βερτράνδος της Τουλούζης συνελήφθη και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε Μουσουλμανικές φυλακές, απελευθερώθηκε με την επέμβαση του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄ Κομνηνού.[12] Ο Ραϋμόνδος Β΄ ανέκτησε την Αρίμα και δολοφονήθηκε από τους Ασασίνους, καταγράφεται ως το πρώτο θύμα της οργάνωσης αυτής που δεν ήταν Μουσουλμάνος.[3]

Βοημούνδος Ζ΄ της Τρίπολης και Ναΐτες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τοποθεσία της Σταυροφορικής Κομητείας της Τρίπολης.

Ο Βοημούνδος Ζ΄ της Τρίπολης (1261- 1297) ήταν Κόμης της Τρίπολης και τιτλούχος Πρίγκιπας της Αντιόχειας (1275 - 1297), τη διετία 1275 - 1277 ο Βαρθολομαίος, επίσκοπος της Τορτόζα διορίστηκε αντιβασιλιάς του.[1] Ο Παύλος, επίσκοπος της Τρίπολη που ήταν στενός φίλος του Μεγάλου μαγίστρου των Ναιτών Γκιγιόμ ντε Μποζέ, αντιτάχτηκε σκληρά στην επιλογή, ο Έρνουλ γράφει:

"Αυτό ήταν η αρχή για τον πόλεμο που ακολούθησε ανάμεσα στον Βοημούνδο Ζ΄ και τους Ναΐτες".[15]

Ο Γκυ Β΄ του Εμπριάκο ήταν ένας πρώην υποτελής του Βοημούνδου Ζ΄ στο Τζουμπαίλ, η εχθρότητα μεταξύ τους οδήγησε σε ανοιχτό πόλεμο με βασική αιτία τον εμπορικό πόλεμο που είχε ξεσπάσει την ίδια εποχή ανάμεσα στη Δημοκρατία της Βενετίας και τη Δημοκρατία της Γένοβας.[16] Οι Ναΐτες Ιππότες έβαλαν στόχο να εκθρονίσουν τον Βοημούνδο και υποστήριξαν τον Γκυ Β΄ Εμπριάκο, ο Βοημούνδος Β΄ απάντησε με λεηλασία του Οίκου τους στην Τρίπολη.[17] Η πράξη αυτή προκάλεσε πολλές επιδρομές των Ναιτών τους επόμενους μήνες στα λιμάνια της περιοχής όπως στη Σιδώνα.[17] Ο Γκυ Β΄ Εμπριάκο και οι Ναΐτες παγιδεύτηκαν στην Τρίπολη και συνελήφθησαν, ο Γκυ Β΄, τα αδέλφια του και τα ξαδέλφια του φυλακίστηκαν και τους άφησαν να πεθάνουν από την πείνα, οι Ναΐτες εκτελέστηκαν.

Η διαδοχή του Βοημούνδου Ζ΄

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τον θάνατο του Γκυ Β΄ Εμπριάκο (1282) και του Βοημούνδου Ζ΄ (1287) ένα μεγάλο κενό εξουσίας εμφανίστηκε στην Τρίπολη, ανέβηκε με πρωτοβουλία των αρχόντων στην εξουσία ένας ισχυρός Γενοβέζος έμπορος ο Βενέδικτος Ζαχαρίας (1235–1307). Οι Γενοβέζοι ανέλαβαν την εξουσία στην πόλη, στην Τρίπολη υπήρχε ειδικό καθεστώς σε περίοδο ακυβερνησίας να αναλαμβάνουν την εξουσία οι ισχυρές ναυτικές Δημοκρατίες από την Ιταλία χωρίς να ανήκουν απαραίτητα στην αριστοκρατία.[6] Οι κοινότητες εξέλεξαν τον Βαρθολομαίο Εμπριάκο στη θέση του δήμαρχου της Τρίπολης, ενίσχυσε σημαντικά το εμπόριο με τη Γένοβα. Ο Βοημούνδος Ζ΄ πέθανε πρόωρα χωρίς να αφήσει παιδιά, η μητέρα του Σιβύλλα της Αρμενίας παραμελήθηκε επειδή ήταν φίλη του επισκόπου Βαρθολομαίου της Τορτόζα που θεωρούσαν εχθρό της πόλης. Οι Ιωαννίτες Ιππότες υποστήριξαν τη μικρότερη αδελφή του Βοημούνδου Ζ΄ Λουκία της Τρίπολης η οποία μετά από πολλές διαπραγματεύσεις εξελέγη κόμισσα της Τρίπολης (1288).[18]

Οι ασταμάτητοι πόλεμοι, η έλλειψη οικονομικών πόρων, η πείνα και η εμπορική παρακμή έφεραν την κατάρρευση των Σταυροφορικών κρατιδίων στην Ανατολή.[2] Τη δεκαετία του 1280 είχαν παραμείνει μονάχα δύο χριστιανικά κράτη : η κομητεία της Τρίπολης και τα υπολείμματα από το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Οι Μαμελούκοι της Αιγύπτου έκαναν τον Μάρτιο του 1289 συμφωνία με την Τρίπολη, η κομητεία προτίμησε ωστόσο συμμαχία με τους Μογγόλους κάτι που εξόργισε τον Μαμελούκο Σουλτάνο Καλαγού, επιτέθηκε στην κομητεία, τη διέλυσε και την προσάρτησε στην αυτοκρατορία του.[3]

Κόμητες της Τρίπολης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Ραϋμόνδος Δ΄ της Τουλούζης
(Raymond IV de Toulouse)
1102 - 1105
1042
Δεύτερος γιος του Πονς της Τουλούζης και της Αλμοδίας της Μαρς
(1) Άγνωστη
(2) Ματθίλδη, κόμισσα της Τουλούζης
Ένας γιος
(3) Ελβίρα της Καστίλης, κόμισσα της Τουλούζης
Ένας γιος
22 Ιουνίου 1105
63 ετών
Αλφόνσος Ιορδάνης
(Alphonse Jourdain)
1105 - 1109
1103
Γιος του Ραϋμόνδου Δ΄ της Τουλούζης και της Ελβίρας της Καστίλης
Φαϊντίβα ντ' Ουζές
Δύο γιοι και μία κόρη
Δύο νόθες κόρες
1148
45 ετών
Βερτράνδος της Τουλούζης
(Bertrand de Toulouse)
1109 - 1112
περί το 1065
Γιος του Ραϋμόνδου Δ΄ της Τουλούζης
Χελίε της Βουργουνδίας
Ένας γιος
21 Απριλίου 1112
περίπου 47 ετών
Πονς της Τρίπολης
(Pons de Tripoli)
1112 - 1137
1096
Γιος του Βερτράνδος της Τουλούζης και της Χελίε της Βουργουνδίας
Σεσίλια της Γαλλίας
Δύο γιοι και μία κόρη
25 Μαρτίου 1137
41 έτους
Δολοφονήθηκε
Ραϋμόνδος Β΄ της Τρίπολης
(Raymond II de Tripoli)
1137 - 1152
περί το 1116
Πρώτος γιος του Πονς της Τρίπολης και της Σεσίλιας της Γαλλίας
Οδιέρνα της Ιερουσαλήμ
Ένας γιος και μία κόρη
1152
περίπου 36 ετών
Ραϋμόνδος Γ΄ της Τρίπολης
(Raymond III de Tripoli)
1152 - 1187
1040
Γιος του Ραϋμόνδου Β΄ της Τρίπολης και της Οδιέρνας της Ιερουσαλήμ
Εσίβα τού Μπουρ 1087
47 ετών
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Ραϊμόνδος Δ΄ της Τρίπολης
(Raymond IV de Tripoli)
1187 - 1189
Πρώτος γιος του Βοημούνδου του Τραυλού και της Οργκιγιέζ ντ' Αρένκ Αλίκη της Αρμενίας
Ένας γιος
1197
Βοημούνδος Δ΄ της Αντιόχειας
(Βοημούνδος ο Μονόφθαλμος)
(Bohemond le Borgne)
1189 - 1233
1172
Δεύτερος γιος του Βοημούνδου του Τραυλού και της Οργκιγιέζ ντ' Αρένκ
(1) Πλεσάνς του Τζαμπλέ
Τέσσερις γιοι
(2) Μελισσάνθη των Λουζινιάν
Μία κόρη
1233
61 έτους
Βοημούνδος Ε΄ της Αντιόχειας
(Bohemond V d'Antioche)
1233 - 1252
περί το 1199
Δεύτερος γιος του Βοημούνδου Δ΄ της Αντιόχειας και της Πλεσάνς του Τζαμπλέ
(1) Αλίκη της Καμπανίας
(2) Λουτσιάνα ντι Σεγκνί
Ένας γιος και μία κόρη
1252
Περίπου 53 ετών
Βοημούνδος ΣΤ΄ της Αντιόχειας
(Βοημούνδος ο Ισχυρός)
(Bohemond VI d'Antioche)
1252 - 1275
1237
Γιος του Βοημούνδου Ε΄ της Αντιόχειας και της Λουτσιάνας ντι Σεγκνί
Σιβύλλα της Αρμενίας
Ένας γιος και δύο κόρες.
1275
38 ετών
Βοημούνδος Ζ΄ της Τρίπολης
(Bohemond VII de Tripoli)
1275 - 1287
1261
Γιος του Βοημούνδου του Ισχυρού και της Σιβύλλας της Αρμενίας
Μαργαρίτα του Άκρας 19 Οκτωβρίου 1287
26 ετών
Λουκία της Τρίπολης
(Lucie de Tripoli)
1287 - 1289
Κόρη του Βοημούνδου του Ισχυρού και της Σιβύλλας της Αρμενίας Ναρζότ του Τουσί
(2) Ένας γιος
1299
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Gregory, T. E. (2010). A History of Byzantium. John Wiley & Sons. σ. 327.
  2. 2,0 2,1 Riley-Smith, J. (2012). The Knights Hospitaller in the Levant, C.1070–1309. Palgrave Macmillan. σ. 174.
  3. 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 Tyreman C. "God's war – a new history of the crusades" Harvard University Press. February, 2009.
  4. 4,0 4,1 Madden, T. F. (2005). The New Concise History of the Crusades. Rowman & Littlefield.
  5. 5,0 5,1 Kennedy, H. (1994). Crusader Castles. Cambridge University Press. σ. 62.
  6. 6,0 6,1 Setton, K. M. (1985). A History of the Crusades: The Impact of the Crusades on the Near East. Univ of Wisconsin Press. σ. 240.
  7. 7,0 7,1 Asbridge, T. S. (2000). The Creation of the Principality of Antioch, 1098–1130. Boydell & Brewer Ltd. σ. 208.
  8. 8,0 8,1 Haag, M. (2012). The Tragedy of the Templars: The Rise and Fall of the Crusader States. Profile Books. σ. 138.
  9. 9,0 9,1 Boas, A. (2006). Archaeology of the Military Orders: A Survey of the Urban Centres, Rural Settlements and Castles of the Military Orders in the Latin East (c.1120–1291). Routledge. σ. 131.
  10. Peoples, R. S. (2007). Crusade of Kings. Wildside Press LLC. σ. 54.
  11. National Geographic Society (1931). The National Geographic Magazine. Volume 59. National Geographic Society.
  12. 12,0 12,1 12,2 Barber, M. (2012). The Crusader States. Yale University Press. σ. 256.
  13. Raphael, K. (1 January 2010). Ancient Earthquakes. Geological Society of America. σ. 60.
  14. William of Puylaurens (2003). The Chronicle of William of Puylaurens: The Albigensian Crusade and Its Aftermath. Boydell Press. σ. 17.
  15. Estoire d'Eracles
  16. Northrup, L. (1998). From Slave to Sultan: The Career of Al-Manṣūr Qalāwūn and the Consolidation of Mamluk Rule in Egypt and Syria (678–689 A.H./1279-1290 A.D.). Franz Steiner Verlag. σ. 152.
  17. 17,0 17,1 History of the Templars – Barber
  18. Folda, J. (2005). Crusader Art in the Holy Land, From the Third Crusade to the Fall of Acre. Cambridge University Press. σ. 383.
  • Asbridge, T. S. (2000). The Creation of the Principality of Antioch, 1098–1130. Boydell & Brewer Ltd.
  • Barber, M. (2012). The Crusader States. Yale University Press.
  • Boas, A. (2006). Archaeology of the Military Orders: A Survey of the Urban Centres, Rural Settlements and Castles of the Military Orders in the Latin East (c.1120–1291). Routledge.
  • Folda, J. (2005). Crusader Art in the Holy Land, From the Third Crusade to the Fall of Acre. Cambridge University Press.
  • Gregory, T. E. (2010). A History of Byzantium. John Wiley & Sons.
  • Haag, M. (2012). The Tragedy of the Templars: The Rise and Fall of the Crusader States. Profile Books.
  • Kennedy, H. (1994). Crusader Castles. Cambridge University Press.
  • Madden, T. F. (2005). The New Concise History of the Crusades. Rowman & Littlefield.
  • National Geographic Society (1931). The National Geographic Magazine. Volume 59. National Geographic Society.
  • Northrup, L. (1998). From Slave to Sultan: The Career of Al-Manṣūr Qalāwūn and the Consolidation of Mamluk Rule in Egypt and Syria (678–689 A.H./1279-1290 A.D.). Franz Steiner Verlag.
  • Peoples, R. S. (2007). Crusade of Kings. Wildside Press LLC.
  • Raphael, K. (1 January 2010). Ancient Earthquakes. Geological Society of America.
  • Riley-Smith, J. (2012). The Knights Hospitaller in the Levant, C.1070–1309. Palgrave Macmillan.
  • Setton, K. M. (1985). A History of the Crusades: The Impact of the Crusades on the Near East. Univ of Wisconsin Press.
  • Tyreman C. "God's war – a new history of the crusades" Harvard University Press. February, 2009.
  • William of Puylaurens (2003). The Chronicle of William of Puylaurens: The Albigensian Crusade and Its Aftermath. Boydell Press.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα County of Tripoli στο Wikimedia Commons