نظریه بازدارندگی

نظریه بازدارندگی (انگلیسی: Deterrence theory) یک نظریه در امنیت بین‌الملل است که از دو قرن پیش بیان شده بود^[۱] ولی پس از اختراع و استفاده از بمب اتم از سوی ایالات متحده آمریکا و آغاز جنگ سرد مورد توجه قرار گرفت. نظریه بازدارندگی بیان می‌کند که جنگ‌افزارهای هسته‌ای به علت قدرت تخریب‌گری بالا می‌توانند از حمله نظامی یک کشور قدرتمندتر جلوگیری کنند. به گفته برنارد برودی «یک بازدارنده هسته‌ای باید همواره آماده باشد و هیچگاه استفاده نشود.^[۲]

بازدارندگی را به‌طور کلی می‌توان «استفاده یک طرف از مجموعه‌ای از تهدیدها برای قانع کردن طرف دیگر به عدم انجام یک عمل نامطلوب» تعریف کرد.^[۳]

جستارهای وابسته

پانویس

↑ See, for example, Carl von Clausewitz, On War, trans. and ed. Michael Howard and Peter Paret (Princeton, Princeton University Press, 1989)
↑ Brodie, Bernard (1959), "8", "The Anatomy of Deterrence" as found in Strategy in the Missile Age, Princeton: Princeton University Press, pp. 264–304
↑ Huth, P. K. (1999), "Deterrence and International Conflict: Empirical Findings and Theoretical Debate", Annual Review of Political Science, vol. 2, pp. 25–48, doi:10.1146/annurev.polisci.2.1.25

منابع

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Deterrence theory». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ ژوئیه ۲۰۱۷.

[1] See, for example, Carl von Clausewitz, On War, trans. and ed. Michael Howard and Peter Paret (Princeton, Princeton University Press, 1989)

[2] Brodie, Bernard (1959), "8", "The Anatomy of Deterrence" as found in Strategy in the Missile Age, Princeton: Princeton University Press, pp. 264–304

[3] Huth, P. K. (1999), "Deterrence and International Conflict: Empirical Findings and Theoretical Debate", Annual Review of Political Science, vol. 2, pp. 25–48, doi:10.1146/annurev.polisci.2.1.25

[۱]

[۲]

[۳]